Ο Αΐλτον Αλμέιδα ανακοίνωσε πως σε ηλικία 38 ετών «κρεμάει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια» (ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ). Για τον Βραζιλιάνο θα μπορούσα να γράφω για ώρες. Για το τι παικτούρα ήταν, για το πόσο ευγνώμονες είμαστε που είδαμε αυτό τον ποδοσφαιριστή να αγωνίζεται στην Κύπρο, για τη… σάμπα που χόρεψε την άμυνα της Ρεάλ Μαδρίτης στο σημαιάκι του κόρνερ μπροστά στη Δυτική και τη Βόρεια κερκίδα στο ΓΣΠ, τις τούμπες που έκανε μετά τα γκολ του, τα καθοριστικά τέρματα του, αλλά η μεγαλύτερη και πιο συγκλονιστική ανάμνηση μου από τον Αλμέιδα θα είναι πάντα το κλάμα του ενάντια στην Βίσλα τη σεζόν 2011-12, στα προκριματικά πριν το ΑΠΟΕΛ κάνει τη… θεότρελη του πορεία που έφτασε μέχρι τους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ.
Οι γαλαζοκίτρινοι είχαν χάσει με 1-0 στην Κρακοβία, ωστόσο, ήρθαν στο ΓΣΠ με την πίστη ότι θα μπουν στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Και το πέτυχαν με απόλυτο πρωταγωνιστή τον Αλμέιδα. Ήθελαν νίκη με δύο γκολ διαφορά και μέχρι το 54’ την είχαν. Σε εκείνο το λεπτό ο Βραζιλιάνος, έγραψε το 2-0. Παρόλα αυτά, στο 71’ ο Βιλκ μείωσε σε 2-1, «πάγωσε» το στάδιο της πρωτεύουσας και έκανε μερικούς να πιστέψουν πως η πρόκριση είχε χαθεί. Όχι όμως τον Αΐλτον! Στο 87’ δέχεται την πάσα, ένα σταμάτημα και αμέσως πλασέ. 3-1 για το ΑΠΟΕΛ, δεύτερη φορά που κλαίει ο «εξωγήινος».
Βλέπετε, δύο μέρες πριν τις 23/8/2011, είχε χάσει την ανιψιά του, Έστερ. Στο 54’ είχε βγάλει τη φανέλα της αφιέρωσε το γκολ με δάκρυα στα μάτια. Στο 87’ όμως, ήρθε το ξέσπασμα. Λίγο η ένταση, λίγο ο σιωπηλός θρήνος του, λίγο το μεγάλο γκολ του έφεραν το κλάμα για δεύτερη φορά. Ωστόσο, εκείνη την ώρα, γύρο στις 23:28 της 23ης Αυγούστου, έκλαψαν μαζί του 22 χιλιάδες οπαδοί στο ΓΣΠ και άλλοι τόσοι, στην ξενιτιά, στις μπυραρίες, στον καναπέ του σπιτιού τους… Και ο Αΐλτον, αργότερα θα καταλάβαινε τι πέτυχε κάνει εκείνο το βράδυ… Και για την Έστερ αλλά και για το ΑΠΟΕΛ.
Θράσος Δημητρίου
