Ο Μάκης Σωκράτους είναι ένας ποδοσφαιριστής που έγραψε την δική του ξεχωριστή ιστορία με την ΑΕΛ. ΑΕΛίστας από κούνια, πραγματοποίησε το παιδικό του όνειρο να αγωνιστεί στην αγαπημένη του ομάδα, και όχι μόνο αγωνίστηκε αλλά ξεχώρισε με την παρουσία και έγινε μια από τις εμβληματικές μορφές που πέρασαν από την ομάδα της Λεμεσού. Με 404 συμμετοχές στο πρωτάθλημα, 3 κύπελλα και 1 ασπίδα ήταν ο απολογισμός ενός αμυντικού ογκόλιθου που κόσμησε τα γήπεδα μας για μια γεμάτη 20έτια.

Συνέντευξη στον Μιχάλη Αριστείδου

Διαβάστε την συνέντευξη που μας παραχώρησε για το balla.com.cy το πώς ξεκίνησε την καριέρα του, τι πέτυχε, ποιο ήταν το… γούρι των τελικών κυπέλλων και τι σημαίνει για αυτόν η ΑΕΛ.
Η αρχή της καριέρας
Πως ξεκίνησε η σχέση σας με την ΑΕΛ;
«Καταρχήν να αναφέρω ότι όλοι η οικογένεια μας ήταν ΑΕΛ. Ο πατέρας μου Σωτήρης, ήταν φανατικός με την ΑΕΛ και ερχόταν με το ποδήλατο από την Παλώδεια για να βλέπει την ΑΕΛ στο ΓΣΟ.  Από την άλλη πλευρά η μητέρα Αντωνία, αν και από την Λάρνακα, μετακόμισαν στην Λεμεσό, με τα αδέλφια της και ήταν όλοι με την ΑΕΛ. Ο αδελφός της και θείος μου, Μάρκος Κωνσταντίνου, ήταν πρωταθλητής με την ΑΕΛ το 1968 να σας πω.  Ο θείος μου ήταν αυτός που με πήρε στην ΑΕΛ, όταν ήμουν στην ΠΟΠΕΛ, συνοικιακή ομάδα της Νεάπολης, παίξαμε ένα φιλικό με την δεύτερη ομάδα της ΑΕΛ, και είχα αγωνιστεί δεξί εξτρέμ και σκόραρα και τρία γκολ. Στην ομάδα της ΑΕΛ ήταν ο Κώστας Πάμπου (Μαυρόκολος), ο οποίος ζήτησε από τον θείο μου να με φέρει στην ΑΕΛ. Να πω ότι την περίοδο μετά τον πόλεμο δεν διεξήχθη το πρωτάθλημα νέων, και έτσι οι ομάδες έδιναν φιλικά και για αυτό παίξαμε ως ΠΟΠΕΛ με τα δεύτερα της ΑΕΛ».
Τον έδιωξαν την πρώτη φορά!
«Όταν λοιπόν πήγαμε όλη η παρέα να δοκιμαστούμε στην ΑΕΛ, υπήρχαν πάρα πολλοί, ίσως και 40 άτομα, περιμέναμε στις κερκίδες για να αδειάσουν τα αποδυτήρια και να μπούμε και εμείς να αλλάξουμε. Τότε να σας πω ότι στην ΑΕΛ, στα δεύτερα και τα τσικό όπως λέγαμε, υπήρχε μεγάλος αριθμός παιδιών και μάλιστα πολλές φορές άλλες ομάδες, όπως ο Απόλλωνας, δανειζόταν παίκτες από την ΑΕΛ για να κάνει φιλικά. Για να συνεχίσω την ιστορία, ο Κώστας Πάμπου (Μαυρόκολος) γύρισε σε μια φάση στην κερκίδα και μας ρώτησε τι κάνουμε εκεί. Εμείς απαντήσαμε ότι περιμέναμε να αδειάσουν τα αποδυτήρια για να πάμε να αλλάξουμε. Μετά μας ρώτησε από πού ήρθαμε και όταν άκουσε ότι ήμασταν από τον Άγιο Νικόλα, μας έδιωξε! Στην συνέχεια εγώ το ανέφερα στον θείο μου, και αυτός πήγε και τον βρήκε. Όταν του είπε ότι ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που έδιωξε, αμέσως του είπε να με φέρει ξανά στην ομάδα. Όταν λοιπόν πήγα στην ομάδα υπήρχε μια συνήθεια από πολλούς να