Ντέιβιντ Μόγες, Λουίς φαν Χάαλ, Ζοσέ Μουρίνιο, Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ: οι μόνιμοι προπονητές της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον… Και τώρα ο Έρικ Τεν Χαγκ, αυτός που συμμάζεψε το… χάος και δείχνει ικανός να κάνει ότι δεν πέτυχαν οι προηγούμενοι: να της δώσει ξανά την χαμένη ταυτότητά της! 

Από όποια πλευρά κι αν επιχειρούσε κάποιος να το αναλύσει, ο Άγιαξ των τελευταίων ετών ήταν το εντελώς αντίθετο από αυτό που είχε υπάρξει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά την αποχώρηση του σερ Άλεξ Φέργκιουσον: ένας πολύ καλά οργανωμένος σύλλογος στελεχωμένος από ικανούς ανθρώπους σε όλα τα επίπεδα, μια ομάδα με καθαρή ταυτότητα και νοοτροπία νικητή.

Και ίσως αυτό το γεγονός έκανε την πρόκληση για τον Τεν Χαγκ, τον πέμπτο μόνιμο προπονητή στο «Ολντ Τράφορντ» στην μετά Φέργκιουσον εποχή, ακόμα μεγαλύτερη. Θα κατάφερνε αυτός, αφήνοντας έναν άνετο πάγκο για μια… ηλεκτρική καρέκλα, να επαναφέρει την ομάδα στην εποχή της δόξας;

Ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ δεν τα κατάφερε και η ταμπέλα του υπηρεσιακού που μπήκε από την αρχή στον Ραλφ Ράνγκνικ μάλλον δεν βοήθησε στο να στηριχθεί η δουλειά του. Προηγουμένως, βέβαια, στον πάγκο της Γιουνάιτεντ είχαν καθίσει δύο μεγάλες προπονητικές μορφές: ο Ζοσέ Μουρίνιο και ο Λουίς φαν Χάαλ. Αμφότεροι αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα και απέτυχαν.

Όταν, λοιπόν, το περασμένο καλοκαίρι ο Ολλανδός τεχνικός μετακόμισε στο Μάντσεστσρ το ερώτημα ήταν πως ένας προπονητής λάτρης της τακτικής, που δίνει έμφαση στη λεπτομέρεια, αλλά που ως τότε διαχειριζόταν ένα σύνολο κυρίως νεαρών ποδοσφαιριστών χωρίς σούπερ σταρ και πήγαινε σε μια ομάδα που έχει ανάγκη από έναν  ηγέτη στον πάγκο θα μπορούσε να ανταποκριθεί; Και ειδικά υπό την πίεση ενός εξαιρετικά ανταγωνιστικού πρωταθλήματος όπως η Πρέμιερ Λιγκ;

«Οι δικαιολογίες για αυτούς τους παίκτες που έχει τώρα η Γιουνάιτεντ έχουν τελειώσει. Πέρασαν τόσοι προπονητές και αυτοί εξακολουθούν να μην παίζουν καλά. Τώρα θα έχουν έναν προπονητή με ξεκάθαρο πλάνο. Αν κάποιοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να το υπηρετήσουν, λογικά θα φύγουν» σχολίαζε ο Ράφαελ φαν ντερ Φάαρτ, ο οποίος ήταν ξεκάθαρος πως ο Τεν Χαγκ μπορούσε να επιβληθεί στην ομάδα και όχι οι παίκτες σε αυτόν.

Και είχε δίκιο ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής. Το κλίμα στα αποδυτήρια του «Ολντ Τράφορντ» ήταν τοξικό και ο Τεν Χαγκ όχι μόνο έπρεπε να αποκαταστήσει την τάξη, αλλά και να φέρει την αρμονία. Και το έκανε με έναν τρόπο τον οποίο ίσως λίγοι θα χρησιμοποιούσαν: πέταξε εκτός ομάδας το μεγαλύτερο… βαρίδι. Και δεν ήταν όποιο κι όποιο, αλλά ο Κριστιάνο Ρονάλντο! Δεν είχε κανένα πρόβλημα να αφήνει στον πάγκο τον Πορτογάλο σούπερ σταρ, να αμφισβητηθεί για αυτή την απόφασή του, εν τέλει όμως να δικαιωθεί. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά την αποχώρηση του Πορτογάλου δεν είναι απλά μια άλλη ομάδα, είναι μια πολύ καλύτερη ομάδα.

Ο Τεν Χαγκ άφησε πίσω του μια ομάδα που θαύμασε όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης τα προηγούμενα χρόνια, έναν σύλλογο εξαιρετικά οργανωμένο και πήγε σε κάτι που έμοιαζε με χάος! Σαν να αφήνεις την πεντάμορφη και να πηγαίνεις στο τέρας. Όπως συμβαίνει και με τον Πεπ Γκουαρδιόλα, με τον οποίο έχει δουλέψει στη Μπάγερν (όπου ο Τεν Χαγκ ήταν στην δεύτερη ομάδα), ο 53χρονος Ολλανδός έχει την ικανότητα να βελτιώνει τους παίκτες, κάτι που δεν είχαμε δει να κάνει εδώ και καιρό στη Γιουνάιτεντ άλλος προπονητής.

