Όταν προηγείσαι στο σκορ με 2-0, χωρίς να είσαι πολύ καλύτερος από τον αντίπαλό σου (αν εξαιρέσουμε το ξεκίνημα του αγώνα που όντως η ΑΕΛ είχε μπει πιο δυναμικά) και τελικά δεν καταφέρνεις να επιστρέψεις στη Λεμεσό με τους τρεις βαθμούς, τότε σου φταίει μονάχα ο εαυτός σου και κανένας άλλος.
Λίγο έλειψε μάλιστα στο τέλος να μην πάρει ούτε καν το βαθμό, αλλά ο Βοζίνια δεν επέτρεψε στον Φόλπρεχτ να σκοράρει. Η ΑΕΛ δεν ήταν αυτή που έπρεπε στο Δασάκι και πέταξε δύο βαθμούς.
Ο Ντούσαν Κέρκεζ στάθηκε στα λάθη των παικτών του κι όντως ήταν λάθη που κόστισαν, συνάμα όμως υπήρξαν κι άλλα σημεία που χρήζουν αναφοράς. Η ομάδα της Λεμεσού μπήκε δυνατά στο ματς, προηγήθηκε στο σκορ κι εκεί που θα περίμενε κανείς ότι θα ανέβαζε την ένταση, έχοντας και τη ψυχολογία με το μέρος της, κατέβασε ταχύτητα επιτρέποντας στον Εθνικό να ισορροπήσει.
Ενώ σκόραρε και δεύτερο γκολ απ’ το λάθος του Μπογκατίνοφ στο 45’, μπόρεσε να κρατήσει τη διαφορά των δύο τερμάτων μόλις για… ένα λεπτό. Το γεγονός ότι δέχθηκε τη μείωση στο σκορ αμέσως μετά, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του αγώνα. Σ’ αυτό το σημείο χρειαζόταν οπωσδήποτε να αποφευχθεί το λάθος, κάτι που δεν συνέβη.
Στο δεύτερο ημίχρονο δεν μπήκε όπως στο πρώτο, με αποτέλεσμα να δεχθεί την ισοφάριση και μόνο τότε ανέβασε στροφές. Επιδίωξε να πιέσει τον αντίπαλό της, χωρίς όμως τη μεγάλη ευκαιρία αν εξαιρέσουμε τη φάση του Τσέποβιτς στο 74’. Πάλι καλά που στο τέλος δεν δέχθηκε και τρίτο γκολ…
Η ισοπαλία αυτή αποτελεί πισωγύρισμα για την ΑΕΛ. Όσο κι αν λέμε ότι δεν υπάρχουν εύκολα παιχνίδια, το ματς στο Δασάκι όφειλε να το καθαρίσει, από τη στιγμή που προηγήθηκε στο σκορ με δύο τέρματα διαφορά.
Πέραν πάσης αμφιβολίας, το «Χ» στο Δασάκι, κυρίως με τον τρόπο που εξελίχθηκε ο αγώνας, είναι αποτυχία για την ομάδα της Λεμεσού.
Ανδρέας Βεντούρης
