Το μεσημέρι της Τετάρτης (14/2) μπορεί εύκολα να ανακηρυχθεί και ιστορικό, αφού με την επιστροφή του Κώστα Σλούκα στο κανονικό πρόγραμμα, οι «πράσινοι» είδαν όλους τους παίκτες να παίρνουν μέρος στην προπόνηση.
Η πρώτη προπόνηση του Παναθηναϊκού Aktor για τη σεζόν που διανύουμε, έγινε στις 31 Αυγούστου 2023. Από τότε έχουν περάσει 158 μέρες δουλειάς. Αν εξαιρέσουμε 26 αγώνες Euroleague, 18 Basket League συν τα φιλικά, τα λίγα ρεπό που κατάφεραν να πάρουν οι παίκτες εν μέσω υποχρεώσεων, μένουν χονδρικά 110 μέρες προπονήσεων.
Ο αριθμός είναι τεράστιος για μια επαγγελματική ομάδα με τους ρυθμούς και τις υποχρεώσεις των «πράσινων». Κι όμως, οι τραυματισμοί δεν έχουν επιτρέψει ούτε μία φορά να δουλέψει η ομάδα πλήρης. Μέχρι κι ο ίδιος ο Αταμάν είχε αντιμετωπίσει πρόβλημα την περίοδο που το «τριφύλλι» δούλευε στην Σλοβενία κι έχασε κι αυτός κάποιες προπονήσεις.
Η Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου, θα γραφτεί στην ιστορία. Όποια κι αν είναι η κατάληξη της σεζόν, είναι η πρώτη μέρα στην οποία όσοι ανήκουν στο δυναμικό του Παναθηναϊκού Aktor μπορούν να συμμετέχουν στη ρουτίνα της προπόνησης. Το γεγονός από μόνο του μοιάζει μέχρι και σοκαριστικό. Γιγαντώνεται φυσικά αν συνυπολογίσουμε πως είναι ένα εντελώς νέο σύνολο. Απ’ τον πάγκο μέχρι τον τελευταίο ρολίστα του ρόστερ, σχεδόν όλοι είναι νεοφερμένοι. Άρα αυτό το γεμάτο πεντάμηνο δουλειάς, είχε διπλή σημασία συγκριτικά με ομάδες που έχουν ίδιους προπονητές και πολλά μέλη του ρόστερ κοινά με περασμένες σεζόν.
Εδώ έγκειται και το κατόρθωμα του Παναθηναϊκού. Οι «πράσινοι» υπό αυτές τις συνθήκες, είναι μέσα στο παιχνίδι για το πλεονέκτημα έδρας στην Euroleague, παρά την ήττα τους στο Κάουνας. Παράλληλα έχουν σχεδόν εξασφαλισμένη την πρωτιά στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος, συν το κύπελλο που πλησιάζει. Μέσα σε όλους τους στόχους για τα καλά.
Με «αν» είναι δύσκολο να βγουν συμπεράσματα. Αλλά το μυαλό εύκολα διερωτάται τί θα είχε συμβεί αν ο Παναθηναϊκός Aktor απ’ τις χονδρικά 110 προπονήσεις της σεζόν, είχε κάνει τις 25-30 με πλήρες ρόστερ. Ειδικά αν εκείνο το διάστημα ήταν προς τις αρχές της σεζόν.
Τότε που ο Παναθηναϊκός έχασε στην παράταση απ’ τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ για την Euroleague, ενώ έμοιαζε να έχει το ματς στα χέρια του. Τότε που η Μακάμπι χωρίς Μπόλντγουιν τον νίκησε στο ΟΑΚΑ. Τότε που η Παρτιζάν του γύρισε ματς που θα μπορούσε να «κλειδώσει» το «τριφύλλι». Αποτελέσματα εκ των οποίων μόνο ένα να ήταν διαφορετικό, τα πάντα θα ήταν διαφορετικά στην Euroleague καθώς η μία νίκη πάνω-κάτω, μπορεί να καθορίσει τα πάντα.
Ακόμη κι έτσι πάντως, ο Αταμάν και οι διαθέσιμοι παίκτες του σε κάθε περίσταση, είναι προφανές πως δούλεψαν και δουλεύουν σωστά. Όποιος δεν το παραδεχτεί θα είναι άδικος. Γιατί οι συγκρίσεις με τον Παναθηναϊκό του 2007 ή του 2009 είναι η σωστή νοοτροπία. Πάντα να κοιτάς το τέλειο γιατί ως οργανισμός το πέτυχες και έλαμψες.
Αλλά πιο πρόσφατο είναι το 2022-23. Η σεζόν δηλαδή που περίπατο χάθηκε το πρωτάθλημα, της προτελευταίας θέσης στην Euroleague και της απόλυτης απαξίωσης. Από εκεί ο Παναθηναϊκός με τις… μηδέν προπονήσεις χωρίς προβλήματα, είναι εδώ που βρίσκεται σήμερα.