παίζουν στο αγροτικό και στα δεύτερα των ομάδων. Ο προπονητής μου φώναξε και μου είπε να μην πάω να αγωνιστώ στα αγροτικά πρωταθλήματα και ότι θα με βοηθούσε να βελτιώσω το παιχνίδι μου. Έτσι και έγινε και με βοήθησε πάρα πολύ ο Κώστας Πάμπου, και τον ευχαριστώ μέχρι και σήμερα. Κατάφερα να βελτιώσω τις αδυναμίες μου, να μπορώ να χρησιμοποιώ το αριστερό μου πόδι, να παίρνω την σωστή θέση στο γήπεδο κλπ. Εγώ τα έπιανα εύκολα είναι η αλήθεια και χαρακτηριστικά θυμάμαι στο εξάμηνο που ήμουν στα δεύτερα της ΑΕΛ, ο Κώστας Πάμπου (Μαυρόκολος) πριν από τα παιχνίδια, συνήθιζε να δίνει ατομικές οδηγίες σε όλους και όταν έφτανε σε μένα απλά μου έλεγε, εσύ ξέρεις τι θα κάνεις. Δείγμα το πόσο εμπιστοσύνη μου έδειχνε κάτι που με ανέβαζε και εμένα».
Είχες ξεκινήσει από την αρχή στην θέση που αγωνιζόσουν;
«Να πούμε ότι όταν αγωνιζόμουν στην ΠΟΠΕΛ είχα αγωνιστεί σε αρκετές θέσεις, όμως στην ΑΕΛ ο προπονητής με έβαζε σέντερ μπακ, να μαρκάρω, όχι λίμπερο. Στην ΑΕΛ αγωνίστηκα σε όλες τις θέσεις της άμυνας και μάλιστα στο ντεμπούτο στην ομάδα είχα αντικαταστήσει τον Κουλλά και αγωνίστηκα ως δεξί μπακ. Μετά καθιερώθηκα σαν κόφτης. Στον τελικό με το ΑΠΟΕΛ το 1979 εκεί έπαιξα. Ακολούθως πήγα στρατό και έχασα το πρώτο εξάμηνο. Την επομένη χρονιά σε ένα παιχνίδι ημιτελικού κυπέλλου με την Ομόνοια είχαμε πρόβλημα στα σέντερ μπακ, και ο προπονητής μας ο Τόμοφ με έβαλε λίμπερο, όπου είχα πολύ καλή απόδοση. Τότε η Ομόνοια μεσουρανούσε στο πρωτάθλημα μας και ήταν επιτυχία να φέρεις ισοπαλία, ειδικά εκτός έδρας. Μάλιστα να σας πω και ένα περιστατικό που έγινε. Προς το τέλος του παιχνιδιού με την Ομόνοια, ήρθε η μπάλα προς το μέρος μου και από τον πάγκο μου φώναζαν «Ματσούκοστην», εγώ όμως την στόπαρα, ήρθε ο Καϊάφας να με μαρκάρει, εγώ ήξερα ότι θα κάνει τάκλιν, τον απέφυγα, προχώρησα ακόμα λίγο και έβγαλα μπαλιά μπροστά και μετά έληξε το παιχνίδι. Όταν πήγαμε στα αποδυτήρια νόμισα και εγώ ότι θα μου πουν και μπράβο για αυτό που έκανα αλλά άκουσα φωνές από τον προπονητή μου! Όμως η αλήθεια εγώ από τότε είχα πάντα στην φιλοσοφία μου να παίρνω τον έλεγχο της μπάλας και να μην την διώχνω».


Πως προέκυψε αυτή η αυτοπεποίθηση που είχατε στο παιχνίδι σας;
«Λόγο και την παρουσίας τότε στις μικρές εθνικές ομάδες, αυτό με βοήθησε να αλλάξω το πώς έβλεπα τα πράγματα σε σχέση με στους άλλους. Η τριβή να μαρκάρω ένα ποδοσφαιριστής της Ισπανίας, ή Σερβίας κλπ μου έδινε μεγάλη αυτοπεποίθηση και έβλεπα την ΑΕΛ ότι μπορούσε να γίνει ανταγωνιστική. Είχαμε ένα Μαυρουδή, που ακόμα θεωρώ ότι δεν βγήκε άλλος σαν τον Λοΐζο στο πρωτάθλημα μας. Η ΑΕΛ είχε την ευκαιρία να μεγαλουργήσει και αυτό το έβλεπα με  τους ποδοσφαιριστές που είχαμε».
