Η τεσσάρα από το ΑΠΟΕΛ δημιουργεί τριγμούς στο οικοδόμημα της Ομόνοιας και πώς άλλωστε να συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Οι ευθύνες έχουν ονόματα και δεν αφορούν μόνο το χθεσινό παιχνίδι.
Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, η πρώτη ευθύνη ανήκει πέραν πάσης αμφιβολίας στον προπονητή. Ο Γιανίκ Φερέρα έκανε κάκιστες επιλογές για την ενδεκάδα και είναι άξιον απορίας τι σκέφτηκε κι άφησε στον πάγκο τους Χαραλάμπους και Λοΐζου. Παρουσίασε μία παντελώς ανέτοιμη ομάδα στον αγωνιστικό χώρο κι αυτό δεν αφορά μονάχα το στήσιμο.
Βεβαίως, ο άνθρωπος δεν έχει ιδέα του τι σημαίνει ένα ντέρμπι ΑΠΟΕΛ–Ομόνοια, οι (περισσότεροι) παίκτες όμως που ξέρουν, αλλού πατούσαν κι αλλού βρισκόντουσαν. Η αποβολή του Λανγκ δεν αποτελεί δικαιολογία, πολύ απλά διότι ένα παιχνίδι δεν τελειώνει σε μία κόκκινη κάρτα. Θυμίζω άλλωστε ότι πέρυσι η Ομόνοια κατέκτησε το κύπελλο, έστω και στα πέναλτι, μολονότι αγωνίστηκε από το 5’ με παίκτη λιγότερο λόγω της αποβολής του Σέχου. Έδειξε όμως τα στοιχεία που χρειαζόντουσαν για να κρατήσει μέχρι το τέλος, στοιχεία που στο ντέρμπι δεν διέθετε.
Πέραν των ευθυνών που αφορούν το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, η ευθύνη από πλευράς διοίκησης γέρνει προς άλλη κατεύθυνση αλλά παραμένει εξίσου μεγάλη, αν όχι μεγαλύτερη.
Κατά την άποψή μου, το βασικό ερώτημα αφορά το πλάνο για το άμεσο μέλλον. Εμπιστοσύνη στον Φερέρα, όπως γινόταν με τον Νιλ Λένον σε στυλ μάνατζερ; Εμπιστοσύνη στην επιτροπή προγραμματισμού, παρά τα ξεκάθαρα λάθη του καλοκαιριού; Στροφή σε τεχνικό/αθλητικό διευθυντή;
Η απογοήτευση από τη βαριά ήττα από το ΑΠΟΕΛ θα ξεθωριάσει με την πάροδο του χρόνου. Το πώς θα επανέλθει η Ομόνοια στη σωστή κατεύθυνση (θα πρέπει να) είναι το βασικό μέλημα.
Κάθε πλάνο που περιλαμβάνει τη φράση «και βλέπουμε…», είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Την απάντηση για το «τι μέλλει γενέσθαι», οφείλει να τη δώσει ο πρόεδρός της, Σταύρος Παπασταύρου.
Ανδρέας Βεντούρης
