Τα κολακευτικά επίθετα που συνόδευσαν την εμφάνιση της ΑΕΚ στον αγώνα με τη Γουέστ Χαμ, δεν αποτελούν πρόθεση κανενός απλά και μόνο για να χρυσωθεί το χάπι της ήττας. Σε καμία περίπτωση. Ο κόσμος έφυγε με ανάμεικτα συναισθήματα από το γήπεδο –στεναχωρημένος από την άδικη ήττα, ικανοποιημένος και περήφανος για την προσπάθεια της ομάδας του.
Στο ποδόσφαιρο και γενικώς στον αθλητισμό, υπάρχουν ήττες και…ήττες. Για την ομάδα της Λάρνακας, το αποτέλεσμα στο ματς με τη Γουέστ Χαμ ήταν το λιγότερο που μέτρησε για μία σειρά από λόγους:
-Όχι απλά κοίταξε στα μάτια την πρεμιερλιγκάτη αντίπαλό της, αλλά το αποτέλεσμα την αδικεί κατάφωρα.
-Τα στατιστικά δεν τα θυμάται ποτέ κανείς, αλλά το 14-0 στα κόρνερ θα μείνει πραγματικά αξέχαστο. Παρεμπιπτόντως, 14 ήταν και οι τελικές προσπάθειες που κατέγραψε…
-Η εικόνα της στο δεύτερο μέρος αποτελεί το δείγμα της νοοτροπίας της. Όχι μόνο δεν παράτησε το ματς μετά το 0-2 του ημιχρόνου, αλλά έφτασε σε σημείο να στριμώξει την αγγλική ομάδα, παλεύοντας έστω για ένα γκολ μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο.
-Διότι (ναι, το άκουσα και το είχατε σκεφτεί αρκετοί, είμαι βέβαιος), υπήρχε κόσμος στην εξέδρα που ζητούσε το γκολ για να είναι ανοικτό το…0-1 στη ρεβάνς του Λονδίνου!
Αυτό δεν είναι, ακριβώς, ουτοπία. Είναι η πίστη που δημιούργησε η ίδια η ομάδα, στον ίδιο της τον κόσμο. Να παίζει με αγγλικό σύλλογο και να ελπίζει, στο 0-2, έστω και σε ένα γκολ για να παλέψει στον επαναληπτικό. Αυτό ακριβώς αποτελεί το μεγαλύτερο κέρδος της ΑΕΚ από το ματς στην «Αρένα».
Λάθος, το δεύτερο. Το πρώτο είναι η εικόνα στις εξέδρες. Μια εικόνα που δείχνει το πόσο ψήλωσε αυτός ο σύλλογος μέσω της ευρωπαϊκής του παρουσίας. Όπως είχε πει κάποτε ο Βρετανός ποιητής Τόμας Στερνς Έλιοτ, «το ταξίδι είναι που μετράει, όχι η άφιξη στον προορισμό».
Ενίοτε βέβαια μετράει αποκλειστικά ο προορισμός (βλέπε αποτέλεσμα). Ουκ ολίγες φορές θεωρούμε ότι επιτυχία είναι αποκλειστικά και μόνο η επίτευξη ενός στόχου, όμως αυτό δεν ισχύει πάντοτε. Στην (ευρωπαϊκή) περίπτωση της ΑΕΚ, μεγαλύτερη σημασία έχει η διαδρομή. Και ήταν πραγματικά υπέροχη. Άπαντες κρατάνε τις μνήμες απ’ αυτό το πανέμορφο ταξίδι, αναμένοντας ήδη το επόμενο.
Απομένει μια δουλειά: το πρωτάθλημα. Μόνο τυχαία δεν ήταν η τοποθέτηση του Ιβάν Τρισκόφσκι μετά το τέλος του αγώνα, πως η ΑΕΚ χρειάζεται (όλο) τον κόσμο όχι μόνο στη μεγάλη σκηνή. Το δίκιο του βουνό.
Ούτως ή άλλως, μεγάλη σκηνή δεν είναι μονάχα τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, αλλά (και) η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Η Ευρώπη τελειώνει, η ομάδα γεμίζει ξανά με τις επιστροφές κι ετοιμάζεται να μπει στη μάχη του τίτλου με όλα της τα όπλα. Ως τέτοιο θα πρέπει να είναι (και) η γεμάτη «Αρένα». Απομένουν λοιπόν 10 ματς. Δέκα. ΔΕΚΑ. Δ-Ε-Κ-Α.
Αυτά τα παιχνίδια, θα πρέπει να αντιμετωπιστούν από τον κανένα ξεχωριστά, σαν…ευρωπαϊκά. Για να αλλάξει μια και καλή η ιστορία αυτής της ομάδας και να μπει πλέον σε άλλα μονοπάτια, που κάποτε δεν θα μπορούσε κανείς έστω να φανταστεί. Πλέον δεν μιλάμε ούτε για φαντασία, ούτε για όνειρο, αλλά για στόχο που μπορεί κάλλιστα να γίνει πραγματικότητα.
Ένας στόχος μιας ομάδας, μιας ολόκληρης πόλης. One team-one town, που θα ‘λεγαν κι οι Εγγλέζοι. Η ανακοίνωση της ΑΕΚ αναφορικά με τα εισιτήρια του αγώνα με τον Απόλλωνα, δείχνει τον ξεκάθαρο τρόπο σκέψης, που αποτελεί ταυτοχρόνως ένα ηχηρό μήνυμα: πάμε όλοι μαζί για το πρωτάθλημα…
Ανδρέας Βεντούρης