Η χρυσή γενιά της ΑΕΛ και η… φουρνιά των κυπέλλων
«Εγώ και ο Μαυρουδής ήμασταν οι μοναδικοί που αγωνιστήκαμε και στους πέντε τελικούς από το 1979 μέχρι το 1989 κατακτώντας τρία κύπελλα με την παρουσία μας εμένα και του Μαυρουδή να αποτελεί ρεκόρ μέχρι σήμερα για την ιστορία της ομάδας. Η τριετία όπου είχαμε τον Τόμοφ προπονητή, είχε αρχίσει να δείχνει ότι κάτι άλλαζε στην ΑΕΛ. Φτάσαμε τελικό το 1979, πήγαμε ημιτελικά το 1980 όπου χάσαμε στο 89΄ λεπτό την πρόκριση από την Ομόνοια με γκολ του Τσίκκου, που αν περνούσαμε θα παίζαμε με την Αλκή μια ομάδα που ήταν στα μέτρα μας και μπορούσαμε να την κερδίσουμε. Την επομένη χρονιά κινδυνεύσαμε και σωθήκαμε την τελευταία αγωνιστική με την ισοπαλία με την ΕΠΑ. Στην συνέχεια αποχώρησε ο Τόμοφ και ήρθε ο ΜακΠάρλαντ. Αυτός ο προπονητής έκτισε την νοοτροπία της ομάδας. ήταν κάτι που βρήκε ο Χαβράνεκ όταν ήρθε στην ομάδα. Με τον Μακπάρλαντ είχαμε μαχητικότητα και την νοοτροπία ότι το παιχνίδι τελειώνει όταν σφυρίξει ο διαιτητής. Και τότε είχαμε πάρει πολλά παιχνίδια στα τελευταία λεπτά. Ήταν επίσης αυτός που άρχισε να δίνει χρόνο στους νεαρότερους, τον Κολιανδρή και Ιωάννου αρχικά μετά τον Παύλο Σάββα, μετά τον Χριστάκη Χριστοφόρου, ο Χριστάκης Χριστοδούλου κλπ. Όλοι αυτοί ήταν διεθνείς με τις μικρές εθνικές ομάδες και η ομάδα έδειχνε ότι περνούσε σε καλύτερες μέρες. Ήταν αυτό που σου έλεγε η αλλαγή της νοοτροπίας μας και το πνεύμα του νικητή που είχε αυτή η φουρνιά της ομάδας. αυτή η ομάδα είχε μέχρι και επτά διεθνείς στην πρώτη ομάδα. Υπήρξε παιχνίδι που πήγαμε μαζί εθνική Αντρών και Ελπίδων με 9μελή αποστολή από την ΑΕΛ».


Η πιο πετυχημένη περίοδος και ο πρώτος τίτλος
«Ο πρώτος τίτλος μας ήταν και ο πιο γλυκός. Θυμάμαι τους ΑΕΛίστες να κατακλύζουν το Μακάρειο, σχεδόν 15000 κόσμος, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν καν αυτοκινητόδρομοι και ήταν μεγάλη ταλαιπωρία να πάς ένα μακρινό ταξίδι. Ακόμα και το 1979 πήγαν στην Λευκωσία 10,000 Αελίστες. Όταν είδαμε τον κόσμο στον τελικό με την ΕΠΑ μας έδωσε τρομερή δύναμη. Ο Μακπάρλαντ προηγουμένως μας είχε δώσει την νοοτροπία, την αγωνιστικότητα, την αγωνιστική πειθαρχία, ο Χαβράνεκ το τελειοποίησε και ο κόσμος την ώθηση για να πάρουμε το κύπελλο. Ήταν ο πιο γλυκός και ξεχωριστός.  Γλυκός γιατί ήταν ο πρώτος μας τίτλος και σίγουρα τον χαρήκαμε ιδιαίτερα. Ξεχωριστός διότι τον πήραμε εκτός έδρας και η διαδρομή της επιστροφής είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Πήγαμε παραλιακά και το πανηγυρίσαμε έντονα. Μάλιστα λόγο του κόσμου το λεωφορείο έμεινε πολύ πιο πίσω από το οίκημα μας και μας πήραν σηκωτούς οι οπαδοί της ομάδας.  Οι άλλοι δύο τίτλοι ήταν στο Τσίρειο και με τον κόσμο να μπουκάρει μέσα δεν μπορούσε να το πανηγυρίσουμε όπως θέλαμε, αφού με την λήξη του παιχνιδιού ψάχναμε που ήμασταν από τον πολύ κόσμο».
