Σαν σήμερα 10 Μαρτίου 1966, τέσσερις μήνες πριν τη διεξαγωγή του Μουντιάλ της Αγγλίας το τρόπαιο εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης στο Westminster Central Hall. Τελικά, βρέθηκε μια εβδομάδα αργότερα χάρις στη βοήθεια ενός σκύλου, του Pickles, τυλιγμένο σε χαρτί εφημερίδας σε έναν κήπο στο Λονδίνο. Για λόγους ασφαλείας η αγγλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (FA) κατασκεύασε ένα πιστό αντίγραφο του τροπαίου για χρήση στις εκδηλώσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Το πρώτο τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου, το θρυλικό Ζιλ Ριμέ, γλύτωσε από τα βρώμικα χέρια των Ναζί, εξαφανίστηκε το 1966 στο Λονδίνο και ένα σκυλί, ο Πίκλες το βρήκε σε έναν κάδο απορριμμάτων, αλλά το 1983 χάθηκε για πάντα!
Το Ζιλ Ριμέ ήταν το τρόπαιο που απονεμήθηκε στην πρώτη Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Ουρουγουάη το 1930 και σήκωναν οι νικητές των τελικών του Μουντιάλ μέχρι το 1970. Τότε ήταν που η Βραζιλία του Πελέ κατέκτησε τρεις φορές το βαρύτιμο τρόπαιο και το κράτησε στο «σπίτι» στα Γραφεία της Ομοσπονδίας.
Και μια μέρα σαν σήμερα, 19 Δεκεμβρίου του 1983, τι Ιερό Δισκοπότηρο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου εξαφανίζεται για να μην βρεθεί ποτέ μέχρι σήμερα!
Όταν άρχισε το δημοφιλές τουρνουά των τελικών του Μουντιάλ, το 1930, η FIFA συμφώνησε ότι, εάν οποιαδήποτε εθνική ομάδα νικούσε σε τρεις τελικούς, θα του χαριζόταν το τρόπαιο. Μετά την εμβληματική συντριβή της Ιταλίας από τη Βραζιλία 4-1 στον τελικό του 1970 στο Μεξικό, το τρόπαιο έφυγε για την Συνομοσπονδία Αθλητισμού της Βραζιλίας (CBD), σήμερα Βραζιλιάνικη Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου (CBF).
Το τρόπαιο τοποθετήθηκε ευλαβικά σε μια κρυστάλλινη βιτρίνα, στον 3ο όροφο των Γραφείων της CBF στην οδό Rua da Alfandega του Ρίο ντε Τζανέιρο. Το βράδυ της 19ης προς 20ης Δεκεμβρίου του 1983, ο νυχτοφύλακας του κτιρίου εξουδετερώθηκε από μάδα κλεφτών μάλλον δεν είχαν καμία διάθεση να ενστερνιστούν το πνεύμα των Χριστουγέννων…
Ερασιτέχνες λωποδύτες, αλλά…
Σύμφωνα με τους Βραζιλιάνους, οι λωποδύτες είχαν καταστρώσει το σχέδιό τους σε ένα μπαρ πίνοντας Cachaca και επ’ ουδενί ήταν επαγγελματίες κακοποιοί, όπως έλεγαν αυτοί που κάτι γνώριζαν…
Οι φθονήσαντες την δόξα του Πελέ, αφού έδεσαν τον νυχτοφύλακα, έσπασαν το ξύλινο πλαίσιο της αλεξίσφαιρης κρυστάλλινης βιτρίνας που φιλοξενούσε το τρόπαιο και το άρπαξαν. Υπήρχε και ένα αντίγραφο του Ζιλ Ριμέ στο κτίριο, ασφαλισμένο σε ένα κουτί, αλλά οι κλέφτες γνώριζαν καλά ποιο ήταν το αληθινό και χάθηκαν μέσα στη νύχτα με το τρόπαιο που είχαν αγγίξει ο Σκιαφίνο, ο Γκαρίντσα, ο Μεάτσα, ο Χέλμουντ Ραν, ο Πελέ…
Την επομένη το πρωί, ολόκληρη η Βραζιλία αναζητούσε το Τοτέμ του Μουντιάλ, ενώ η Τράπεζα του Ρίο ντε Τζανέιρο έταξε υψηλή αμοιβή σε όποιον έβρισκε και επέστρεφε το Ζιλ Ριμέ.
