Ζε Ελίας: «Αγάπησα τον Ολυμπιακό, αλλά με πέταξαν σαν σκουπίδι»

Τη θητεία του στον Ολυμπιακό θυμήθηκε ο Ζε Ελίας, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Kingsport.gr. Ο Βραζιλιάνος άσος θυμήθηκε τις καλύτερες στιγμές του στους «ερυθρόλευκους», αλλά εξέφρασε και την πικρία του για τον τρόπο που έφυγε από το λιμάνι.
Ο Ζε Ελίας πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2000 και ήδη είχε μια σπουδαία καριέρα, έχοντας παίξει σε Λεβερκούζεν και Ίντερ, με την οποία κατέκτησε το κύπελλο UEFA. Στους «ερυθρόλευκους» ο ίδιος τόνισε ότι πέρασε τα τρία καλύτερα χρόνια της ζωής του, αλλά θυμάται με μεγάλη πίκρα τον τρόπο που τον έδιωξαν από το λιμάνι, λέγοντας ότι τον πέταξαν σαν σκουπίδι. Παράλληλα, χαρακτήρισε ως καλύτερο συμπαίκτη του στον Ολυμπιακό τον Ζιοβάνι και καλύτερο προπονητή τον Τάκη Λεμονή!
Τι γεύση σου έχουν αφήσει τα τρία χρόνια που φόρεσες τη φανέλα του Ολυμπιακού;
«Τα τρία χρόνια που έζησα στην Ελλάδα παίζοντας στον Ολυμπιακό δεν ήταν απλά τα καλύτερα χρόνια της καριέρας μου αλλά της ζωής μου! Ο κόσμος του Ολυμπιακού με αγάπησε και τον αγάπησα κι εγώ. Είχα ιδιαίτερη σχέση μαζί τους, έπαιζα με όλο μου το πάθος και την καρδιά. Έχουν μείνει στο μυαλό και την καρδιά μου, είναι μία μοναδική ανάμνηση. Φώναζαν ρυθμικά το όνομα μου πριν τα παιχνίδια και αυτό με έκανε να νιώθω ξεχωριστά. Έπαιζα και για αυτούς, έβγαζα παραπάνω πάθος γιατί εκείνοι μου είχαν δώσει την ώθηση και το έξτρα κίνητρο για να το κάνω.  Η Ελλάδα μου λείπει πολύ. Ίσως γυρίσω και μείνω για πάντα στην Ελλάδα. Σκέφτομαι πολλά! Έχω ξεκινήσει σπουδές για δίπλωμα προπονητικής, ίσως το προχωρήσω άμεσα, ίσως τα επόμενα χρόνια, δεν το έχω αποφασίσει ακόμα. Θα δούμε! Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις…».
Μπορείς να μου αναφέρεις την πιο δυσάρεστη στιγμή σου στον Ολυμπιακό;
«Θα σου πω για τη χειρότερη ανάμνηση μου: Ήταν όταν με ενημέρωσε η ομάδα πως δεν θα συνεχίσω στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2003. Μου έδωσαν ένα γράμμα που έλεγε ότι δεν συνεχίζω την ομάδα γιατί δεν είμαι σε καλή φυσική κατάσταση και τίθεμαι εκτός ομάδας. Εγώ έπαιζα με την καρδιά μου για τον Ολυμπιακό, όχι για τα χρήματα, ήμουν πάντα σοβαρός επαγγελματίας. Μου είπαν: ‘‘δεν σε θέλουμε άλλο, μπορείς να ψάξεις για ομάδα”. Με πέταξαν σαν… σκουπίδι, δεν ήταν σωστή η συμπεριφορά που δέχτηκα στο τέλος και αυτό δεν μπορώ να το ξεχάσω. Όλοι στην ομάδα, ο προπονητής, το τεχνικό τιμ κλπ έβλεπαν ότι έπαιρνα χάπια και ενέσεις για να παίζω και να μην πονάω. Όλα αυτά τα έκανα για τον Ολυμπιακό, έπαιζα και έκλαιγα από τον πόνο.  Αυτή ήταν η χειρότερη στιγμή μου στην ομάδα…».
Ποιος είναι ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες στον Ολυμπιακό;
«Ο Giovanni! Ήταν φανταστικός παίκτης! Σε τεχνική και εξυπνάδα. Είναι ποδοσφαιρική ιδιοφυία! Μερικές φορές σου έδινε την εντύπωση ότι αυτό που έπαιζε δεν ήταν ποδόσφαιρο, αλλά έκανε… πλάκα με τους αντιπάλους στον αγωνιστικό χώρο, σαν να παίζει… street football! Ο Djordjevic πολύ σπουδαίος παίκτης επίσης, μεγάλη προσωπικότητα, τεράστια η προσφορά του στον Ολυμπιακό, θα μπορούσε για μένα να σταθεί σε Ευρωπαϊκό κλαμπ και να κάνει καριέρα, να σου πω την αλήθεια δεν έχω καταλάβει, γιατί αυτός ο παίκτης δεν έφυγε για το εξωτερικό. Ο Γιαννακόπουλος είναι πολύ έξυπνος παίκτης, τακτικά ευέλικτος μπορούσε να προσαρμοστεί σε πολλές θέσεις και να είναι χρήσιμος. Ο Karembeu ήταν μεγάλο χαφ, φανταστικός ομαδικός, έκανε τα πάντα για την ομάδα και τους συμπαίκτες του, έδινε και την ψυχή του για την ομάδα, σπουδαία τεχνική, τρομερές κινήσεις μέσα στο γήπεδο».
Ονόμασε μου τον καλύτερο προπονητή που είχες στον Ολυμπιακό…
«Δεν θα το σκεφτώ πολύ, νομίζω πως ήταν ο Τάκης Λεμονής! Ήξερε πώς να μιλήσει με τους παίκτες, πώς να τους κερδίσει και να πάρει το μάξιμουμ από αυτούς, ενώ παράλληλα ήταν δυνατός και στο κοουτσάρισμα στη διάρκεια του αγώνα και έδινε σημασία και στην κάθε λεπτομέρεια… Κι ο Ματζουράκης ήταν καλός κόουτς αλλά όχι τόσο επικοινωνιακός και καλός στη σχέση με τον ποδοσφαιριστή».
Ποιες άλλες στιγμές της καριέρας σου θέλει να αναφέρεις;
«Πρώτα από όλα να σου πω πως αν μπορούσα θα εμένα για όλη μου τη ζωή στον Ολυμπιακό, αν ήταν καθαρά στο χέρι μου, θα είχα μείνει! Μπορεί να γυρίσω κάποτε στο μέλλον, ποτέ δεν ξέρεις! Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε την ευκαιρία να γίνω ποδοσφαιριστής και να ζήσω όλες αυτές τις εμπειρίες. Παντού είχα ωραίες στιγμές που θα θυμάμαι ευχάριστα. Στη Corinthians αν και ήμουν ακόμα άγνωστος στον πολύ κόσμο, οι οπαδοί μια μέρα μου τραγούδησαν “happy birthday” στα γενέθλια μου! Αξέχαστο! Και στην Inter ο κόσμος με αγάπησε, το ίδιο στη Bayer Leverkusen, στη  Santos κλπ. Είμαι ευγνώμων για όλα!».