Ο Χαβράνεκ και η μπάλα κάτω…
«Ο σεβασμός που υπήρχε στον Χαβράνεκ ήταν εκπληκτικός, θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν πηγαίναμε στην Τσεχία το πώς του συμπεριφέρονταν όλοι. Ο σεβασμός ήταν έκδηλος και ήταν κάτι που το διέκρινες παντού. Τώρα έχει χαθεί ο σεβασμός, λένε απλά είναι ο τάδε που έπαιξε στην ομάδα. Να σας πω κάτι πολύ χαρακτηριστικό που μας έτυχε με τον Κράους. Ο Κράους ήρθε προπονητής στον Άρη και στην ουσία δεν του δώσαμε ιδιαίτερη σημασία. Όταν πήγαμε λοιπόν στην Τσεχία, με τους παλαίμαχους της ΑΕΛ, ήρθε και μας βρήκε. Εμείς του είπαμε ότι θέλαμε να πάμε να δούμε την Σπάρτακ Πράγας που έπαιζε την επόμενη μέρα. Αυτός μας είπε να τον συναντήσουμε μια συγκεκριμένη ώρα έξω από μια θύρα, μας έβαλε μέσα δωρεάν, και μας τοποθέτησαν στα επίσημα ως φιλοξενούμενους του,  ήμασταν 15 άτομα. Στην διαδρομή όλοι ήθελαν να βγάλουν φωτογραφία ή να χαιρετήσουν τον Κράους δείγμα του σεβασμού που υπήρχε στο πρόσωπο του. Ο Χαβράνεκ αντιλήφθηκε το ταλέντο που υπήρχε στην ομάδα και αλλάξαμε και τον τρόπο παιχνιδιού της. Βάλαμε την μπάλα κάτω και παίζαμε πολύ καλό ποδόσφαιρο.  Όταν ήρθε ο πρώτος τίτλος το 1985, τότε πιστέψαμε ακόμα παραπάνω στις δυνατότητες μας. Μέχρι τότε η Ομόνοια σας θυμίζω ότι έκανε νταμπλ σχεδόν κάθε χρόνο, το ΑΠΟΕΛ έπαιρνε κανένα κύπελλο και ήρθε η ΑΕΛ να σπάσει το μονοπώλιο αυτό με τον τίτλο του κυπέλλου το 1985». 
Ο τελικός με Απόλλωνα…
«Ήταν ένα πολύ ξεχωριστό παιχνίδι καθώς ήταν η πρώτη φορά που οι δύο ομάδες συναντήθηκαν σε τελικό κυπέλλου. Η ΑΕΛ ήταν κυπελλούχος το 1985 και ο Απόλλωνας το 1986. Ο Απόλλωνας είχε καλύτερη πορεία από εμάς εκείνη την χρονιά. Στα παιχνίδια ΑΕΛ–Απόλλων δεν είχε την παραμικρή σημασία ποιος ήταν καλύτερος ή έκανε καλύτερη χρονιά και συνήθως αυτός που δεν ήταν φαβορί κέρδιζε. Εγώ δεν το έβλεπα έτσι καθώς στα μεταξύ μας παιχνίδια ήμασταν ισοδύναμοι.  Το ρόλο του φαβορί τον έδωσαν οι ίδιοι νομίζω, αφού διέδιδαν ότι θα κέρδιζαν τον τελικό και μάλιστα έλεγαν θα μας έβαζαν τέσσερα γκολ.  Κάτι που δεν έγινε καθώς κερδίσαμε τον τελικό. Εμείς είχαμε πάει στο Ηλίας τότε το ξενοδοχείο, που είχε μόλις ανοίξει, ήταν ολοκαίνουργιο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα γεγονός με το πριμ που θα μας έδιναν σε περίπτωση κατάκτηση του κυπέλλου. Εγώ προσωπικά δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ για τα πριμ. Εμένα το όνειρο μου ήταν να παίξω στην ΑΕΛ και αυτό έκανα. Ήμουν ΑΕΛίστας και ζούσα το όνειρο