Μιλούσα μαζί του μία φορά (περίπου) το μήνα. Ουδέποτε όμως γνώριζα για το πρόβλημα υγείας που είχε.
Πάντα μιλούσαμε για το ποδόσφαιρο. Ήθελε πολύ να πήγαινε σαν απεσταλμένος ενός ΜΜΕ στο εξωτερικό για ευρωπαϊκό παιχνίδι, ομάδας ή Εθνικής.
Θυμάμαι στην εποχή του κορωνοϊού που απαγορευόταν η παρουσία απεσταλμένου με την αποστολή της κάθε ομάδας. Ο ίδιος περίμενε να άλλαζε το καθεστώς και του έλεγα υπομονή και θα αλλάξει.
Μου μιλούσε πολύ συχνά για τις εκπομπές που έκανα πρώτα στο ραδιόφωνο και στη συνέχεια στο podcast με τον Κώστα Μαλέκο. Τον οποίο θαύμαζε σαν ποδοσφαιριστή και μάλιστα είχε αγοράσει και το βιβλίο του.
Τον Μαλέκο τον λάτρευε σαν ποδοσφαιριστή, όταν αγωνιζόταν στην Ομόνοια. Τότε που ο Αγάπιος ξεκινούσε να πηγαίνει πρώτα στο παλιό ΓΣΠ και στη συνέχεια στο Μακάρειο για να παρακολουθεί την αγαπημένη του Ομόνοια.
Το πρώτο μας συναπάντημα, έγινε στην παλιά Πλατεία Ελευθερίας. Στο περίπτερο «Ελλάς» όπου και συζητούσαμε μόνο ποδοσφαιρικά.
Γίναμε μία καλή παρέα. Θυμάμαι όταν τον έπαιρνα στο σπίτι που έμενε με τους γονείς του, πάροδος Λεωφόρου Μακαρίου και πάντα με το χαμόγελο με ευχαριστούσε.
Μαζί με τα αδέλφια του ήταν ένα αγαπητό πρόσωπο. Χαιρόσουν να έκανες μαζί του παρέα και να συζητάς για όλα τα θέματα και ειδικά για το ποδόσφαιρο. Ομονοιάτης μεν αλλά πολύ δεκτικός στις συζητήσεις για κάθε άλλη ομάδα.
Από τους κορυφαίους διδασκάλους χορού. Αγαπούσε παθολογικά τη δουλειά του, όπως αγαπούσε κάθε συνάνθρωπο.
Όταν τον είδα για πρώτη φορά στο πάνελ να κάνει το διερμηνέα στα Ισπανικά σε αγώνα της Εθνικής μου προξένησε μεγάλη και καλή εντύπωση.
Τον χαιρόμουν ειλικρινά γιατί όσο περνούσαν τα χρόνια διατηρούσε και την ειλικρίνεια και τον αυθεντικό του χαρακτήρα.
Το χαμόγελο ήταν σήμα κατατεθέν στο πρόσωπο αλλά και στον τρόπο σκέψης και ομιλίας του.
Για να μην μακρηγορώ. Θρηνώ και οδύρομαι για το θάνατο ενός ακόμα φίλου και καλού ανθρώπου.
Το νήμα της ζωής του οποίου κόπηκε σε μία ηλικία που είχε κάθε δικαίωμα να κάνει όνειρα. Να χαρεί τα 6 του παιδιά, να χαρεί τους φίλους και να χαρεί καλύτερες στιγμές.
Δυστυχώς όμως. Προδόθηκε από το πρόβλημα υγείας που είχε και δεν ήθελε όμως (από φόβο παραπάνω) να το αντιμετωπίσει νωρίτερα. Όταν το αποφάσισε όμως δεν πρόλαβε!
Καλό ταξίδι αγαπημένε μου Αγάπιε…
Μιχάλης Παπαγεωργίου
