Αρρώστησαν. Μέχρι να τελειώσει το ματς στο «Αντώνης Παπαδόπουλος». Απ’ την αγωνία, την ανυπομονησία να σφραγιστεί το διπλό, που την έφερε σε απόσταση αναπνοής από την πρώτη θέση.
Τρελοί… δηλώθηκαν. Απ’ τη χαρά τους, απ’ την προοπτική της κατάκτησης του τίτλου. Τρελαμένοι, πιο σωστά. Σαν να… ζαλίζονται, σαν να νιώθουν να γκρεμίζονται, κομμάτια γίνονται, που λέει και το… γνωστό. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που αισθάνονται μόνιμα με τέτοιο τρόπο, γι’ αυτήν.
Αυτοί που… στα κάγκελα, μέσα ισόβια θα έκαναν για… χίλια χρόνια. Αυτοί που δηλώνουν πάντα «παρών». Στο Λονδίνο ή στη Νήσου, στην Κρακοβία ή στη Γεροσκήπου, στο Κόζιτσε ή σ’ οποιοδήποτε μέρος στην Κύπρο. Αλλά κι αυτοί που έκαναν… αποχή, που είχαν ξενερώσει, αλλά ετοιμάζονται να επιστρέψουν, ξανά, στην «Αρένα». Καλοδεχούμενοι. Όλοι, απ’ τον πρώτο ως τον τελευταίο.
Όλοι αυτοί, κιτρινοπράσινα… τα βλέπουν όλα. Όπως λέει και το… γνωστό. Με διακαή πόθο, τι άλλο, από το να την δουν, επιτέλους, πρωταθλήτρια. Για να γίνει ο μεγάλος στόχος, πραγματικότητα. Ο στόχος, όχι το όνειρο. Φτάνει πλέον με τα… όνειρα. Ας μη χρησιμοποιούμε πλέον τη συγκεκριμένη λέξη, γι’ αυτήν την ΑΕΚ. Όνειρο ήταν… παλιά. Όχι τώρα. Στα… κάγκελα λοιπόν. Μέχρι να πέσει η καρό σημαία…
Ανδρέας Βεντούρης
