Όταν γνωρίζεις ότι σε παρακολουθεί ο νέος σου προπονητής, προφανώς το κίνητρό σου (θα έπρεπε να) είναι μεγαλύτερο. Για ευνόητους λόγους. Ούτε αυτό ωστόσο λειτούργησε θετικά στο να παρουσιάσει το ΑΠΟΕΛ μια καλύτερη εικόνα και το εύλογο ερώτημα που τίθεται μετά την ισοπαλία με την Καρμιώτισσα, είναι κατά πόσον μπορεί ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς να αλλάξει αυτό το ΑΠΟΕΛ. Διότι ο άνθρωπος προπονητής είναι, όχι μάγος, κατά την γνωστή κλισέ-φράση, αλλά καλό θα είναι να μην την ξεχνάμε.
Μηδέν δημιουργία και φαντασία, δίχως πάθος και δίχως νεύρο. Δεν είναι θέμα μονάχα αγωνιστικό, το οποίο ούτως ή άλλως είναι δεδομένο ως πρόβλημα. Ο κόσμος εκνευρίστηκε κι αποδοκίμασε όχι μόνο για το 0-0, αλλά γι’ αυτό που είδε στο γήπεδο. Διότι δεν μπορεί, καν, να προσφέρει εύκολα τη δικαιολογία του στυλ «τα παιδιά πάλεψαν». Δεν το έκαναν. Είναι κι αυτό ένα θέμα –της διάθεσης, πέραν του καθαρά αγωνιστικού. Γι’ αυτό κι ο Εφραίμ, εύστοχα, χρησιμοποίησε τη λέξη «ντροπή». Διότι το πρόβλημα ΔΕΝ είναι μόνο αγωνιστικό.
Το ΑΠΟΕΛ δεν νίκησε στα πρώτα του τέσσερα παιχνίδια ως γηπεδούχος. Στην έδρα του που θεωρητικά αποτελεί το μεγάλο του όπλο αλλά αποδεικνύεται, προς το παρόν, η μεγάλη του αδυναμία.
Πήρε τρεις βαθμούς κι έχασε εννέα, από τους δώδεκα διεκδικήσιμους. Τους τριπλάσιους! Πήρε τους μισούς, συνολικά απ’ όσους μπορούσε στις πρώτες έξι αγωνιστικές. Φυσιολογικός λοιπόν ο προβληματισμός κι άπαντες εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον Βλάνταν Μιλόγεβιτς, κατά πόσον μπορεί ο Σέρβος να βελτιώσει μια ομάδα που όσο περνάει ο καιρός, δείχνει όλο και χειρότερη.
Ανδρέας Βεντούρης
