Κάθε Πρωταπριλιά η σκέψη μου γυροφέρνει στον Γιάννη τον Κυράστα. Είκοσι χρόνια συμπληρώθηκαν από τότε που έφυγε, σε μια είδηση που δυστυχώς δεν ήταν πρωταπριλιάτικο ψέμα. Αγαπημένος, αξέχαστος.
Θα ‘θελαν οι φίλοι της ΑΕΚ να ήταν ψέμα το αποτέλεσμα του ντέρμπι με το ΑΠΟΕΛ. Κατανοώ στον απόλυτο βαθμό την απογοήτευση, τη στεναχώρια, τον προβληματισμό, όλα αρνητικά συναισθήματα που τους διακατέχουν από την ήττα από το ΑΠΟΕΛ. Το να περιμένεις δυο βδομάδες ένα τέτοιο παιχνίδι και το αποτέλεσμα να είναι το χειρότερο δυνατό, αποτελεί γροθιά στο στομάχι. Για τους ΑΕΚτζήδες, κάτι παραπάνω.
Η ήττα αυτή πάτησε το κουμπί των πικρών αναμνήσεων. Της επιστροφής του μεγάλου και τόσο βασανιστικού ερωτήματος του «επιτέλους, πότε;». Κάποιος θέλει ν’ ακούσει μια αισιόδοξη νότα. Άλλος δεν θέλει ν’ ακούσει τίποτα. Η κατήφεια, δικαιολογημένη.
Το ‘λεγα πριν από τον αγώνα. Όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα, η ΑΕΚ στο σύνολό της θα πρέπει να προβεί σε σωστή διαχείριση των συναισθημάτων της. Εύκολο δεν είναι, το αντιλαμβάνομαι.
Το δίκιο με το μέρος του καθενός. Ο διακαής πόθος που μοιάζει, στα μάτια πολλών, να εξελίσσεται σε κατάρα. Μόνο που, όση απογοήτευση κι αν υπάρχει, ο δρόμος είναι ένας και μοναδικός. Ακόμη κι αν δεν θέλει κανείς, αυτή τη στιγμή, μήτε ν’ ακούσει, μήτε να τον… δει: να σηκωθεί και να παλέψει. Μέχρι το τέλος. Ξανά του χρόνου, τον επόμενο και πάει λέγοντας…
Κι όπως ο αείμνηστος Κυράστας, είχε πει την περίφημη ατάκα μετά το αλήστου μνήμης παιχνίδι με την Παναχαϊκή στην Πάτρα τον Μάιο του 2000: «θα πεθάνουμε για αυτούς τους αλήτες; Όχι ρε, δεν θα πεθάνουμε, θα πολεμήσουμε…».
Ανδρέας Βεντούρης
