Να φύγει ο Κωστένογλου; Να φύγει. Όπως έφυγε ο Βάλεμ, όπως έφυγαν τόσοι και τόσοι προπονητές προηγουμένως. Οι απόψεις για το τι φταίει στην Εθνική, διαχρονικά, ποικίλουν και διαφέρουν. Ο προπονητής, η ομοσπονδία, οι διεθνείς, η έλλειψη σοβαρού και πειστικού πλάνου.
Πλάνο υπήρξε, κατά καιρούς, μόνο που κάθε τρεις και λίγο κάνει… φτερά και μοιάζει σαν αεροπλάνο, ακριβώς διότι μόνο σαν πλάνο δεν μοιάζει. Πολλές φορές, καταπιανόμαστε από το παράδειγμα του Βελγίου και το χρησιμοποιούμε, μόνο που για να εκπονήσεις και να εφαρμόσεις το συγκεκριμένο πλάνο, χρειάζονται συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΒΕΛΓΙΟ
Τι έκανε λοιπόν το Βέλγιο, με το περιβόητο πλάνο που το συζητάμε αρκετές φορές μετά από κάθε αποτυχία της Εθνικής; Θα πρέπει να επιστρέψουμε αρκετά χρόνια πίσω, για να κάνουμε μία σωστή αρχή.
Μετά το 1986 λοιπόν, οι Βέλγοι έζησαν πέτρινα χρόνια όσον αφορά την Εθνική τους ομάδα. Με αποκορύφωμα, τον αποκλεισμό τους από τη φάση των ομίλων, στο Euro που συνδιοργάνωσαν με την Ολλανδία το 2000. Την επόμενη ακριβώς χρονιά, η βελγική ομοσπονδία έκρινε πως έφτασε η ώρα για μεγάλες και δραστικές αλλαγές.
Παραδόξως, ο προπονητής στο αποτυχημένο Euro 2000, Μισέλ Σαμπλόν, όχι μόνο δεν απολύθηκε κακήν κακώς, αλλά πήρε προαγωγή στη θέση του τεχνικού διευθυντή, αναθέτοντάς του αποκλειστικά την εκπόνηση του πλάνου ανασυγκρότησης!

