Κατευθείαν, χωρίς χρονοτριβή και… φιλολογίες, σε τέσσερα σημεία:
1) Η Ομόνοια ανοίγει το σκορ με τον Παπουλή με σουτ από την δεξιά πλευρά της Ανόρθωσης και ξεκάθαρη ευθύνη του Τζουρ.
2) Η Ομόνοια πετυχαίνει και δεύτερο γκολ, με τον Ρισβάνη να αμύνεται με τα μάτια.
3) Η Ανόρθωση άρχισε το ματς χωρίς σέντερ φορ. Ο Λάζαρος δεν είναι στράικερ και δεν θα γίνει στα 35 του.
4) Η Ανόρθωση είχε ανέτοιμο τον βασικό της δεξιό μπακ και δεν είχε άλλον. Ο Εσκοβάλ δεν έδειξε πως μπορεί να ανταποκριθεί σ’ αυτό το ρόλο. Γι’ αυτό και στο 57’ πέρασε ο Αμπαρτζουμιάν.
Να βάλουμε κι ένα πέμπτο στη συζήτηση: Ήταν πιο ορθολογιστικός ο σχηματισμός της «κυρίας» στο β’ ημίχρονο με τις αλλαγές, αλλά ήδη βρισκόταν στο 0-2 και χάθηκε πολύς χρόνος.
Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο η Ανόρθωση ήταν εντελώς ανούσια, με προβλήματα σε όλες τις γραμμές. Δίχως ενέργεια και φαντασία στην επίθεση, με μεγάλα κενά στην άμυνα. Στο δεύτερο μέρος έγινε πιο απειλητική, αλλά τα προβλήματα στην άμυνα ήταν και πάλι υπαρκτά. Θα μπορούσε να σκοράρει, αλλά και να δεχθεί και τρίτο… Εν ολίγοις, παρουσιάστηκε κατώτερη των προσδοκιών και των περιστάσεων.
Ο Ουάρντα ήταν… απών από το ματς (τρίτο συνεχόμενο) κι αντιλαμβάνεται κανείς πως με αυτά τα αγωνιστικά προβλήματα συν τους παίκτες-βαρόμετρο να βρίσκονται… εκτός αγώνα, η Ανόρθωση δεν θα μπορούσε να ελπίζει σε κάτι περισσότερο.
Το μεγαλύτερο πρόβλημά της ωστόσο δεν είναι αν θα μείνει εκτός τελικού, αλλά ότι κινδυνεύει σοβαρότατα πλέον να μείνει εκτός Ευρώπης.
Ανδρέας Βεντούρης
