Η νίκη επί του Απόλλωνα δεν ήταν για την ΑΕΚ μια απλή νίκη. Δεν ήταν καν μια νίκη σε ντέρμπι που πάντοτε προσδίδει οφέλη που δεν περιορίζονται απλά στα βαθμολογικά. Η επιτυχία αυτή της κρατάει ζωντανή την ελπίδα. Αυτό ακριβώς είναι το πιο σημαντικό κέρδος που πήρε μαζί της στη Λάρνακα από τη Λεμεσό.
Οι υποθέσεις συνήθως δεν βοηθούν σε τίποτα. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ένα υποθετικό σενάριο μπορεί να αντικατοπτρίσει πλήρως τη σημασία αυτού του διπλού: τι θα ίσχυε τώρα, εάν η ΑΕΚ γνώριζε την ήττα στο «ΑΛΦΑΜΕΓΑ»; Πάρτε σημειώσεις: θα ήταν στο -13 από το ΑΠΟΕΛ, -10 από τον Άρη και την Πάφος FC, -8 από την Ανόρθωση και τον Απόλλωνα, -7 από την Ομόνοια, -5 από τη Νέα Σαλαμίνα.
Αυτα θα ήταν τα δεδομένα εάν αποχωρούσε ηττημένη από το ντέρμπι. Σε μία τέτοια περίπτωση, τα δύσκολα θα γινόντουσαν… δυσκολότερα στη συνέχεια κι ο Ραν Μπεν Σιμόν θα αναλάμβανε μία αποστολή κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες (όχι μόνο βαθμολογικές).
Επιστροφή τώρα στην πραγματικότητα. Η ΑΕΚ πήρε μια νίκη περιτυλιγμένη από χρυσάφι. Η απόσταση από την πρώτη εξάδα δεν είναι καθόλου απαγορευτική στο να ελπίζει ότι μπορεί όντως να κάνει το μεγάλο «come back», εάν κι εφόσον παρουσιαστεί βελτιωμένη σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς.
Η εμφάνισή της στη Λεμεσό δεν ήταν ιδανική. Τα επιπόλαια ατομικά λάθη δεν έλειψαν ούτε αυτή τη φορά και είναι το νούμερο ένα στοιχείο που καλείται να διορθώσει ο νέος προπονητής. Δεν της στοίχισαν όμως κι αυτό είναι που μετράει στην τελική. Πήρε το χρόνο που χρειάζεται, έδωσε επιτέλους χαρά στον κόσμο της κι-επαναλαμβάνω-ελπίδα, στέλνοντας το μήνυμα ότι μόνο ξεγραμμένη δεν είναι.
Αν η ΑΕΚ ήταν μία ανθρώπινη μορφή, τότε μετά τη νίκη επί του Απόλλωνα θα έβγαζε τον αναπνευστήρα γιατί το οξυγόνο θα είχε φτάσει ξανά-για την ώρα-σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο και ταυτόχρονα, θα γύριζε στον διπλανό, κλείνοντάς του το μάτι.
Σαν ένα μιτσοκάμιμα, με υπονοούμενο ότι «είμαι εδώ». Όπου «διπλανός», βάλτε τον κόσμο της. Κι όχι μόνο…
Ανδρέας Βεντούρης
