Ο Σάλβα Φερέρ, ποδοσφαιριστής της Ανόρθωσης που διαγνώστηκε με λεύκωμα Hodgkin με δηλώσεις του σε Μέσο της πατρίδας του, στην ιστοσελίδα Relevo.com, συγκλονίζει.
Ο Ισπανός κεντρικός αμυντικός έκανε κατάθεση ψυχής για το πως αντιμετωπίζει την αρρώστια, για το πως αντέδρασε όταν έμαθε τα κακά νέα, αλλά και τη μάχη που δίνει καθημερινά.
Τόνισε, παράλληλα, πως δεν νιώθει πως η καριέρα του έχει τελειώσει, έστειλε μήνυμα ελπίδας σε όλους όσοι παλεύουν με τέτοιες ασθένειες, ενώ γνωστοποίησε ευχάριστα νέα, αφού όπως είπε, αν όλα πάνε καλά με τις χημειοθεραπείες, σε δύο μήνες θα είναι «καθαρός».

Αναλυτικά:

Αρχικό σχόλιο: «Δύο-τρεις μέρες πριν από έναν αγώνα παρατήρησα ένα εξόγκωμα στο λαιμό μου. Αμέσως είπα στον εαυτό μου πως δεν θα φοβηθώ, θα αφήσω να περάσουν λίγες μέρες κι αν συνεχίσει να είναι εκεί θα κάνω εξετάσεις. Βλέποντας ότι δεν πέρασε, έκανα έναν υπέρηχο και σκέφτηκα τι μπορεί να πάει στραβά; Δεν θα μπορούσα ήμουν τόσο άτυχος. Τα αποτελέσματα έφεραν τα χειρότερα νέα αλλά στάθηκα τυχερό! Από όλους τα σημεία του σώματός μου που επηρεάστηκαν, ο μεγαλύτερος ήταν αυτός στον λαιμό μου και μπορούσα να τον δω ψηλαφώντας τον. Είναι λες και  μου είπε το σώμα μου ‘’θα το βάλω εδώ για να το συνειδητοποιήσεις και να το εντοπίσεις νωρίς’’. Όταν διαγνώστηκα δεν μπορούσα να σταματήσω να αναρωτιέμαι γιατί συνέβη σε εμένα και πώς θα μπορούσε να είναι. Πάντα είμαι ένα άτομο που φροντίζω τον εαυτό μου και προσπαθώ να έχω καλές συνήθειες. Μετά από αυτή τη σκέψη, ανησύχησα για το πως θα το πάρει η οικογένειά μου. Όταν έφτασα στην Ισπανία έλεγα στον εαυτό μου ‘’να είσαι προετοιμασμένος για τα χειρότερα και να δεχτείς όλα τα νέα που θα ακούσεις’’».

Η αλληλεπίδραση με τον κόσμο και πώς τα πάει με τις χημειοθεραπείες του: «Με βοηθάει πολύ να αποσυνδέομαι από τα πάντα και να γνωρίζω νέους ανθρώπους. Υπάρχουν αυτοί που με γνωρίζουν και άλλοι που δεν με γνωρίζουν επειδή έχω εξαιρετικά κοντά μαλλιά. Με τις φυσιοθεραπείες μου αν όλα πάνε καλά, θα μου απομένουν λιγότεροι από δύο μήνες και θα είμαι ‘’καθαρός’’».  

Για το πώς ένιωσε που άφησε το ποδόσφαιρο: «Δεν ήταν δύσκολο να χρειαστεί να φύγω από το ποδόσφαιρο γιατί, αυτή τη στιγμή υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από αυτό και είναι η υγεία μου. Ο στόχος μου δεν είναι πλέον να γνωρίζω με ποιον θα παίξω αυτό το Σαββατοκύριακο ή πώς πρέπει να αντιμετωπίσω τον αντίπαλο επιθετικό. Ο στόχος  μου τώρα είναι να θεραπεύσω τον εαυτό μου και γι’ αυτό παλεύω κάθε μέρα».

Για τη συνέχεια της καριέρας του: «Δεν βλέπω καν την καριέρα μου να έχει τελειώσει. Ελπίζω να παίξω ποδόσφαιρο για πολλά χρόνια ακόμη. Γι’ αυτό παλεύω. Το να συνεχίσω την καριέρα μου θα με βοηθήσει πολύ γιατί δεν θα μου αφήσει με σωματικές συνέπειες αυτή η αρρώστια, ενώ ψυχολογικά θα με βοηθήσει να διαχωριστώ πολλά πράγματα που πριν από αυτό δεν θα είχα μάθει ποτέ να διαχειρίζομαι».

Για τον Κίριαν Ροντρίγκεζ, ποδοσφαιριστή της Λας Πάλμας που είχε την ίδια πάθηση αλλά κατάφερε και την ξεπέρασε: «Πολλές φορές όταν εμφανίζονται τα συμπτώματα της χημειοθεραπείας φωνάζω στον εαυτό ‘’ξύπνα’’. Γνωρίζω ποδοσφαιριστές της Λας Πάλμας κι όταν γνωστοποίησα την πάθησή μου ο Κίριαν μου έστειλε βίντεο και μηνύματα. Ήταν πολύ ωραία κίνηση. Προσπάθησα να δω λίγο το πως κατάφερε να επιστρέψει. Είναι μια έμπνευση. Του τηλεφώνησα πριν κανένα μήνα σε μία από τις κακές μου μέρες που δεν ήμουν καλά. Συνήθως δεν ζητάω πολλά βοήθεια, αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι χρειαζόμουν κάποιον να με βοηθήσει. Ο Ροντρίγκεζ χωρίς δεύτερη σκέψη με βοήθησε όταν τον χρειάστηκα».

Τι τον βοήθησε περισσότερο κι αν του έλειψε το ποδόσφαιρο: «Περισσότερο από το γεγονός ότι έχω σπουδάσει Νοσηλευτική, τι με βοήθησε περισσότερο είναι ότι η σύντροφός μου είναι γιατρός και ήξερε πώς να το χειριστεί τόσο καλά και για μένα ήταν μια απίστευτη υποστήριξη. Εννοείται πως μου λείπει τόσο πολύ το ποδόσφαιρο, παρακολουθώ συνεχώς αγώνες και ανυπομονώ να επιστρέψω στους αγωνιστικούς χώρους».  

Το μήνυμά του σε όσους παλεύουν με τέτοιες αρρώστιες: «Για μένα αποτελούν έμπνευση. Ξέρω πώς είναι να νιώθεις λες και ζεις σ’ ένα γκρίζο σύννεφο και δεν μπορείς να φύγεις από εκεί. Πρέπει να αντλήσουν δύναμη από κάθε στιγμή, από όπου κι αν έρχεται αυτή, γιατί όταν περάσει η αρρώστια μαθαίνεις πόσο δυνατός είσαι. Τέτοιες συνθήκες σε κάνουν εξαιρετικά δυνατό άνθρωπο».