Γεννήθηκα στην Αμμόχωστο στις 12 Ιουνίου του 1974.
Όπως θα έχετε αντιληφθεί ένα μήνα μετά ακολούθησε μια τραγική εξέλιξη στις ζωές όλων όσοι εκδιώχθηκαν από τον Αττίλα. Μεγάλωνα σε καταυλισμούς, όπως άλλωστε όλοι οι πρόσφυγες και λίγα χρόνια αργότερα σε προσφυγικούς συνοικισμούς που στέγασαν τις νέες ζωές των εκδιωχθέντων από τα σπίτια τους που είχαν όλοι ένα κοινό χαρακτηριστικό: την προσωρινότητα. Σήμερα, αυτό το «προσωρινό» έγινε μόνιμο οι πρόσφυγες έχουν ριζώσει σε νέες γειτονιές, σε νέα δεδομένα. Ο πόθος της επιστροφής ήταν έντονος, για κάποιους ακόμη είναι, αλλά για αρκετούς είναι πλέον ανεκπλήρωτο όνειρο.
Μεγαλώσαμε με τις περιγραφές των γονέων, των θείων, των γιαγιάδων για τις ζωές τους στον τόπο τους, τις μυρωδιές και τις εικόνες που είχαν στην καρδιά τους. Οι όμορφες περιγραφές, όμως, είχαν μια μαύρη σελίδα που ήταν οι τραγικές εκείνες ημέρες που έτρεχαν να γλυτώσουν τη ζωή τους, τα παιδιά τους και ότι είχαν ιερό.
Θυμάμαι έντονες περιόδους της ζωής μου, να ακούω για σημαντικά βήματα στις διαπραγματεύσεις με τον κατακτητή.
Από το 1977 που επιτεύχθηκε η πρώτη Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου μεταξύ Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και Ντενκτάς που προέβλεπε εγκαθίδρυση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας και μετά από πολλούς γύρους συνομιλιών και με πολλούς εμπλεκόμενους και υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα. Το 2017 αν και προηγήθηκαν σημαντικά βήματα εξέλιξης των διαπραγματεύσεων βιώσαμε το ναυάγιο του Κραν Μοντανά καθώς μεταξύ άλλων στο καίριο θέμα «ασφάλεια και εγγυήσεις» οι δύο πλευρές απείχαν μακράν.
Πριν λίγες ημέρες ακούσαμε ξανά τις σειρήνες… Μετά από 49 χρόνια υπάρχει ακόμη μεγάλος δρόμος για την επίλυση του Κυπριακού. Ωστόσο όλα αυτά τα χρόνια δημιουργήθηκαν κατεστημένα, άνοιξαν τα οδοφράγματα, μπήκαν στο λεξιλόγιο μας νέες φράσεις, νέες έννοιες και άλλαξαν και οι νοοτροπίες αλλά και οι γενιές.
Το Κυπριακό πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκο ενόσω περνούν τα χρόνια. Πρόσφατα βιώσαμε τις έντονες διαμαρτυρίες των ιδιοκτητών πρατηρίων καυσίμων επικαλούμενοι απώλεια εσόδων λόγω της αγοράς καυσίμων από τα κατεχόμενα. Ακολούθησαν αστοχίες στο χειρισμό του θέματος εκ μέρους της Κυβέρνησης με την Κομισιόν να την αφήνει εκτεθειμένη επικαλούμενη τον κανονισμό της Πράσινης Γραμμής.
Άραγε ποια ομάδα επιχειρηματιών θα ακολουθήσει; Ποιοι πληρώνουν τελικά την κατοχή; Μήπως ακόμη και όσοι επωφελούνταν επιχειρηματικά μέχρι σήμερα από την μονιμότητα της κατοχής ήρθε η ώρα να πληρώσουν;
Αναφέρομαι προς προβληματισμό κάθε κατεύθυνσης σε γεγονότα όπως είναι το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου, η έντονη δραστηριότητα αναπτυξιακών έργων, η συνεχιζόμενη αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της πλειοψηφίας των ε/κ περιουσιών, οι εξαγωγές χαλουμιού ΠΟΠ από τα κατεχόμενα, στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας για τις προοπτικές που υπάρχουν στα κατεχόμενα, με τους τουρίστες να επισκέπτονται την κατεχόμενη Κύπρο και να επενδύουν, το φτηνό προσωπικό από την Τουρκία κ.ο.κ.
Μήπως είναι η ώρα να εγκύψουμε στο κοινό συμφέρον ώστε να πετύχουμε μια πραγματική βιώσιμη και αποδεκτή λύση; Ο χρόνος είναι εχθρός όπως άλλωστε διαπιστώσαμε εδώ και 49 χρόνια. Μήπως είναι η ώρα να δράσουμε πιο αποφασιστικά; Ας μην αφήσουμε άλλα τόσα χρόνια να περάσουν με άλλα δείπνα, ταξίδια στο όνομα των συνομιλιών. Ας μην αφήσουμε άλλο χρόνο να πάει χαμένος βλέποντας άλλο ένα ντόμινο να καταρρέει εις βάρος της κοινωνίας μας, της ασφάλειας, της ποιότητας ζωής και της χρηματοοικονομικής σταθερότητας.
Ας μην κατολισθαίνουμε. Με στρατηγική, σκληρή δουλειά και ανασύνταξη δυνάμεων, υπέρβαση και επαναπροσδιορισμό πορείας, μπορούμε να ανοίξουμε το δρόμο της λύσης.
Μιχάλης Χατζηπαντέλα
Τέως Υπουργός Υγείας
