Κατάθεση ψυχής από ένα Ανορθωσιάτη αποτυπωμένη από τον εξής γραπτό λόγο Διαβάστε τον αυτούσιο, όπως μας τον έστειλε στο balla.com.cy:
«Πάει καιρός να αποτυπώσω τα αισθήματα μου για εσένα ωραία μου Κυρία.
Δεν είναι λίγες οι φορές που στο μυαλό μου φέρνω όλες τις στιγμές μαζί σου γλυκόπικρες αναμνήσεις. Αναμνήσεις κάποτε περηφάνειας, κάποτε ελπίδας και όλες με προσμονή πως θα αράξω μαζί σου στο λιμάνι μας.
Και αφού το λιμάνι μας το έχουν πάρει ξένοι τότε το φαντάζομαι. Μας φαντάζομαι στο λιμάνι μας, εσένα καπετάνισσα και έμενα συγκυβερνήτη να αγναντεύουμε το Πέλαγος των αναμνήσεων μας και των στιγμών όσων ζήσαμε.
Εδώ και χρόνια είμαστε σε μια φουρτούνα, σε ένα χαώδες ωκεανό που δεν μπορούμε να βρούμε την γαλήνη μας. Πέρσι το καράβι έγινε Σμπαράλια φτάσαμε, από την αρχή του ταξιδιού το καράβι άρχισε να μπάζει νερό, μας βγήκε η ψυχή μέχρι να φτάσουμε στο λιμάνι και να σώσουμε ότι σώζεται αλλά φτάσαμε. Φέτος γίνετε μια προσπάθεια το καράβι να ανακαινιστεί. Έχουμε ξανά ελπίδες, έχουμε ξανά όνειρα και πιστεύουμε πως μπορούμε να αλλάξουμε την ρότα μας. Αν και πολλοί μας αμφιβάλουν εμείς πιστεύουμε σε εμάς στις δύναμης μας και στην ικανότητα μας να αναγεννιόμαστε μετά απο το χάος μας.
Όταν αντίκρισα σχεδόν 3000 άτομα, να έρχονται καθημερινή στην Σωτήρα, κατάλαβα πως αυτό το κατάρτι αυτό το πλοίο έχει γερό πλήρωμα. Είδα μικρούς, μεγάλους όλους, εκεί πίστα να δώσουν το σύνθημα πως ήμαστε έτοιμοι να γιατρέψουμε τις πληγές μας. Εσωτερικές και εξωτερικές, να τες γιατρέψουμε όλες, και όταν θα έρθει η ώρα θα μετρήσουμε τα λάφυρα μας. Εύκολο δεν θα είναι αλλά έχουμε την στόφα, το μέταλλο να κάνουμε το ακατόρθωτο, το κάναμε δεκάδες φορές και θα το ξανά κάνουμε άλλες τόσες στο μέλλον.
Σε χάζευα Κυρία μου που άρχισες δειλά, δειλά να παίρνεις σάρκα και οστά. Η ψυχή μου άρχισε να γεμίζει με μια απέραντη προσμονή, μια απέραντη ανυπομονησία που έγινε φωνή παλμός και χάθηκα στο μπλε και το άσπρο σου.
Όταν ήμουν παιδί σα αγάπησα, όταν μεγάλωσα σε ερωτεύτηκα και τώρα είμαι κολλημένος μαζί σου για όσα μου πρόσφερες, μου πρόσφερες πολλά και εγώ σε εσένα τίποτα, ούτε σε δυο ζωές δεν μπορώ να ξεπληρώσω όσα μου χάρισες και θα μου χαριστείς και σε ευχαριστώ. Μου δίδαξες την αγάπη, την πίστη, την ελπίδα το θαύμα, και εγώ σαν κάλος μαθητής τα έμαθα καλά. Έφτασε η ώρα τώρα που είναι οι ώρες δύσκολες να σου σταθώ ασπίδα να παλέψουμε μαζί να φτάσουμε επιτέλους στο λιμάνι μας ξέγνοιαστοι.
Δεν παίξαμε ακόμα την παρτίδα μας, και μέχρι να την παίξουμε εμείς μαζί σαν γροθιά να κάνουμε ακόμα ένα θαύμα».