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΣΑΜΠΛΟΝ
Ο Μισέλ Σαμπλόν λοιπόν ανέλαβε την αναδιοργάνωση ΟΛΩΝ των Εθνικών ομάδων του Βελγίου. Ένα από τα πρώτα πράγματα που διαπίστωσε, ήταν η έλλειψη ποδοσφαιρικής ταυτότητας.
Το πρώτο διάστημα ήταν συνεχώς με μία βαλίτσα στο χέρι. Έκανε πολλά ταξίδια στο εξωτερικό, ενώ επισκέφτηκε σχεδόν όλες τις ακαδημίες της χώρας, σε διάφορες πόλεις και χωριά. Αφού ολοκλήρωσε τη μελέτη του, τη μοίρασε και την ανέλυσε σε κάθε σύλλογο του Βελγίου, έχοντας πρωτίστως παρακολουθήσει από κοντά τις μικρές Εθνικές ομάδες της Γαλλίας και της Ολλανδίας: τη διατροφή, την τακτική, την οργάνωση, τον τρόπο εκγύμνασης. Με άλλα λόγια, πρώτα διδάχθηκε και μετά… δίδαξε!
Το αποτέλεσμα της έρευνάς του ήταν πως τα παιδιά ηλικίας μέχρι 10 ετών, ερχόντουσαν σε επαφή με την μπάλα μόλις δύο φορές ανά 30 λεπτά αγώνα. Αυτό δεν επρόκειτο για συμπέρασμα, αλλά για επιστημονική μελέτη. Με άλλα λόγια, δεν δινόταν καμία έμφαση στη δημιουργία και στην ανάπτυξη, αλλά πρωτίστως στο αποτέλεσμα. Το οποίο φυσικά δεν ερχόταν…
Η απόφασή του ήταν πως όλες οι ακαδημίες, θα έπρεπε να δουλεύουν και να εφαρμόζουν το σύστημα 4-3-3. ΟΛΕΣ! Από την μικρότερη ακαδημία στο Βέλγιο, μέχρι τη μεγαλύτερη. Αυτό που τόνιζε είναι πως οι ποδοσφαιριστές θα έπρεπε πρωτίστως να μάθουν να ντριμπλάρουν και να παίζουν ελεύθερα.
Δεν βρήκε ανταπόκριση από όλους, τουλάχιστον στην αρχή. Όπως είχε δηλώσει κι ο ίδιος, το δυσκολότερο ήταν να πείσει τις μεγάλες ομάδες και κυρίως την Άντερλεχτ και την Σταντάρ Λιέγης πως θα έπρεπε να υιοθετήσουν στις ακαδημίες τους το 4-3-3. Εν τέλει, τα κατάφερε.
Δεν έμεινε ωστόσο απλά στην εφαρμογή ενός συστήματος. Μία από τις αλλαγές που επέβαλε, ήταν η κατάργηση της βαθμολογίας σε όλα τα πρωταθλήματα για παιδιά κάτω των 10 ετών! Μ’ αυτόν τον τρόπο, θέλησε να αποβάλει την πίεση του αποτελέσματος και να αποκτήσουν τα παιδιά τη χαρά του παιχνιδιού!
Βοήθησε ασφαλώς η ποδοσφαιρική ομοσπονδία με συγκεκριμένες ενέργειες. Ένα σύγχρονο προπονητικό κέντρο κατασκευάστηκε έξω από τις Βρυξέλλες, ενώ λειτούργησε έξι ποδοσφαιρικές ακαδημίες στην περιφέρεια, για τις ηλικίες 14-18 ετών! Εκεί πήγαιναν οι… εκλεκτοί των ομοσπονδιακών προπονητών και για να σας δώσουμε κάποια παραδείγματα: Ντε Μπρόινε, Λουκάκου, Κουρτουά, Μέρντενς, Φελαϊνί…
Αυτό το πρότζεκτ δεν απέδωσε φυσικά άμεσα. Χρειάστηκε το χρόνο του, υπομονή και δουλειά. Μπήκε όμως το νερό στ’ αυλάκι. Εξαλείφθηκε η ανάγκη για το άμεσο αποτέλεσμα και βασική προτεραιότητα ήταν η δημιουργία ικανών ποδοσφαιριστών. Σιγά σιγά ωστόσο, μετά από αποτυχίες, άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα αποτελέσματα.  Το Βέλγιο, από την 61η θέση που βρισκόταν στην παγκόσμια κατάταξη της ΦΙΦΑ το 2007, τον Νοέμβριο του 2015 ανήλθε στην κορυφή, για πρώτη φορά στην ιστορία του.

ΣΩΣΤΟ ΠΛΑΝΟ
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Πριν από κάποια χρόνια, η ιστορία που συνόδευε το Βέλγιο χαρακτηριζόταν ως θαύμα. Σήμερα όμως, μόνο ως θαύμα δεν μπορεί να θεωρηθεί.
Υπήρξε ένα σωστό πλάνο, υπομονή, έγιναν όλες οι απαραίτητες ενέργειες με σκοπό στα χρόνια που θα ακολουθούσαν, να αναδειχθούν πρωτίστως ποιοτικοί ποδοσφαιριστές που θα δημιουργούσαν μία ισχυρή Εθνική ομάδα. Όπερ κι εγένετο.
Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τις δικαιολογίες κι ας διδαχθούμε επιτέλους από τους καλύτερούς μας, εάν θέλουμε στα επόμενα χρόνια να φτιάξουμε μία Εθνική ομάδα που θα είναι ικανή να δημιουργήσει προσδοκίες και κατ’ επέκταση να τις δικαιώσει.
Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι, στις σωστές θέσεις, προκειμένου να καταστρώσουν ένα συγκεκριμένο πλάνο που θα έχει και τις κατάλληλες προϋποθέσεις και υποδομές για να εφαρμοστεί και να αποδώσει.
Με λίγα λόγια, ας βρούμε τον δικό μας «Μισέλ Σαμπλόν». Και όλοι οι υπόλοιποι, ας μπουν στην άκρη…

Ανδρέας Βεντούρης