Ήταν επιπόλαιη με το ΑΠΟΕΛ των επτά παικτών στο κύπελλο, ήταν επιπόλαιη και με τον Άρη των… δέκα. Την προηγούμενη Τετάρτη δεν το πλήρωσε, στο Τσίρειο ωστόσο έπαιξε με τη φωτιά και τελικά κάηκε.
Η Ανόρθωση αποδείχθηκε ιδανική αυτόχειρας στη Λεμεσό. Για άλλη μία φορά αποχωρεί απ’ το συγκεκριμένο γήπεδο δίχως να νικήσει και κλείνει το πρωτάθλημα οριστικά χωρίς «διπλό» στο Τσίρειο. Και με τρία χαμένα πέναλτι…
Είναι οδυνηρές αυτές οι απώλειες για την ομάδα της Αμμοχώστου. Έχασε μία ευκαιρία να μειώσει τη διαφορά από την κορυφή στο -5 και να μπει με αξιώσεις στη μάχη του τίτλου. Τέτοιες ευκαιρίες πλέον δεν επιστρέφουν. Ρεαλιστικά ομιλούντες, η Ανόρθωση δεν μπορεί να μιλάει πλέον για τον τίτλο. Είναι η πρώτη φορά άλλωστε που ο Τιμούρ παραδέχθηκε ουσιαστικά πως δεν υπάρχουν πιθανότητες.
Αρκετές φορές είχα εκφράσει την άποψη πως λανθασμένα ο κόουτς ρίχνει δημοσίως την ευθύνη στους παίκτες του. Στα δύο τελευταία ματς, όλο το δίκιο είναι με το μέρος του. Μπορεί ο Λόρια να έχει ευθύνη στο γκολ, αλλά προηγουμένως θα μπορούσαν κάποιοι άλλοι να πετύχουν ένα δεύτερο τέρμα και δεν το έπραξαν. Ούτε καν… πάγωσε το ρυθμό η «κυρία» για να ροκανίσει το χρόνο και να εξασφαλίσει τους τρεις βαθμούς.
Ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να… καθαρίσει το παιχνίδι και να μπει δυναμικά στη μάχη του τίτλου, άφησε τέτοια ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη. Πιστεύω ακράδαντα πως αυτή η ισοπαλία είναι το χειρότερο φετινό της αποτέλεσμα, ακόμη χειρότερο κι από την εντός έδρας ήττα από την ΠΑΕΕΚ, διότι τα δεδομένα ήταν/είναι εντελώς διαφορετικά. Αγωνιστικά και χρονικά.
Είναι ένα αποτέλεσμα που δεν χωνεύεται εύκολα και πλέον το ζητούμενο στο πρωτάθλημα είναι αποκλειστικά η δεύτερη θέση. Για κάτι περισσότερο δεν δικαιούται να μιλά.
Ανδρέας Βεντούρης
