Για άλλη μία φορά ο Τιμούρ έριξε την ευθύνη ενός αποτυχημένου αποτελέσματος στους ποδοσφαιριστές. Στο προηγούμενο ματς με τον Άρη, σημείωνα πως ο προπονητής της Ανόρθωσης είχε όλο το δίκιο με το μέρος του, αλλά για την ήττα από την ΑΕΚ, επιτρέψτε μου αυτή τη φορά να διαφωνήσω.
Όταν αφήνεις αιχμές για συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές και συνεχίζεις να τους χρησιμοποιείς, τότε φταις κι εσύ που τους βάζεις. Συνέβη με Πόποβιτς-Ντέλετιτς στο ματς με την Πάφος FC, έγινε το ίδιο στον αγώνα κυπέλλου με το ΑΠΟΕΛ και στον τελευταίο με τον Άρη για το πρωτάθλημα.
Αν λοιπόν ο (κάθε) Ντέλετιτς δεν μπορεί να ανταποκριθεί, για τον άλφα ή βήτα λόγο (μιας και μιλάμε για τον Σέρβο, είναι αλήθεια πως μετά τον τραυματισμό του δεν έχει καταφέρει να επανέλθει), τότε οφείλεις να κοιτάξεις παραπέρα.
Σίγουρα ο λόγος που η Ανόρθωση δεν βλεπόταν στο πρώτο ημίχρονο με την ΑΕΚ, δεν ήταν ο… Ντέλετιτς ή ο Νοβότνι, που βγήκαν στην ανάπαυλα. Ήταν γιατί οι γραμμές είχαν μεγάλες αποστάσεις, γιατί (και) ο Ουάρντα ήταν σκιά του καλού του εαυτού, ήταν γιατί εξαρτιόταν μονάχα από τις ορέξεις του Λάζαρου.
Στο δεύτερο ημίχρονο, όντως οι αλλαγές του Τιμούρ άλλαξαν προς το καλύτερο την Ανόρθωση. Δεν ήταν εντυπωσιακή, αλλά σίγουρα καλύτερη. Δεν ήταν όμως αρκετό για να αποφύγει την ήττα, πληρώνοντας (πάλι) ένα ατομικό λάθος (του Ρισβάνη). Η Ανόρθωση πήγε σε ένα ματς να παίξει, θεωρητικά, τα ρέστα της για τον τίτλο, αλλά η αλήθεια είναι πως η εμφάνισή της δεν αντιπροσώπευε κάτι τέτοιο.
Το πρωτάθλημα έχει τελειώσει για την «κυρία», αλλά όχι και η σεζόν. Δεν έχει εξασφαλισμένη θέση στην Ευρώπη και είναι υποχρεωμένη να παλέψει γι’ αυτήν.
Ανδρέας Βεντούρης