μου. Επιστρέφοντας στο περιστατικό για το πριμ του τελικού είχε ακουστεί ότι ο Απόλλωνας θα έδινε 1000 λίρες, λέγαμε και εμείς μεταξύ μας ότι θα πάρουμε και εμείς ένα ποσό κάπου εκεί. Την παραμονή του παιχνιδιού ήρθε η διοίκηση της ομάδας για να μας ενθαρρύνει. Στο τέλος όταν ήταν να φύγουν, κάποιος ρώτησε και για το πριμ. Η απάντηση που πήραμε μας άφησε για λίγο άφωνους αφού μας είπαν αν θυμάμαι καλά ένα ποσό, 250 λίρες, κάτι που φάνηκε να ήταν χαμηλό.  Μόλις έφυγαν από την διοίκηση κάποιοι αντέδρασαν, και κάπου πήγε να χαλάσει το κλίμα. Τότε εγώ και μερικοί άλλοι μπήκαμε μπροστά και είπαμε ότι θα παίξουμε για τους φίλους μας, για την οικογένεια μας στην κερκίδα και δεν έχει σημασία το πριμ. Αυτό το παιχνίδι τους είπαμε ότι θα γραφτεί στην ιστορία και αυτό πρέπει να σκέφτεστε και όχι το ποσό του πριμ, άμα κερδίσουμε όλοι θα θυμούνται ποιοι κέρδισαν και τίποτα άλλο. Παίζουμε γιατί είμαστε ΑΕΛίστες πάνω από όλα. Την άλλη μέρα το πρωί ήρθε αυτοκινητοπομπή οι φίλαθλοι μας για να μας συνοδεύσει. Τότε εμείς αναφέραμε ξανά ότι για αυτό παίζουμε μπάλα. Για αυτόν τον κόσμο. Αυτό λειτούργησε και ευεργετικά για εμάς και πήραμε το κύπελλο».


Το γούρι των τελικών…
«Ο Λάουτα ήταν το κόζι μας. Ήταν ένας ποδοσφαιριστής που δεν έμπαινε σε καλούπια. Του φωνάξαμε και του είπαμε να του δώσουμε λεφτά για ρίξει τον Αναστασίου στην πισίνα. Αυτός δέχθηκε και χωρίς λεφτά (γέλια). Μαζέψαμε από μια λίρα για να του δώσουμε και μάλιστα πήραμε και μια λίρα από τον Αναστασίου με την πρόφαση ότι θα έπεφτε ο Λάουτα στην πισίνα. Να σας πω ότι από την διοίκηση μας είχαν πει να είμαστε προσεκτικοί στο ξενοδοχείο διότι θα είχε και ξένο κόσμο, μόλις είχε ανοίξει και έπρεπε να κάνουμε καλή εντύπωση. Στην συνεχεία ο Λάουτα στάθηκε κοντά στον Αναστασίου και όπως περνούσε από δίπλα του τον έριξε μέσα. Εμείς πέσαμε κάτω από τα γέλια. Ο Αναστασίου βγήκε έξω με τα νερά να τρέχουν από πάνω του και μπήκε στο λόμπι του ξενοδοχείου με τον προπονητή να βάζει τις φωνές και εμάς εξαφανισμένους. Την επόμενη χρονιά πήγαμε τελικό με την Ομόνοια και δεν έπεσε και χάσαμε το κύπελλο, τώρα πως το χάσαμε το είδαν όλοι. Ήταν μεγάλη αδικία σε ένα παιχνίδι που είχαμε δύο πεντακάθαρα πέναλτι και ένα άκυρο γκολ το οποίο δεν κατάλαβε κανένας γιατί ακυρώθηκε από τον Χατζηστεφάνου. Όταν πήγαμε τελικό με τον Άρη, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, το ήξερε ότι θα τον ρίχναμε μέσα για γούρι και έτσι κάναμε, και πήραμε το κύπελλο».
