Μίλησαν (και ορθώς έπραξαν) πολλοί και διάφοροι παίκτες που βρέθηκαν στη δούλεψη του Γιάννη Ιωαννίδη… Παίκτες που τους ανέδειξε, τους ανέθρεψε, τους κουλάντρισε, τους χάιδεψε, τους πέταξε μπουκάλια, τους έκανε, τους έρανε και πάει λέγοντας…

Πάει λέγοντας και πάει κλαίγοντας για τον «Ξανθό» που συντάραξε την Ελλάδα με τον θάνατο του, όπως άλλωστε τη συντάρασσε και όλα αυτά τα χρόνια που στεκόταν αγέρωχος στο μετερίζι του…

Δεν είχε μιλήσει ακόμα ο Ζάρκο…

Ο Ζάρκο του!

Συνέντευξη στον Βασίλη Σκουντή

Οι τρεις πυλώνες της κόκκινης δυναστείας

Οι σχέσεις του Ιωαννίδη με τον Πάσπαλι, όπως και με πλείστους όσους παίκτες δεν ήταν ποτέ flat, είχαν τα πάνω τους και τα κάτω τους, ωστόσο κανείς δεν αμφιβάλλει για κάτι…

Ο Κόκκαλης, ο Ιωαννίδης και ο λεγάμενος υπήρξαν οι τρεις πυλώνες πάνω τους οποίους στηρίχθηκαν, το καλοκαίρι του 1991, η αναγέννηση και η δυναστεία του Ολυμπιακού…

Ο Ζάρκο αρίβαρε στον Πειραιά το καλοκαίρι του 1991, πέρασε εκεί τρία από τα καλύτερα κι κυρίως τα πιο έντονα χρόνια της καριέρας του και επιμένει, όπως είχε εκμυστηρευθεί στη συνέντευξη μας πριν από ενάμιση χρόνο, ότι «δεν έφυγα μόνος μου, άλλοι με έδιωξαν».

Τον αναζητούσα τις τελευταίες ημέρες για να μου πει δυο κουβέντες για την εκδημία του «Ξανθού», αλλά δεν τον πέτυχα και επιτέλους χθες το βράδυ εδέησε να μου ανταποδώσει τις αλλεπάλληλες κλήσεις…

“Δεν μπορούσες να ξενερώσεις”!

«Κρίμα… Δεν άντεξε… Δεν μπόρεσε να παίξει άμυνα απέναντι σε αυτό τον αντίπαλο. Λυπήθηκα πολύ, άλλωστε η καριέρα μου και η ζωή μου έχουν συνδεθεί άρρηκτα μαζί του. Ζήσαμε πολλές ξεχωριστές στιγμές σε αυτά τα τρία χρόνια που έμεινα στον Ολυμπιακό» σχολίασε.

Τι σόι στιγμές έζησαν, αυτό το ξέρει όλος ο κόσμος.

«Και πολύ ωραίες και άσχημες, πάντως όλες ήταν έντονες» καταφάσκει ο παλαίμαχος φόργουορντ. «Αυτό άλλωστε ήταν ένα από τα χαρίσματα του: μαζί του δεν μπορούσες ούτε να χαλαρώσεις, ούτε να ξενερώσεις! Όλα τα έκανε με ένταση και με πάθος, με όλο του το είναι».

–Tι σου έχει εντυπωθεί περισσότερο από τη ζωή σου μαζί του εκείνα τα τρία χρόνια στον Ολυμπιακό;

«Δεν είναι ένα πράγμα, αλλά πολλά, που όλα οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα: έκανε οτιδήποτε περνούσε από το χέρι του και ακόμη παραπάνω για τη νίκη. Ήθελε τη νίκη με κάθε κόστος, με κάθε τρόπο, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Επίσης προσπαθούσε να ελέγχει τα πάντα, ακόμη και αυτά που δεν είχαν σχέση με την προπονητική και το κοουτσάρισμα. Ήταν πράγματι πολύ ξεχωριστός…»

Η πίεση, τα ζόρια και οι βολές στο Τελ Αβίβ

-Ασκούσε μεγάλη πίεση στους παίκτες; Την άντεχες;

«Εμένα μου άρεσε η πίεση, όμως άλλοι δεν την άντεχαν. Κι εγώ όμως μερικές φορές ένιωθα σαν να σκάω απ’ αυτή την πίεση. Έβγαζε μεγάλη ενέργεια σε οτιδήποτε κι αν έκανε, αισθανόταν και όντως ήταν πολύ δυνατός και προσπαθούσε να “πειράξει” τα μυαλά των αντιπάλων, αλλά και τα δικά μας. Όταν νικούσαμε, όλα ήταν καλά. Στις ήττες τα πράγματα γινόντουσαν πολύ ζόρικα και όλη αυτή η πίεση δεν έφερνε τα αποτελέσματα που προσδοκούσε…»

-Όπως στον τελικό με την Μπανταλόνα στο Τελ Αβίβ. Είχες πει κάποτε πως η πίεση και η αλλαγή της μηχανικής στην εκτέλεση των βολών που σου επέβαλε, σε έκαναν να τις χάσεις. Είχες πει για την ακρίβεια πως όταν στάθηκες στη γραμμή των βολών, ήξερες, ήσουν σίγουρος ότι θα τις χάσεις…

«Μεγάλη ιστορία αυτή, φίλε. Άστη τώρα…»

–Τελικά;

«Τελικά ο Γιάννης είχε μια σπουδαία καριέρα και μια πολύ έντονη και όμορφη ζωή. Δεν είναι από τους ανθρώπους που περνάνε απαρατήρητοι. Συλλυπητήρια στην οικογένεια του…»