Οι εφιάλτες που έγιναν (ξανά) όνειρα!

Άρχισε τη χρονιά με τις καλύτερες περγαμηνές. Έφερε πολύ καλούς ποδοσφαιριστές στην ομάδα και έναν προπονητή που ήξερε τι σημαίνει ΑΕΛ. Παρόλα αυτά, σαν χάρτινοι πύργοι τα όνειρα και οι φιλοδοξίες του κόσμου της ομάδας κατέρρευσαν και έγιναν εφιάλτες. Η ομάδα στο β’ γκρουπ, ενώ έδειχνε να μην έχει τη συνέπεια, τη συνέχεια και όλα όσα έπρεπε για να βρεθεί όχι μόνο στον α’ όμιλο αλλά να τη βλέπουν και ως αουτσάιντερ στο κύπελλο. Όλα όμως άλλαξαν στην πρόκριση επί του Απόλλωνα. Ήταν το κομβικότερο σημείο για της σεζόν της ΑΕΛ. Ο…διακόπτης γύρισε. Η σπίθα άναψε! Όταν η κληρωτίδα έβγαλε τον Ολυμπιακό στα ημιτελικά, όλοι νόμιζαν οι γαλαζοκίτρινοι θα βρεθούν με άνεση στον τελικό. Παρόλα αυτά, μόνο η…ψυχή τους γνωρίζει τι πέρασαν για να κλειδώσουν το βράδυ της Τετάρτης (26/4) το εισιτήριο για την 3^η Ιουνίου. Χωρίς γκολ για 179’, η ελπίδα για νίκη σε κανονική διάρκεια φαινόταν να πεθαίνει, όμως ακριβώς, επειδή «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία», ήρθε ο Μεντόζα να βάλει φωτιά στο «ΑΛΦΑ ΜΕΓΑ». Στο 89^ο λεπτό, το γκολ που χάρισε στους γαλαζοκίτρινους την παρουσία τους στον τελικό ήρθε όχι μόνο από τον Αργεντινό αλλά από τους 7.000 και κάτι ΑΕΛΙΣΤΕΣ που ήταν συγκλονιστικοί. Ήρθε από τον πάγκο. Από τον Χρίστο Χαραλάμπους μέχρι τους φυσιοθεραπευτές. Ήρθε για την προσπάθεια όλης της ομάδας. Ήρθε για τους τραυματίες, για τους όσους ήταν παροπλισμένοι και δεν μπορούσαν να βοηθήσου. Ήρθε εν μέσω μιας εποχής που τα διοικητικά είναι στον «αέρα». Ωστόσο, ήρθε όταν έπρεπε, εκεί που έπρεπε για τη μεγάλη εξιλέωση! Δάκρυα χαράς, αγκαλιές, «ζάλη» από την επιτυχία κυριάρχησαν μετά το τελικό σφύριγμα. Και κάπως έτσι, οι εφιάλτες τόσων μηνών σε μια στιγμή…μαγείας έγιναν ξανά όνειρα. Και έμεινε ένα τελευταίο σκαλί. Η κατάκτηση του τροπαίου.

Θράσος Δημητρίου