Εμπειρία στην Ευρώπη…
«Εγώ μέχρι το πρώτο μας ευρωπαϊκό παιχνίδι, είχα ήδη αποκτήσει εμπειρία με τις εθνικές ομάδες στην Ευρώπη. Το πρώτο μας παιχνίδι ήταν με την Ντούγκλα Πράγας που είχε στις τάξεις της πέντε διεθνείς και ίσως να μην πιστέψαμε σε εμάς και χάσαμε εύκολα στην Τσεχία.  Ένα παιχνίδι που νοιώθω ότι έπρεπε να περάσουμε ήταν με την Ατμίρα στην Αυστρία. Ήμασταν 0-0 μέχρι το 82΄ χωρίς τρεις βασικούς, είχε τραυματιστεί ο Ορφανίδης και έλειπαν αν θυμάμαι οι Παύλος Σάββα, Μαυρουδής και ένας από τους Σιόουρεκ και Πρίλονσι. Στο τελευταίο δεκάλεπτο μείναμε με 10 λόγο τραυματισμού του Αριστοτέλους και δεχθήκαμε το γκολ σε μια συγκυρία που χάλασε η συνοχή της ομάδας, και δεχτήκαμε άλλα δύο στις καθυστερήσεις. Αν έμενε το 1-0 ήμουν σίγουρος ότι θα το γυρίζαμε το παιχνίδι. Στην Λεμεσό και πάλι με πολλές απουσίες, δεν έπαιξα ούτε εγώ, κερδίσαμε με 1-0 με το γκολ του Σοφοκλέους.  Τα ευρωπαϊκά παιχνίδια είναι εμπειρίες. Τώρα μπορείς να κληρωθείς με βατές ομάδες ενώ τότε είχαμε πάντα δύσκολες κληρώσεις».
Η αδικία του πρωταθλήματος
Αδικήθηκε εκείνη η γενιά της ΑΕΛ που δεν πήρε πρωτάθλημα;
«Αναμφίβολα αδικηθήκαμε. Και δεν το λέμε εμείς αλλά ο κόσμος όλος και αυτό είναι κάτι που δείχνει την αναγνώριση. Είχαμε πάρα πολύ καλή ομάδα και μας αδίκησαν. Σίγουρα κάναμε και εμείς λάθη αλλά περισσότερο δεν μας άφησαν. Το 1988 όταν το πήρε ο Πεζοπορικός το πρωτάθλημα, σας θυμίζω ότι ο Σταύρος Παπαδόπουλος είχε πει, ότι η καλύτερη ομάδα ήταν η ΑΕΛ. Τότε σε ένα παιχνίδι με το ΑΠΟΕΛ στο Μακάρειο μας είχαν δώσει ένα γελοίο πέναλτι στο 93΄ σε χέρι του Ντεμιλίγκοφ. Μετά θυμάστε με τις φασαρίες που έγιναν, κάηκαν τα κρεβατάκια του Μακαρείου, διότι ο κόσμος αγανάκτησε από την αδικία, του εν λόγο διαιτητή. Τώρα είναι και καθηγητής διαιτησίας. Μας τιμώρησαν μετά εμάς, και την επόμενη αγωνιστική παίζαμε με τον Πεζοπορικό όπου χάσαμε σε ένα παιχνίδι με τρομερό αέρα και με αλλαγή διαιτητή χωρίς καν να ενημερωθούμε! Απίστευτα πράγματα για να χαθεί μια πολύ καλή ευκαιρία για τον τίτλο. Εμείς μαζί με το ΑΠΟΕΛ και την ΕΠΑ ήμασταν στις πρώτες θέσεις τότε και ο Πεζοπορικός ήταν τέταρτος».
Το «παράπονο» στην διοίκηση
«Την περίοδο της χρυσής φουρνιάς η διοίκηση μας δεν έδειχνε να είχε όραμα για κάτι περισσότερο, έμεναν στην ικανοποίηση των κυπέλλων και μέχρι εκεί. Είχαμε επτά διεθνείς και αν παίρναμε δύο πολύ καλούς ξένους θα έκαναν την διάφορα. Πηγαίναμε στην Τσεχία και μας έλεγαν οι Τσέχοι πάρτε όποιο παίκτη θέλετε και εμείς κλείναμε άλλο. Για παράδειγμα ο Μίτσινετς που έπαιξε στην Ομόνοια, τον είχαμε αντιμετωπίσει με την Ντουνάισκα στην Ευρώπη και ήταν πού εύκολο να τον φέρουμε στην ΑΕΛ. Όμως δεν έγινε η κατάλληλη κίνηση και δεν ήρθε. Η ΑΕΛ στο οικονομικό κομμάτι σίγουρα δεν ήταν και η πιο δυνατή ομάδα, αλλά αν έδιναν άλλες 10000 λίρες για τους ξένους θα παίρναμε πρωτάθλημα σίγουρα».
