«Στο άγνωστο, σε πέταλα ερημωμένα, ταξίδεψα, χωρίς προορισμό. Μάγισσα, η πλάνη σου είναι φυλακή, κι όποιος θα μπει, δύσκολα θα βγει…». Το σύνθημα που δόνησε την ατμόσφαιρα στο δεύτερο ημίχρονο, όχι μόνο από τους οργανωμένους στο πέταλο, αλλά απ’ όλους. Στην ανατολική, στη δυτική. Από τα μικρά παιδιά, από τους ενήλικες, τους ηλικιωμένους. Ψηλότερα, στα επίσημα, το ίδιο. Τους έβλεπες όλους, με τα χέρια ψηλά. Σχεδόν όλους. Δεν το «είπαν», απλά. Το φώναξαν με την ψυχή τους.
Πέραν από τα (καλοδεχούμενα) εκατομμύρια, πέραν από το γόητρο, το πρεστίζ, τους πόντους που «ψήλωσε» ο σύλλογος από τη φετινή ευρωπαϊκή του πορεία, υπάρχουν κέρδη που δεν είναι πολύ βαθιά για να ψάξει κανείς για να τα αντιληφθεί και να τα κατανοήσει.
Ήταν άλλη μία (σκ)αλλιώτικη βραδιά, από μία (σκ)αλλιώτικη ομάδα. Δεν έχει απλά καλό προπονητή, ποιοτικό ρόστερ, δικό της γήπεδο. Το κάθε κομμάτι συμπληρώνει ιδανικά το άλλο και καταλήγουμε σε ένα πανέμορφο παζλ. Η σταθερή διοίκηση, η εμπιστοσύνη του ενός στον άλλον, το υγιές πλάνο, η ορθή διαχείριση και τόσα άλλα που μπορείς να προσθέσεις σ’ αυτή την αλυσίδα.
Για άλλη μια φορά, τα social media γέμισαν από τη λέξη «περηφάνια». Το πλέον σημαντικό γι’ αυτήν την ομάδα είναι πως δείχνει ότι δεν έχει τρυπήσει το ταβάνι της. Αισθάνεσαι ότι μπορεί να πετύχει ακόμη περισσότερα. Ότι δεν έχει τελειώσει εδώ.
Όλα αυτά για έναν απλούστατο λόγο: τα χέρια που την κρατάνε, της προσδίδουν ασφάλεια. Ακόμη κι όταν θα έρθουν οι στραβές, η εμπιστοσύνη δεν πρέπει να χαθεί. Ακόμη κι όταν ο αντίπαλος δεν θα είναι η Ντιναμό Κιέβου αλλά η Καρμιώτισσα, ακόμη κι όταν δεν θα παλεύει για την ευρωπαϊκή πρόκριση αλλά για τους τρεις βαθμούς στο κυπριακό πρωτάθλημα, η φλόγα θα πρέπει να είναι ακριβώς η ίδια. Αδιαπραγμάτευτο. Ο σύλλογος μεγαλώνει, ο κόσμος… αλλάζει, οι φρουροί της αυξάνονται. Είπαμε. Τα (μεγάλα) κέρδη πίσω από τα εκατομμύρια και το πρεστίζ.
Κι όσο το «άγνωστο» βγαίνει από τη ψυχή όλων, η ΑΕΚ δεν έχει να φοβάται τίποτα…
Ανδρέας Βεντούρης
