Ο Μπράντον Πολ «μετακόμισε» στον Ολυμπιακό τη σεζόν 2019-2020. Μια από τις χειρότερες χρονιές των «ερυθρόλευκων», αφού κατά τη διάρκεια της σεζόν, οι Πειραιώτες έγιναν… έρμαια της κακοτυχίας.
Μέσω της συνέντευξης που παραχώρησε στο basketnews, ο Αμερικανός, μίλησε για τα θέματα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει τόσο ίδιος, όσο και η ομάδα εκείνη τη σεζόν.
«Περάσαμε πολλές καλές και δύσκολες στιγμές», είπε αρχικά. «Αν η θητεία μου στον Ολυμπιακό ήταν ταινία, πιθανότατα θα ήταν θρίλερ. Πολλές ανατροπές, πολλά ξύσιμο του κεφαλιού και πήδημα από τις θέσεις», σχολίασε αρχικά ο Αμερικανός.
Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στον Βασίλη Σπανούλη και στη προσαρμογή του στην Ευρώπη: «Το να μπορείς να μαρκάρεις τον Σπανούλη, να ανταγωνιστείς αυτά τα παιδιά και τελικά να γίνεις συμπαίκτης τους ήταν μια μεγάλη εμπειρία».
«Πιστεύω ότι συστήθηκα στην Ευρώπη. Είχα παίξει καλά τον προηγούμενο χρόνο στην Ισπανία. Σούταρα καλά την μπάλα εκείνη τη χρονιά. Μπόρεσα να δείξω την ικανότητά μου να αμύνομαι σε πολλές θέσεις. Μου άρεσε να ζω εκεί. Γενικά εκτίμησα την εμπειρία και είχαμε μια υπέροχη ομάδα. Αγαπώ ακόμα τον Ολυμπιακό, τους οπαδούς, τη χώρα και την πόλη. Εκτιμώ τον σύλλογο που με έφερε και μου επέτρεψε να ζήσω τι σήμαινε να παίζεις σε αυτό το είδος ατμόσφαιρας».
Ποιο ήταν το κορυφαίο και ποιο το πιο κακό σημείο στις μέρες σου στην Ελλάδα;
«Έκανα μερικούς καλούς φίλους στην ομάδα. Ήταν μια τρελή χρονιά, παιδιά πηγαινοέρχονταν.
«Τρεις από τους συμπαίκτες με τους οποίους ήμουν κοντά κατέληξαν να φύγουν πριν από το τέλος της σεζόν. Ο Ίθαν Χαπ, ο Κέβιν Πάντερ και ο Ουίλ Τσέρι, με αυτή τη σειρά. Αυτό ήταν σκληρό.
Δεν ήμουν πολύ χαρούμενος με την αποχώρηση του Ουίλ. Δεν θα μιλήσω πολύ για αυτό γιατί αυτή είναι δική του ιστορία του να την πει. Αλλά το να μπορώ να βρίσκομαι κοντά σε αυτούς τους τύπους και να περνάω χρόνο μαζί τους ήταν υπέροχο.
Το να παίζεις με τον Παναθηναϊκό εντός έδρας και να τον νικάς ήταν απίστευτο. Αυτά τα παιχνίδια και οι ατμόσφαιρες κάνουν τις αντιπαλότητες στο κολέγιο να μοιάζουν με μπάσκετ γυμνασίου. Είναι τρελό».
«Επικρατούσε πολύ χάος και όσον αφορά τον προπονητή Μπλατ, ο οποίος προσπαθούσε να με διατηρήσει στην ομάδα για δύο χρόνια, δυστυχώς, διαγνώστηκε με σκλήρυνση κατά πλάκας και κατέληξε να απολυθεί μετά το πρώτο παιχνίδι. Οι ρόλοι στην ομάδα άλλαξαν.
Κάποιες στιγμές είχαμε ένα μικρό χάος στα αποδυτήρια, κάτι που μας δυσκόλεψε. Ήταν ένα μεγάλο τεστ και κάτι από το οποίο έπρεπε να μάθω».
