Είχε το παρατσούκλι «ο ταύρος της Καντούνα». Ο Ρασίντ Γιεκινί ήταν ένας από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές που έχει βγάλει η Νιγηρία και εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να είναι ο πρώτος σκόρερ των «αετών». Ο πανηγυρισμός του μάλιστα στο Μουντιάλ του 1994 με τη Βουλγαρία έχει μείνει χαραγμένος στην ιστορία. Λίγους μήνες αργότερα, ο δρόμος τον έβγαλε στον Πειραιά, αλλά δεν μπόρεσε να στεριώσει και πολύ σύντομα αποχώρησε.
Ήταν καλοκαίρι του 1994, όταν ο Σωκράτης Κόκκαλης ολοκλήρωνε την απόκτηση του Γιεκινί. Ο Νιγηριανός ένα χρόνο νωρίτερα είχε αναδειχθεί ο καλύτερος Αφρικανός ποδοσφαιριστής στον κόσμο, έχοντας σημειώσει 32 γκολ σε 34 αγώνες με τη Σετούμπαλ. Το 1994 είχε σταματήσει στα 21, όμως και πάλι ήταν ο πρώτος σκόρερ στην Πορτογαλία.
Λίγο πριν ενταχθεί στον Ολυμπιακό, ο Γιεκινί είχε μία «υποχρέωση». Το Παγκόσμιο Κύπελλο στις ΗΠΑ. Ο 31χρονος τότε επιθετικός ήταν από τα βασικά γρανάζια της «αετών». Μάλιστα, ήταν εκείνος που στην πρεμιέρα της Νιγηρίας στη διοργάνωση απέναντι στη Βουλγαρία, πέτυχε το «παρθενικό» γκολ της χώρας σε τελική φάση της διοργάνωσης.
Αυτό ήταν και το μοναδικό γκολ που έβαλε στη διοργάνωση, όμως έμεινε στην ιστορία για τον παθιασμένο πανηγυρισμό του, μπλεγμένος στα δίχτυα της εστίας που σκόραρε.
Μετά το τέλος του Μουντιάλ, η συμφωνία με τον Ολυμπιακό επισημοποιήθηκε και ο Σωκράτης Κόκκαλης τον φέρνει στον Λιμάνι για ένα ποσό σχεδόν 3 εκατομμυρίων ευρώ με σημερινά δεδομένα. «Με αυτόν και τον Ίβιτς θα πέσουν στο Καραϊσκάκη τα τσιμέντα», είχε ισχυριστεί ο Νίκος Αλέφαντος που ήταν προπονητής τότε στον σύλλογο.
Η πραγματικότητα ωστόσο αποδείχθηκε σκληρή. Παρά τις περγαμηνές, ο Γιεκινί στην Ελλάδα ήταν μία σκιά του ποδοσφαιρικού του εαυτού. Ο Νιγηριανός εξασφάλισε έξτρα άδεια από τους «ερυθρόλευκους» λόγω της συμμετοχής του στο Μουντιάλ, αλλά ακόμη κι όταν επέστρεψε ζήτησε έξτρα 10 ημέρες ως αναρρωτική, αφού είχε αναπτύξει συμπτώματα ελονοσίας.
Κάπου εκεί άρχισε να «στραβώνει» το κλίμα. Οι συμπαίκτες του δεν τον είχαν πάρει με καθόλου καλό μάτι και μέσα στα αποδυτήρια ήταν μόνος και απόμακρος. «Εχθρός» του πλέον και ο Αλέφαντος, ο οποίος ελάχιστο διάστημα μετά τα «γκρεμισμένα τσιμέντα» χρησιμοποίησε μία ντροπιαστική έκφραση για τον Νιγηριανό.
«Ο αλήτης, ο μαύρος, ο Γιεκινής που ήρθε να μας κολλήσει ελονοσία για να πεθάνουμε, ο αρρωστιάρης, ο βρομερός».
Η κακή πορεία του Ολυμπιακού στη σεζόν έφερε πολύ γρήγορα την απομάκρυνση του Αλέφαντου, αλλά και πάλι ο Γιεκινί δεν μπόρεσε να «δέσει» με την ομάδα. Έτσι, δεν άργησαν να πέσουν «τίτλοι τέλους» στην καριέρα του στον Πειραιά. Στην ήττα με 3-0 από τη Μαρσέιγ, ο Γιεκινί αγωνίστηκε για τελευταία φορά με τα «ερυθρόλευκα».
Δίχως να ενημερώσει μάζεψε τα υπάρχοντά του και έφυγε από την Ελλάδα, ρίχνοντας πίσω του μαύρη πέτρα. Ελάχιστο διάστημα αργότερα, τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο σε φιλικό με την εθνική Νιγηρίας απέναντι στην Αγγλία και η καριέρα του πήρε την κατιούσα.
Πρόλαβε βέβαια να αγωνιστεί σε ακόμη οκτώ ομάδες, προτού αποσυρθεί από την ενεργό δράση το 2005. Μετά το τέλος της καριέρας του τα ίχνη του χάθηκαν εντελώς. Μάλιστα, έγινε γνωστό πως αντιμετώπιζε προβλήματα κατάθλιψης και διπολικής διαταραχής.
Τα χειρότερα όμως δεν είχαν έρθει ακόμα για τον Γιεκινί. Σύμφωνα με τους οικείους του, αρκετά μέλη της οικογένειας του ήθελαν να επωφεληθούν οικονομικά από εκείνον. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε απομακρυνθεί από τους πάντες και επέλεξε να μένει μόνος του, παρότι είχε τρεις συζύγους και τρεις κόρες.
Μία ημέρα σαν σήμερα, 4 Μαΐου 2012, ο Γιεκινί άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 48 ετών. Ο λόγος; Ένα άλυτο μυστήριο…
Σύμφωνα με μαρτυρίες, τέσσερις ημέρες πριν πεθάνει είχε πέσει θύμα απαγωγής από την ίδια του την οικογένεια. Υποτίθεται πως ήθελαν να τον βοηθήσουν, αλλά δεν το κατάφεραν. Ένας από τους άλλοτε συμπαίκτες του στην εθνική Νιγηρίας, ο Σεγκούν Οντεγκμπάμι, ωστόσο υποστήριξε ότι ο Γιεκινί έπεσε θύμα δολοφονίας.
Συγκεκριμένα, η οικογένειά του ήθελε να θεωρηθεί παράφρων ώστε να μην μπορεί να διαχειριστεί ο ίδιος τα χρήματά του. Κάποιες ημέρες μετά το θάνατό του, διέρρευσε από τον Τύπο ότι του είχε χορηγηθεί ένα επικίνδυνο σκεύασμα, χωρίς ωστόσο να γίνονται γνωστές περισσότερες πληροφορίες. Έρευνα δεν έγινε ποτέ. Θεωρητικά ο Ρασίντ Γιεκινί έφυγε από τη ζωή από καρδιά. Το τι συνέβη στην πραγματικότητα όμως, δεν θα το μάθει ποτέ κανείς…