Στο βιβλίο του «Theft of the Jules Rimet Trophy», ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Μάρτιν Άθερτον, γράφει ότι ο πρόεδρος της Βραζιλιάνης Ομοσπονδίας, Γιουλίτε Κοουτίνιο, έκανε έκκληση ζητώντας από όλους τους Βραζιλιάνους να βοηθήσουν στην ανάκτηση του τροπαίου: «Η πνευματική αξία του τροπαίου είναι πολύ μεγαλύτερη από την υλική του…», είπε και πρόσθεσε ότι οι κλέφτες «δεν είχαν αίσθημα πατριωτισμού!». Το βραζιλιάνικο έθνος είχε σκύψει το κεφάλι του από ντροπή.
Η αστυνομία του Ρίο συνέλαβε δύο άνδρες που είχαν εργαστεί στο παρελθόν στα γραφεία της CBF ως θυρωροί, ωστόσο, δεν αποδόθηκαν ποτέ κατηγορίες και το τρόπαιο δεν βρέθηκε· πιστεύεται ευρέως ότι το είχαν λιώσει και πουλήσει ως χρυσό.
Και έτσι το ένδοξο τρόπαιο, το επιχρυσωμένο αγαλματίδιο ύψους 30 εκατοστών της Νίκης, της θεάς της ελληνικής μυθολογίας, κατασκευασμένο από τον παριζιάνο γλύπτη Αλμπέρ Λαφλέρ το 1929, εξαφανίστηκε για πάντα…
Έξι χρόνια μετά την κλοπή, το 1989, ένας από τους δύο που είχαν συλληφθεί και αφεθεί ελεύθεροι, ο Αντόνιο Κάρλος Αράνια βρέθηκε νεκρός με επτά σφαίρες στο κορμί.
Κι εκεί που τελειώνουν τα σύνορα της πραγματικότητας ανοίγονται τα απέραντα του μύθου. Και το Ζιλ Ριμέ, το τρόπαιο που αντανακλούσε τη λάμψη των Παγκόσμιων Πρωταθλητών ποδοσφαίρου, είχε μακρά προϊστορία…
Όλοι το είχαν… στο μάτι!
Εκείνη τη νύχτα του Δεκεμβρίου του 1983, στο Ρίο, δεν ήταν σε καμία περίπτωση η πρώτη φορά που η ασφάλεια του κτιρίου της Ομοσπονδίας, που προστάτευε το βαρύτιμο τρόπαιο είχε τεθεί σε συναγερμό.
Σύμφωνα με το ιταλικό ντοκιμαντέρ The Rimet Trophy, το σπουδαιότερο ποδοσφαιρικό έπαθλο απειλήθηκε για πρώτη φορά από τους Ναζί, που έφτασαν πολύ κοντά στο να το αρπάξουν. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το Ζιλ Ριμέ φυλάχτηκε από τους νικητές του 1938, την Ιταλία, σε μια Τράπεζα της Ρώμης. Φοβούμενος για την ασφάλειά του, ο πρόεδρος της Ιταλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, Οτορίνο Μπαράσι, μετέφερε κρυφά το τρόπαιο από την Τράπεζα στο σπίτι του στην πόλη. Ωστόσο, οι Ναζί είχαν ακολουθήσει… τα ίχνη και έκαναν έρευνα στο σπίτι του Μπαράσι, αλλά δεν έψαξαν στο παλιό κουτί παπουτσιών που ήταν κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι του προέδρου, το τρόπαιο!
Μετά τη νίκη της Δυτικής Γερμανίας στους τελικούς του 1954 στην Ελβετία, το τρόπαιο έμεινε στη Φρανκφούρτη. Ο φωτορεπόρτερ Τζο Κόιλ ισχυρίστηκε ότι, έχοντας μελετήσει κάποιες φωτογραφίες, το τρόπαιο που μεταφέρθηκε στη Σουηδία για τους τελικούς του 1958 ήταν 5 εκατοστά ψηλότερο και είχε αλλοιωμένη βάση από την έκδοση του 1954· ποτέ δεν επαληθεύτηκαν οι εικασίες του Κόιλ που διατεινόταν για χρόνια, ότι το τρόπαιο αλλάχθηκε ενώ βρισκόταν στα χέρια των Γερμανών.
