Έχει γίνει πλέον… κανόνας. Έπειτα από κάθε παιχνίδι της Εθνικής, οι δηλώσεις του Τιμούρ Κετσπάγια σχολιάζονται πολύ περισσότερο ακόμη κι από την αγωνιστική της εικόνα, την οποία μόνο ελκυστική δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις. Όχι αδίκως, καθώς είναι γεγονός ότι ο ομοσπονδιακός τεχνικός δείχνει σε κάποιες περιπτώσεις να αναζητεί δικαιολογίες έπειτα από κάθε αποτυχημένο αποτέλεσμα – ενίοτε έχει δίκιο, άλλοτε άδικο. Η δικαιολογία για τη φυσική κατάσταση περισσότερο λειτουργεί σαν να ρίχνει λάδι στη φωτιά παρά οτιδήποτε άλλο.
Ας αφήσουμε ωστόσο στην άκρη τις εκάστοτε δηλώσεις του Γεωργιανού προπονητή. Τον Τιμούρ τον ξέρουμε εδώ και πολλά χρόνια, με τα καλά και τα κακά του. Αρκετές ήταν οι φορές που σχολιάστηκαν οι δηλώσεις του κι όταν οδηγούσε το τιμόνι της Ανόρθωσης, η ειδοποιός διαφορά ωστόσο σε σχέση με την Εθνική, είναι πως στην ομάδα της Αμμοχώστου υπήρχε ένας αόρατος μηχανισμός που τον προστάτευε, ένεκα των επιτυχιών του παρελθόντος. Στην Εθνική τέτοιος μηχανισμός δεν υπάρχει (καθώς δεν υπάρχει καμία μεγάλη επιτυχία με την υπογραφή του), με αποτέλεσμα να μένει περισσότερο εκτεθειμένος.
Αφήνω στην άκρη ακόμη και το καθαρά αγωνιστικό μέρος, για τον προφανή λόγο ότι δεν βλέπουμε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που μας είχε συνηθίσει ο Κετσπάγια και τα προηγούμενα χρόνια, πλην μερικών περιπτώσεων. Τη φιλοσοφία του την ξέρουμε, οπόταν δεν θα πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη ο τρόπος παιχνιδιού της Εθνικής. Το να περιμένει κανείς ότι θα αλλάξει φιλοσοφία στα 56 του χρόνια, είναι μάλλον ουτοπικό.
Θέλω λοιπόν να καταλήξω πως καταπιανόμαστε από θέματα και συζητήσεις για τις οποίες μάλλον, για να το θέσω… κομψά, σπαταλάμε φαιά ουσία και δεν επικεντρωνόμαστε σ’ αυτό που πρέπει: τι σόι Εθνική θέλουμε πραγματικά να φτιάξουμε. Είτε από πλευράς αποτελεσμάτων, είτε-κυρίως-την αγωνιστική της εικόνα. Αναλόγως του τι θέλουμε να δημιουργήσουμε, καταρτίζεις και το πλάνο με τον ανάλογο προπονητή και φυσικά τους ποδοσφαιριστές που να ταιριάζουν με τη φιλοσοφία του.
Αν μας αρκεί μια αποκλειστικά αμυντικογενής Εθνική, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος, τότε… Τιμούρ ή κάτι «σαν Τιμούρ». Αν θέλουμε κάτι διαφορετικό, τότε θα πρέπει να απευθυνθούμε… αλλού, ακόμη κι αν αποτύχει και το επόμενο σχέδιο. Ο πρώτος πληθυντικός, τώρα που το σκέφτομαι, χρησιμοποιείται εκ μέρους μου λανθασμένα.
Η ερώτηση απευθύνεται ασφαλώς προς ομοσπονδία μεριά και δη στην Επιτροπή Εθνικών Ομάδων, η οποία έχει και την αποκλειστική ευθύνη. Πληροφορούμαι πως όντως υπάρχει προβληματισμός για τις συνεχιζόμενες απογοητευτικές εμφανίσεις του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, αλλά ταυτόχρονα (ας μη το ξεχνάμε) κι ένα «γερό» συμβόλαιο στη μέση, που λήγει το 2025, συγκεκριμένα μέχρι την ολοκλήρωση των προκριματικών του Μουντιάλ 2026.
Θα πρέπει ωστόσο να αποφασίσει αν όντως θέλει να συνεχίσει να πορεύεται με τον Τιμούρ Κετσπάγια και τα… γύρω γύρω (του). Αν τον θεωρεί… καμένο χαρτί που δεν μπορεί να το γυρίσει, τότε είναι υποχρέωσή της να κοιτάξει την επόμενη μέρα. Ο κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη διότι πολύ απλά έχει ήδη… αποφασίσει.
Το να θεωρήσει κανείς ότι έχει χαθεί χρόνος, σιγά τα ωά. Εδώ χάθηκαν χρόνια…
Ανδρέας Βεντούρης