Η απομάκρυνση από την ΑΕΛ
«Το 1994 έφυγα από την ομάδα λόγο του προπονητή. Δεν είμαι από αυτούς που μιλάω για προπονητές, όμως στην ΑΕΛ μας είχαν φέρει προπονητές που δεν άξιζαν. Όπως για παράδειγμα το 1989 που έφυγε ο Ούχριν επειδή κάποιοι δεν τον ήθελαν στην ομάδα. Με τον Ούχριν παίξαμε καταπληκτικό ποδόσφαιρο από την μέρα που αφομοιώσαμε το πώς θέλει να παίζουμε. Στον δεύτερο γύρο ήμασταν αήττητοι ενώ πήραμε και το κύπελλο. Με τον επόμενο προπονητή δεν μπορέσαμε να κάνουμε κάτι, μετά ήρθε ο Σίπρο, και η έννοια μας ήταν να σταματήσει ο Μαυρουδής! Αν είναι δυνατόν στα 30 του χρόνια ο Μαυρουδής να τον απομακρύνουμε από την ομάδα αντί να τον έχουμε να παίζει όσο αντέχει. Ακόμα δεν έχει βγει ποδοσφαιριστής σαν τον Μαυρουδή όχι μόνο στην ΑΕΛ αλλά σε όλη την Κύπρο. Είναι αλλιώς να τον ζεις και στην προπόνηση και να βλέπεις τι έκανε και εκεί, όχι μόνο στα παιχνίδια. Από τότε άρχισε η φθίνουσα πορεία της ομάδας. Για να επανέλθω στο πως έφυγα με τον Καλοπέροβιτς, ο προπονητής αυτός είχε έρθει Το 1993 και δεν με αντιμετώπισε σωστά. Εγώ έκανα υπομονή, μάλιστα αγωνίστηκα στον ημιτελικό με την Ομόνοια (0-0) εκτός έδρας με καλή απόδοση αλλά στον επαναληπτικό δεν με έβαλε και χάσαμε 3-0. Την επόμενη χρονιά ο Καλοπέροβιτς έμεινε και εγώ αποφάσισα να τερματίσω την καριέρα μου και το είπα στο συμβούλιο. Ήρθε όμως η πρόταση Από τον Εθνικό ‘Αχνας και αγωνίστηκα εκεί για ένα χρόνο τερματίζοντας στην τέταρτη θέση».


Η μαύρη χρονιά και ο υποβιβασμός…
«Αν θυμάσαι η χρονιά ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, είχε έρθει ο Λιτόφτσενκο, ο Γκιτάνοφ και ο Μίχιτς. Με Κισσονέργη προπονητή υπήρχε ένα κλίμα ενθουσιασμού. Είχαν έρθει και ποδοσφαιριστές κατώτεροι των περιστάσεων τότε και εμείς ίσως υπερεκτιμήσαμε κάποια πράγματα. Την έκτη αγωνιστική έφυγε ο Κισσονέργης ενώ ήμασταν τέταρτοι στην βαθμολογία. Ήρθε ο Φέρνερ ο οποίος δεν μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα. Κάναμε το ένα λάθος πίσω από το άλλο. Ήταν και οι συγκυρίες εναντίον μας, κερδίζαμε Ολυμπιακό και Αλκή θυμάμαι με 2-0 και στο τέλος χάσαμε τα παιχνίδια. Ψυχολογία μηδέν, ηθικό δεν υπήρχε και φτάσαμε στο περιβόητο παιχνίδι με τον Άρη, όπου μείναμε από το 20λέπτο με δέκα με διαιτητή τον Καπιτανή. Τότε στον Άρη ήταν ο Σταύρος Παπαδόπουλος και αντιλαμβάνεστε την σύνδεση. Έδωσε κόκκινη στον Γιώργο Ιωάννου για ένα τάκλιν στο κέντρο του γηπέδου, σε εκείνο το παιχνίδι χτύπησε και ο Παύλος Σάββα και αποχώρησε. Δεν είχαμε τον Κιτάνοφ διότι την προηγούμενη αγωνιστική είχε δεχθεί κόκκινη κάρτα με την Ανόρθωση, τότε με τον Πεκρή διαιτητή. Ήταν