Ο Πίκλες γίνεται ήρωας
Κι από την Γερμανία πηγαίνουμε στην Αγγλία για την επόμενη περιπέτεια του Ζιλ Ριμέ. Το τρόπαιο εκτέθηκε σε δημόσιο χώρο, στο Westminster Central Hall τρεις μήνες πριν τα παλικάρια του σερ Αλφ Ράμσεϊ μπουν στη μάχη το τουρνουά του 1966. Φανταστείτε έπειτα από ένα ήσυχο κυριακάτικο μεσημεριανό γεύμα, τέσσερις φύλακες να επιβλέπουν το διώροφο κτίριο. Ένας τακτικός έλεγχος του τροπαίου στις 11:00: «όλα καλά!». Ο επόμενος έλεγχος ρουτίνας στις 12.10 μ.μ.: η γυάλινη προθήκη που βρισκόταν το τρόπαιο ήταν θρύψαλα, οι πίσω πόρτες του κτηρίου ορθάνοιχτες και το τρόπαιο εξαφανισμένο!
Η ταυτότητα των κλεφτών – όπως και στο Ρίο το 1983 – δεν αποκαλύφθηκε ποτέ.
Κατά ειρωνικό τρόπο, εν μέσω της οργής του κόσμου του ποδοσφαίρου για την έλλειψη ασφάλειας, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας της Βραζιλίας είχε δηλώσει τότε: «Αυτό δεν θα είχε συμβεί ποτέ στη Βραζιλία. Ακόμη και οι Βραζιλιάνοι κλέφτες αγαπούν το ποδόσφαιρο και δεν θα διέπρατταν ποτέ αυτή την ιεροσυλία». Μεγάλη μπουκιά φάε…
Αντίθετα με τη Βραζιλία, το 1966 το τρόπαιο βρέθηκε. Ένας συμπαθής σκύλος, ο Πίκλες, επτά ημέρες μετά την κλοπή, ανακάλυψε το τρόπαιο τυλιγμένο σε εφημερίδα έξω από τον μπροστινό κήπο ενός σπιτιού στο Upper Norwood, στο νότιο Λονδίνο. Μέχρι σήμερα, ουδείς γνωρίζει πώς είχε φθάσει εκεί.
Φήμες λένε, ότι το τρόπαιο που παρέδωσε η Αγγλία για το τουρνουά του 1970 ήταν στην πραγματικότητα ένα αντίγραφο του αυθεντικού· το τρόπαιο που έμεινε στην Αγγλία δημοπρατήθηκε το 1997 και αγοράστηκε από τη FIFA για το εκπληκτικό ποσό των 254.500 λιρών. Το Ζιλ Ριμέ το εξέτασε ενδελεχώς ένας ειδικός κοσμηματοπώλης. Το αποτέλεσμα; Ήταν αντίγραφο, που σημαίνει ότι το πραγματικό είχε πάει στο Μεξικό και στη συνέχεια μεταφέρθηκε πίσω στο σπίτι από τη νικήτρια ομάδα της Βραζιλίας.
Μόνο ένα μυστήριο παραμένει ακόμα άλυτο: τι συνέβη με το τρόπαιο μετά από εκείνη την κλοπή του 1983 στη Rua da Alfandega; Μετατράπηκε σε ράβδους χρυσού σε ένα βραζιλιάνικο χυτήριο; Ο συγγραφέας ποδοσφαίρου Simon Kuper εξέφρασε τις επιφυλάξεις του σχετικά με αυτή τη θεωρία, επισημαίνοντας ότι το αρχικό τρόπαιο δεν ήταν στην πραγματικότητα κατασκευασμένο από συμπαγή χρυσό, αλλά από ασήμι επικαλυμμένο με χρυσό.
Οπότε ίσως και να παραμένει κρυμμένο σε ένα κουτί παπουτσιών, κάτω από το κρεβάτι κάποιου συλλέκτη.
