Όταν στην έδρα σου νικάς 2-1 τη Μάλτα στο 8ο λεπτό των καθυστερήσεων και στο τέλος δεν καταφέρνεις να πανηγυρίσεις τη νίκη τότε δεν μπορείς να πεις και πολλά.
To μόνο που μπορείς να πεις είναι ότι δεν πάει άλλο, ο κατήφορος δεν έχει σταματημό και είναι η στιγμή που δεν μπορεί να εκστομίσει κανείς καμιά δικαιολογία. Όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν υπάρχει.
Κάποτε καταφέρναμε και αποφεύγαμε την τελευταία θέση. Τώρα ούτε αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε και μοιραία θα είμαστε στον πάτο.
Ομάδες που κάποτε της κερδίζαμε πριν να μπούμε στο γήπεδο όπως η Μάλτα, πλέον δεν μπορούμε να τους επιβληθούμε.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η δουλειά που γίνεται στα ενδότερα της Εθνικής και μιλάμε για την ΚΟΠ είναι λανθασμένη. Πάντα γίνεται λόγος για ένα πλάνο αλλά μένουμε στα λόγια. Το «πλάνο» κάνει φτερά από την στιγμή που τα βασικά δεν μπορούν να πάνε στο γήπεδο. Δεν λέμε ότι δεν θέλουν. Προς Θεού. Όλοι το καλό της ομάδας σκέφτονται και με αυτό λειτουργούν αλλά η ιστορία μας έχει διδάξει ότι πρέπει να αλλάξουν τακτική.
Η ευθύνη τους δεν μπορεί να είναι μικρότερη από αυτήν του προπονητή και των ποδοσφαιριστών. Γιατί και η ΚΟΠ και ο Κωστένογλου αλλά και αυτοί που παίζουν έχουν το δικό τους μερίδιο.
Η επόμενη μέρα αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον. Το κλίμα είναι ιδιαίτερα βαρύ για τον προπονητή και όλοι περιμένουν να παρθούν οι ανάλογες αποφάσεις. Το πόσο αυτές οι αποφάσεις θα αγγίξουν τον προπονητή φανεί.
Γιατί πρέπει να παρθούν αποφάσεις όσο σκληρές και να είναι αυτές για να γυρίσουμε άλλη μια από τις πολλές σελίδες που γυρίζουμε τα τελευταία χρόνια.
Και στεκόμαστε στον προπονητή, γιατί οι παίκτες φέρουν ευθύνη αλλά δεν είμαστε χώρα στην οποία ο προπονητής μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε 200 ποδοσφαιριστές αλλά ανάμεσα σε πολύ λιγότερους και είναι δύσκολο να αγγίξουν κάποιους οι αποφάσεις.
Χρίστος Χρίστου