Ποιος ήταν ο κύριος λόγος για αυτό το χάος;
«Είναι πολλοί οι λόγοι. Λίγος εγωισμός από συγκεκριμένα παιδιά που δεν τα πήγαιναν καλά. Δεν ήταν κάτι που περίμενα ή είχα αντιμετωπίσει πριν, αυτό είναι σίγουρο.
Εκ των υστέρων, κοιτάζοντας αυτό το ρόστερ του Ολυμπιακού που είχε μόνο 12 νίκες σε 28 αγώνες της EuroLeague, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς ότι αρκετοί παίκτες κατάφεραν να φτιάξουν την καριέρα τους ατομικά».
Γιατί δεν πέτυχε ποτέ αυτή η ομάδα;
«Είχαμε πολλά θέματα. Ήταν μια δύσκολη χρονιά παντού. Πολλαπλές αλλαγές προπονητών, πολλοί παίκτες που δεν είχαν πάει ποτέ στην Ευρώπη πριν, και πολλαπλοί εγωισμοί που συγκρούονται (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου).
Τα παιδιά ένιωθαν άβολα για πολλούς λόγους, και ήταν δύσκολο για τον προπονητή εκείνη την εποχή, γιατί νιώθω ότι προσπαθείς να διαχειριστείς τον εγωισμό όσο καλύτερα μπορείς, αλλά δεδομένων των συνθηκών, εξωτερικοί παράγοντες έκαναν τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα.
Ο Μπάλντουιν για να είμαι συγκεκριμένος, προκάλεσε πολλά θέματα μέσα στα αποδυτήρια. Την πρώτη μέρα που απολύθηκε ο Μπλατ και ανέλαβε ο βοηθός του, ο Ουέιντ απομακρύνθηκε από την ομάδα. Δεν ταξίδεψε μαζί μας, δεν έκανε προπόνηση στο ΣΕΦ. Ειλικρινά μπορούσες να δεις μια αλλαγή στην ενέργεια. Όταν επέστρεψε, φάνηκε ότι προέκυψαν περισσότερα προβλήματα.
Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για να συμβουλέψω αυτόν και τον Χαπ, και οι δύο μοιράζονταν την πρώτη τους ευρωπαϊκή εμπειρία, και μέχρι στιγμής, εγώ είχα αγωνιστεί στο NBA, την Ευρώπη και είχα κι άλλες εμπειρίες. Δεν φαινόταν ότι ο Μπάλντουιν ενδιαφερόταν πολύ για καμία από τις συμβουλές που προσπαθούσα να μοιραστώ μαζί του».
Θα έλεγες ότι ο Μπάλντουιν ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς ήρθε κατευθείαν από το NBA και όχι το BCL όπως ο Πάντερ ή το κολέγιο όπως ο Χαπ;
«Είναι πολύ δύσκολο να έρθεις από το ΝΒΑ στην Ευρώπη γιατί κάθε πτυχή του παιχνιδιού/του τρόπου ζωής είναι διαφορετική. Από την οργάνωση, τον τρόπο με τον οποίο σου μιλάνε, την καθημερινότητα, τα ταξίδια…
Όσον αφορά τον Ουέιντ, η προσέγγισή του σε κάθε συζήτηση ήταν απαράδεκτη. Είναι ο πιο συγκρουσιακός άνθρωπος και μπορώ να πω ότι δεν έχω συναντήσει ποτέ κάτι παρόμοιο στην καριέρα μου. Του το είπα ότι είχα παρεξηγηθεί.
Κατά τη γνώμη μου, είναι ταλέντο του ΝΒΑ. Νομίζω ότι είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους και πιο γρήγορους γκαρντ που έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Αλλά πολλά πράγματα που έκανε και είπε, κατέστησε δύσκολο το να είναι κοντά του και να παίζεις μαζί του. Δυστυχώς, τον έκανε και κάπως παρία.
Πρέπει να είσαι τύπος αποδυτηρίων και να μπορείς να προσαρμοστείς. Προφανώς, έχει προσαρμοστεί τώρα, κάνει τα πράγματα του στη Μακάμπι και του εύχομαι τα καλύτερα».
