Σε μια περίοδο που διακυβεύονται οι στόχοι και οι κόποι μιας σεζόν, που μάλιστα καθορίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό και την επόμενη (από πλευράς μπάτζετ και κατ’ επέκταση τη στελέχωση του ρόστερ), στην Ανόρθωση ασχολούνται (και) με οτιδήποτε άλλο παρά (μόνο) με το αγωνιστικό κομμάτι.
Τη μία ήταν η υπόθεση του Μαρκ Κάμπελ, που αποδείχθηκε εν τέλει μία «φούσκα», ασχέτως του ποιος ευθύνεται γι’ αυτό, σε μία κρίσιμη καμπή του πρωταθλήματος. Τώρα, λίγες μέρες πριν τον σημαντικότατο πρώτο ημιτελικό αγώνα κυπέλλου με την Ομόνοια, «ξεθάφτηκε» το θέμα του τεχνικού διευθυντή. Δεν έχει σημασία το όνομα, αν είναι ο Λάρκου ή οποιοσδήποτε άλλος, αλλά το timing, το οποίο ασφαλώς δεν είναι και το καλύτερο.
Στη μέση και των δύο περιπτώσεων, ο Χρήστος Πουλλαΐδης. Αυτός είναι που ανέλαβε την πρωτοβουλία να έρθει σε επαφή με το Νεόφυτο Λάρκου, με αποτέλεσμα αυτό που απασχολεί αυτή τη στιγμή, είναι αν ο Κετσπάγια μπορεί να τα βρει μαζί του και αν είναι εφικτή η συνεργασία τους, λες κι αυτό είναι που επείγει την τρέχουσα περίοδο! Παρεμπιπτόντως, το πώς μπορεί ο Τιμούρ να τα βρει με το Νεόφυτο, μόνο ο Θεός ξέρει…
Ασφαλώς, δεν είναι αυτός ο λόγος της κακής εικόνας του τελευταίου χρονικού διαστήματος. Τα προβλήματα δεν μπορούν να κρυφτούν κάτω από το χαλί, όπως ούτε και οι ευθύνες του καθενός, συμπεριλαμβανομένου και του Τιμούρ.
Το σχήμα που επέλεξε με την Ομόνοια δεν του βγήκε καθόλου, όπως δεν του βγαίνει και η χρησιμοποίηση συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών, αλλά επιμένει σ’ αυτούς μολονότι έδειξαν ότι είναι επιρρεπείς στα λάθη κι ότι δεν μπορούν να βοηθήσουν στο βαθμό που πρέπει.
Είναι φυσιολογικό να ασκείται κριτική στον προπονητή της ομάδας, ωστόσο θα πρέπει ο ίδιος αυτή τη στιγμή να βγει ξανά μπροστά και να οδηγήσει την Ανόρθωση στην Ευρώπη, αλλιώς η χρονιά-στις εγχώριες διοργανώσεις-θα είναι ξεκάθαρα αποτυχημένη.
Δεν έφταναν όλα αυτά, τα κουτσομπολιά, οι αλληλοκατηγορίες και τα «ψουψουρίσματα» στην ομάδα της Αμμοχώστου δίνουν και παίρνουν. Αυτή είναι η αλήθεια και όσοι έχουν γνώση επί τούτου, αντιλαμβάνονται πολύ καλά τι ακριβώς εννοούμε.
Οι έριδες του (όχι και τόσο μακρινού) παρελθόντος έχουν δημιουργήσει πληγές στο σώμα της «κυρίας», αλλά τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα για μερικούς, που ακονίζουν τα νύχια τους νομίζοντας ότι θα πληγώσουν συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά το μόνο που θα καταφέρουν είναι να ρίχνουν αλάτι στις πληγές που (νομίζαμε πως) έκλεισαν…

Ανδρέας Βεντούρης