Δεν μπορώ να ξέρω αν η ΑΕΚ θα κατακτήσει το πρωτάθλημα. Ούτε αν όλα όσα γίνονται στα πλέι οφ είναι… σημάδια. Κατ’ ακρίβεια, δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν σημάδια ή περισσότερο τα δημιουργεί η ανθρώπινη ανάγκη για να αισθανθεί κάτι αισιόδοξο.
Ξέρω όμως ότι τέτοια ΑΕΚ δεν έχω ξαναδεί. Τέτοιο χαρακτήρα, για μια ομάδα που έχει κατακριθεί τα προηγούμενα χρόνια ότι δεν τον διέθετε, δεν έχω ξαναδεί. Τέτοια… δίψα μέσα στα αποδυτήρια, τέτοια νοοτροπία, δεν έχει υπάρξει ξανά στους κόλπους της.
Ο καθένας μπορεί να αισιοδοξεί, αλλά κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν θα πάρει τον τίτλο στη Λάρνακα μετά από 36 ολόκληρα χρόνια. Ξέρει όμως ότι αυτή η ομάδα είναι διατεθειμένη ν’ αφήσει και τη ψυχή της στο γήπεδο για να τα καταφέρει.
Αυτό ακριβώς δείχνει η ΑΕΚ. Ακόμη κι όταν δεν είναι στα καλύτερά της, όπως στο τελευταίο ντέρμπι με τον Άρη, αρνείται να παραδώσει τα όπλα και το πνεύμα της. Γι’ αυτό την χαίρεται και την καμαρώνει ο κόσμος της: γιατί έχει ψυχή, μια αλήτισσα ψυχή και δεν φοβάται, όπως λέει και το γνωστό:
«Γιατί έχω αλήτισσα ψυχή και δε πονάω,
ξέρω ν’ αντέχω και να κλείνω μια πληγή,
κι αν δεν αξίζει κάτι πάντα προσπερνάω,
είμαι απ’ τα πάθη μου πολύ πιο δυνατή,
έχω αλήτισσα ψυχή και δε φοβάμαι,
μπορώ και κάνω κάθε μέρα νέα αρχή,
για ότι τέλειωσε ποτέ μου δε λυπάμαι,
ξέρω να ζω γιατί έχω αλήτισσα ψυχή,
αλήτισσα ψυχή…»
Τρία ματς λοιπόν μέχρι το φινάλε. Ουδείς μπορεί να προδικάσει την κατάληξη, ξέρει όμως πλέον ότι αυτή η ΑΕΚ είναι αποφασισμένη να δώσει τα πάντα, μα κυρίως ότι, όπως λέει στο τέλος το συγκεκριμένο τραγούδι, έχει πια μάθει να… μπορεί!
Ανδρέας Βεντούρης
