Κατά καιρούς άκουγα διάφορους προπονητές να αναφέρουν πως το μεγαλύτερο πρόβλημα στις μικρές ηλικίες είναι οι ίδιοι οι γονείς των παιδιών. Δεν το αμφισβήτησα ποτέ –για να το λένε όλοι, προφανώς, κάτι σημαίνει. Εντούτοις, είναι πολύ διαφορετικό να το βλέπεις ιδίοις όμμασι.
Είναι τόσο κρυστάλλινη η εικόνα που έχω διαμορφώσει παρακολουθώντας κάθε Σάββατο από κοντά τα μικρά παιδιά, που δυστυχώς επιβεβαιώνει την άποψη/θέση των προπονητών. Με τον προπονητή ακριβώς απέναντι, παρακολουθείς τον γονιό να υποδεικνύει στο παιδί του το πώς θα εκτελέσει το…κόρνερ, να του ζητάει το λόγο γιατί δεν έτρεξε προς την μπάλα, να του φωνάζει μπροστά σ’ όλο τον κόσμο για ένα λάθος, να του κάνει συνεχώς υποδείξεις και τόσα πολλά άλλα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν τελικά υπάρχει (και ποιος είναι) ο προπονητής του παιδιού. Έχουν δει τα μάτια μου γονιό να…κρέμεται από τα κάγκελα, κραυγάζοντας προς έναν μικρό για ένα φάουλ στο γιο του. Αντιληφθείτε την εικόνα και τι αποθηκεύουν στο μυαλό τους τα παιδιά.
Κατανοώ πως το όνειρο πολλών γονιών είναι να δουν το παιδί τους να γίνεται ποδοσφαιριστής. Στην ηλικία ωστόσο των 8 ή των 10 ετών, το σημαντικότερο είναι τα παιδιά να παίξουν. Να το απολαμβάνουν, να το ευχαριστιόνται και να μάθουν.
Ας μην παρεξηγηθώ. Δεν επιδιώκω να αναδείξω τον εαυτό μου στο ρόλο του μοντέρνου/σύγχρονου γονιού. Το δικό μου παιδί, όσο κι αν λατρεύει το ποδόσφαιρο, πιθανότατα δεν θα γίνει ποτέ ποδοσφαιριστής και πιστέψτε με, δεν με χαλάει καθόλου. Το θέμα είναι πως ενώ έχουμε τα μεγαλύτερα όνειρα για τα παιδιά μας, πολλές φορές αποτελούμε εμείς οι ίδιοι το μεγάλο εμπόδιο για να τα εκπληρώσουν ή πιο σωστά, τον μεγαλύτερο τους «αντίπαλο».
** Τυχαία η επιλογή της φωτογραφίας από την ιστοσελίδα της ΚΟΠ.
Ανδρέας Βεντούρης
