Ήταν σαν σήμερα, 16 Σεπτεμβρίου, όταν ο καλαθοσφαιρικός κόσμος, ανά την Οικουμένη, έμεινε «βουβός και παγωμένος», στο άκουσμα της είδησης, ότι ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, δεν είναι πια μαζί μας…
Τέτοια μέρα, σαν πέρσι λοιπόν, πέρασε ένας χρόνος από την αποδήμηση του μεγάλου αυτού δάσκαλου, προπονητή της καλαθόσφαιρας, ενός σπουδαίου ανθρώπου, που από εκεί που βρίσκεται τώρα, βλέπει σε όλα τα γήπεδα να παίζεται το αγαπημένο του άθλημα και που χαίρεται για την πρόοδο που συντελείται, αλλά και για όσους τον μνημονεύουν…
Πρώτη επέτειος της ορφανής καλαθόσφαιρας, όπως γράφουμε και στον τίτλο..
Είναι βέβαια, ένα ερώτημα προς τους εαυτούς μας…
Τι να πούμε εμείς για τον μεγάλο «Ντούντα», τη στιγμή που ολάκερη η καλαθοσφαιρική Οικουμένη, είχε υποκλιθεί στο προπονητικό του ταλέντο, παίκτες που ο καθένας ξεχωριστά, έγραψε τη δική του ιστορία, υποκλίθηκε στις εντολές και τις γνώσεις του…
Κάποια μέρα, για όλους έρχεται το τέλος της επί των επιγείων διαμονής…
Υπάρχουν όμως και αυτοί οι τόσο ξεχωριστοί άνθρωποι, των οποίων τα έργα μένουν και όσον αφορά την καλαθόσφαιρα, τα έργα του Ντούσαν Ίβκοβιτς, έχουν μείνει με ανεξίτηλη την υπογραμμένη του σφραγίδα…
Μάριος Πολυδώρου