μια φάση που η μπάλα είχε περάσει την γραμμή τέρματος και χτύπησε στο χέρι του Κιτάνοφ και αντί για γκολ δόθηκε πέναλτι και κόκκινη κάρτα. Για εμάς που ζήσαμε την ΑΕΛ, όταν τελείωσε το ματς με τον Άρη, δεν το πιστεύαμε, περιμέναμε ότι θα γίνει κάτι και θα έμενε η ομάδα στην κατηγορία. Θυμάμαι τα πρωτοσέλιδα που έγραφαν, Σβήστε τα φώτα, έπεσε η ΑΕΛ. Η διαβάθμιση δεν διαγράφει την ιστορία της ΑΕΛ όμως, διαβάθμιση πήγαν η Μίλαν, η Γιουβέντους, η Μάντσεστερ, η Μαρσέιγ κλπ αλλά επέστρεψαν και πρωταγωνιστούν. Η ΑΕΛ είναι το μεγαλύτερο σωματείο και το μοναδικό αθλητικό σωματείο της Κύπρου. Αυτό την κάνει να ξεχωρίζει ως σωματείο και για αυτό είμαστε περήφανοι που είμαστε ΑΕλίστες. Ασπίδα της ΑΕΛ είναι ο κόσμος της. Δεν ανήκουμε σε κανένα κόμμα και αυτό μας κάνει τόσο ξεχωριστούς».
Η συμβίωση με την Ζιανέτ
«Αν δεν ήταν η Ζιανέτ στην ζωή δεν θα πετύχαινα όσα πέτυχα στην ζωή μου. Ο πατέρας της Ζιανέτ ήταν στο συμβούλιο και έφορος στην ομάδα και όταν ερχόταν στο λεωφορείο ερχόταν και η Ζιανέτ μαζί. Αργότερα όταν συναντηθήκαμε ξανά, εξελίχθηκε διαφορετικά και φτάσαμε στο να είμαστε μαζί. Η Ζιανέτ είναι γέννημα θρέμμα της ΑΕΛ, καθώς η μητέρα της ήταν από τις ιδρύτριες της ομάδας πετόσφαιρας, ο παππούς της ήταν ο ιατρός ο Δημητράκης που ήταν πολύ γνωστός. Για τον πατέρα της τα είπαμε πιο πάνω ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων και πάντα σωστός σε ότι έκανε. Η Ζιανέτ ως αθλήτρια είναι ένα κεφάλαιο από μόνη της. Και σαν αθλήτρια είναι ρέκορτμαν τίτλων, και σαν προπονήτρια αλλά και τώρα ως στατιστικολόγος όπου πηγαίνει απολαμβάνει τον σεβασμό όλων».
Τα αισθήματα προς τον κόσμο της ομάδας
«Υπήρξα πρώτα οπαδός της ομάδας και από τους πρώτους οργανωμένους. Το 1975 για να καταλάβετε πήγαινα στα παιχνίδια καλαθόσφαιρας με τα ξαδέλφια μου και οργανώναμε την κερκίδα.  Δεν μπορούσα να παρακολουθήσω παιχνίδια της ΑΕΛ από την κερκίδα, έτρεμαν τα πόδια μου. Ακόμα και η κόρη μου έπαιξε και πήρε πρωταθλήματα και κύπελλα με την ΑΕΛ, η αγωνία ήταν η ίδια. Οπόταν το τι νοιώθω για τον ΑΕΛίστα δεν υπάρχει λέξη να το περιγράψω. Τον ΑΕΛίστα τον ενώνει η ΑΕΛ και τίποτε άλλο. Δεν πιστεύω να υπάρχει κανένας άλλος οπαδός που αγαπά την ομάδα του όπως ο ΑΕΛίστας. Και ακόμα ένα τρανό παράδειγμα είναι ότι από την ΑΕΛ πέρασαν πρόεδροι όλων των κομμάτων. Όταν λες ότι είσαι ΑΕΛίστας δεν σου βάζουν καμιά ταμπέλα σε αντίθεση με όταν λες ότι είσαι με κάποια άλλη ομάδα αυτόματα ταμπελώνεσαι. Εμείς είμαστε ΑΕΛ διότι είμαστε καθαροί και μακριά από τα κομματικά παιχνίδια. Ο ΑΕΛίστας είναι ίσως ο πιο αγνός φίλαθλος με διαφορά».