Έγινε πλέον επίσημο. Το γυαλί ανάμεσα σε Ομόνοια και Λοΐζου ράγισε. Και όταν ραγίσει το γυαλί, ξέρετε το αποτέλεσμα… Ο ποδοσφαιριστής έθεσε τον εαυτό του εκτός ομάδας, αλλά όλα έγιναν… τόσο λάθος και η ρήξη στη σχέση τους ήταν αναπόφευκτη.
Οι πράσινοι εξέδωσαν μια λεπτομερής ανακοίνωση για τα όσα συνέβησαν μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο (ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ), με ένα τέλος που δεν άξιζε ούτε στους πρασίνους, ούτε στον νεαρό άσο. Δεν θα αναλύσω το ποιος και γιατί φταίει, εξάλλου, ουδεμία σημασία έχει για εμένα. Αυτό που μετρά είναι το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι πως ο 19χρονος δεν θέλει να αγωνίζεται άλλο με την Ομόνοια αφού επιθυμεί να πάει σε πιο προηγμένο πρωτάθλημα, ενώ θα προπονείται με τη β’ ομάδα.
Δανείζομαι λοιπόν, έναν από τους πιο ωραίους στίχους των Πυξ Λαξ που ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση των πρασίνων και του Λοΐζου. Όλα θα μπορούσαν να ήταν τόσο διαφορετικά. Εντελώς αλλιώς… Ήταν γέννημα θρέμμα της ομάδας, οι οπαδοί των «αγκάλιασαν» από την πρώτη στιγμή ενώ με το ταλέντο του ξεχώρισε από τα πρώτα κι’ όλα ματς. Ονειρική αρχή με πρώτη θέση, πρωτάθλημα, ομίλους Γιουρόπα Λιγκ. Κάπου εδώ όμως, μπαίνουν στη συζήτηση οι «μεταγραφικές σειρήνες». Το καλοκαίρι της λήξασας σεζόν οι πράσινοι δέχθηκαν προσφορές για τον διεθνή μεσοεπιθετικό, που δεν ικανοποιούσαν όμως και έτσι ο ποδοσφαιριστής συνέχισε στην Ομόνοια. Τη λήξασα χρονιά ο Λοΐζος πανηγύρισε το κύπελλο, την είσοδο της ομάδας στους ομίλους του Κόνφερενς Λιγκ και διεκδικεί τη συμμετοχή της σε αυτούς του Γιουρόπα, χωρίς ωστόσο τον Λοΐζου.
Η πρόταση από την Ολλανδία για δανεισμό και η νέα απόρριψη των πρασίνων οδήγησαν τον 19χρονο να πάρει μια απόφαση που δεν ωφελεί κανένα και κατ’ επέκταση δεν τον τιμά κιόλας.
Μπορεί να έχει όλα τα δίκαια του κόσμου, μπορεί και όχι, αλλά δεν θέτεις τον εαυτό σου εκτός ομάδας. Δεν το κάνεις αυτό σε εκείνους που σε αγκάλιασαν και σε μεγάλωσαν.
Ίσως επηρεάστηκε, ίσως τόσο πολύ ήθελε να πάει στο εξωτερικό αλλά η όλη του στάση επί του θέματος ήταν λάθος. Και αν είχε δίκαιο, το έχασε με την όλη του συμπεριφορά και το χειρισμό εδώ και μερικές μέρες.
Γι’ αυτό και το «γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις», με βάση των πιο πάνω γεγονότων (και όχι μόνο), πληγώνει, απογοητεύει αφήνει ένα «γιατί;» να… αιωρείται μα πάνω απ’ όλα αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που φανερώνει πως δεν έχουν όλα τα «παραμύθια» ένα όμορφο τέλος.
Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει ή τι θα φέρει το μέλλον, αλλά με τα έως τώρα δεδομένα, αυτό προδιαγράφεται…
Θράσος Δημητρίου