Ο Μάρκους Ράσφορντ είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πως ένας ποδοσφαιριστής «παλεύει» για να βρει τον αγωνιστικό εαυτό του. Δεν ξέχασε την μπάλα που ξέρει, θέλει έναν προπονητή να τον καθοδηγήσει. Αυτά που κάνει ο Άγγλος άσος μετά την διακοπή για το Μουντιάλ του Κατάρ είναι απίστευτα. Και η δική του μεταμόρφωση πιστώνεται στον Ολλανδό τεχνικό. Όπως σε αυτόν πιστώνεται και η εξέλιξη του Λισάντρο Μαρτίνες. Τον ήθελε πολύ στο «Ολντ Τράφορντ», επικρίθηκε καθώς πολλοί σχολίασαν πως ο Αργεντινός δεν είναι για Πρέμιερ Λιγκ, αλλά ο Τεν Χαγκ δικαιώθηκε.

«Έμαθα πολλά από τον Πεπ Γκουαρδιόλα στην Μπάγερν. Είναι απίστευτη η νοοτροπία του. Όσα έκανε στην Μπαρτσελόνα και στην Μπάγερν και τώρα όσα πετυχαίνει στη Σίτι, το επιθετικό ποδόσφαιρο και το ελκυστικό παιχνίδι που παίζει η ομάδα του, λένε πολλά για εκείνον και φυσικά τον έχουν οδηγήσει σε διακρίσεις. Προσπάθησα να τον μιμηθώ και να πάρω στοιχεία από εκείνον στη δουλειά μου στον Άγιαξ» λέει ο Τεν Χαγκ.

Και ο Ισπανός έδωσε τις… συστάσεις όταν του ζητήθηκε! «Θα τηλεφωνούσα στην Γιουνάιτεντ για να τους εγγυηθώ ότι είναι εξαιρετικός. Κοιτάξτε τις ομάδες που είχε και τον Άγιαξ στον οποίο βρίσκεται τώρα. Οι παίκτες του παίζουν για εκείνον γιατί τον πιστεύουν. Είναι τρομερό το ποδόσφαιρο που έχει παίξει ο Άγιαξ υπό τις οδηγίες του και αυτό αποτυπώνεται στα χρόνια που βρίσκεται στον σύλλογο».

Στους τοίχους του γραφείου του στον Άγιαξ ο Τεν Χαγκ είχε τα ασπρόμαυρα πορτραίτα τριών εμβληματικών προπονητών: του Ρίνους Μίχελς, του Γιόχαν Κρόιφ φυσικά, του φαν Χάαλ. Διότι εκτός από το να βγάζει παίκτες, είναι και μια ομάδα που πρέπει να νικά. Όπως δίδαξαν οι παλαιότεροι.

Διαχρονικά ο Άγιαξ είναι, έτσι κι αλλιώς, το απόλυτο πρότυπο για το πως φτιάχνεται μια ομάδα. Μια ομάδα που άπαντες θαυμάζουν για τον πραγματικό εξαιρετικό τρόπο με τον οποίο δουλεύει στις ακαδημίες της και για το πως καταφέρνει να ενσωματώνει τους πιτσιρικάδες δίνοντάς τους την ευκαιρία από πολύ νεαρή ηλικία να παίξουν σε υψηλό επίπεδο. Αλλά, επίσης, και μια ομάδα που θα πρέπει να βρίσκει πάντα τον τρόπο να καθοδηγήσει αυτό το καταπληκτικό έμψυχο δυναμικό που διαθέτει και προς την επιτυχία, τους τίτλους.

Οι λάτρεις της «στρογγυλής θεάς» αρκούνται να βλέπουν παίκτες που μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο χωρίς να φοβούνται όποιος κι αν είναι απέναντί τους και ευχαριστιούνται το ποδόσφαιρο. Αυτό έχει μάθει ο Τεν Χαγκ.

Μετά από πέντε προπονητές και 985 εκατομμύρια ευρώ σε μεταγραφες, σήμερα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ «ξύπνησε» με τον πρώτο τίτλο της μετά από έξι χρόνια. Έχει συμπληρώσει 19 παιχνίδια έχοντας μόνο μία ήττα και είναι η μοναδική αγγλική ομάδα που παραμένει «ζωντανή» σε όλες τις διοργανώσεις που συμμετέχει.

Και όλα αυτά υπό την καθοδήγηση του Ολλανδού. Αθόρυβα. Μένοντας πιστός στις ιδέες του, ακόμα κι όταν αυτές δεν… έβγαιναν. Kαι ακόμα κι αν το τρόπαιο του Λιγκ Καπ δεν είναι τόσο… λαμπερό όσο αυτό της Πρέμιερ Λιγκ ή όσο ένα ευρωπαϊκό, είναι μια βάση, είναι μια αρχή, είναι σαν να ανοίγει ο δρόμος.

Και τον ανοίγει ένας προπονητής που κατάφερε σε λίγους μήνες να αναμορφώσει μια χαμένη ομάδα, που επανέφερε την αισιοδοξία, που δεν θα βγει ποτέ δημόσια να πει για τον εαυτό του πόσο… σπέσιαλ είναι, αλλά θα το δείχνει με τον τρόπο του στο γήπεδο.