Κάποιοι αγώνες περνούν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Όχι μόνο λόγω ουσιαστικής αδιαφορίας για το αποτέλεσμα. Ο Παναθηναϊκός την είχε περάσει την Αναγέννηση Καρδίτσας. Η σημασία του ματς ήταν να πάρει μια νίκη που θα του σταματήσει το τραγικό σερί στο πρωτάθλημα. Το πέτυχε.
Έβαλε και γκολ ο Παλάσιος που δείχνει για ακόμη μια φορά πως το ρητό «ότι πληρώνεις παίρνεις» έχει πιστή εφαρμογή στην πραγματικότητα του ποδοσφαίρου. Ο Αργεντινός όσο περνά ο καιρός, βελτιώνεται και δίνει όλο και περισσότερα. Αλλά και πάλι δεν είναι αυτό το σημαντικό γεγονός.
Ο Παναθηναϊκός πέρασε στα ημιτελικά, νίκησε δεύτερη φορά μια ομάδα χαμηλότερης κατηγορίας. Τα δύσκολα και τα σημαντικά είναι μπροστά. Αλλά πρέπει να σταθούμε σε αυτό που έχει σημασία. Στο γήπεδο της Καρδίτσας επέστρεψε στην ενεργό δράση ο Δημήτρης Κουρμπέλης.
Απίστευτα δυνατή στιγμή για αυτό το παιδί, αλλά και όσους βλέπαμε το ματς. Ο Διούδης έφυγε απ’ την εστία για να του δώσει το περιβραχιόνιο, παρότι μπορούσε να το κρατήσει. Οι αντίπαλοι του έδωσαν το χέρι. Ο διαιτητής τον πλησίασε και έκανε το ίδιο.
Δε χρειάζεται ποδοσφαιρική ανάλυση ο Κουρμπέλης. Το παιδί αρχικά αναμενόταν να μείνει έξω για κάνα δίμηνο. Τελικά έλειψε πάνω από ένα χρόνο. Διάστημα ικανό για να κάνει ακόμη και τον ίδιο να σκέφτεται αν θα ξαναπαίξει ποδόσφαιρο. Το ψυχολογικό σκέλος είναι το πιο δύσκολο.
Η απίστευτη μοναξιά ενός τραυματισμού. Εκεί που εμείς απλά αναφέραμε «θεραπεία ο Κουρμπέλης», «ατομικό ο Κουρμπέλης», αυτός… ανέβαινε Γολγοθά.
Το ευχαριστώ που είπε ο Δημήτρης Κουρμπέλης προς την ομάδα και τον φυσιοθεραπευτή (Ξενοφών Κωνσταντάκης) που τον βοήθησαν και τον στήριξαν όλο αυτό το διάστημα, συνδυάστηκε από κλάμα. Εκεί είναι που σηκώνεται η τρίχα σου απ’ τη συγκίνηση, δίχως να μπορείς να καταλάβεις τι πέρασε αυτός ο άνθρωπος. Ψυχολογικά και σωματικά.
Γι’ αυτό καλό είναι να σκάμε πολλές φορές. Ούτε τα ξέρουμε όλα, ούτε πρέπει να τα σχολιάζουμε όλα. Απ’ τη μία για τον Κουρμπέλη ήταν η ίδια η καριέρα και η ζωή του, ενώ για όλους εμάς τους απ’ έξω, ήταν μια απουσία για έναν σημαντικό αριθμό αγώνων. Μπορούν να μπουν στη ζυγαριά όλα αυτά;
Πότε θα είναι έτοιμος, πότε θα φτάσει στο 100%, που θα αγωνίζεται, ποιανού τη θέση θα πάρει, είναι μη σημαντικά για τώρα. Μετρά η ίδια η επιστροφή. Μετρά η υγεία. Κι αυτό μπορεί και πρέπει να εύχεται ο καθένας μας σε αυτό το παιδί που για 14 μήνες, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι τράβηξε, τι πέρασε, πόσο ανησύχησε.
Το ποδοσφαιρικό θα αναλυθεί όταν έρθει η ώρα. Θα είναι δεδομένα ευχάριστο. Μέχρι τότε απλά να πάρουμε όλοι μια ανάσα ανακούφισης, αντιλαμβανόμενοι πως ο Δημήτρης Κουρμπέλης επιτέλους επέστρεψε εκεί που ανήκει, εκεί που πρέπει να βρίσκεται.
Ασφαλώς ένα μεγάλο μπράβο και σε όσους τον βοήθησαν σε αυτό το δύσκολο διάστημα. Επειδή πιθανότατα είναι άνθρωποι που δύσκολα λαμβάνουν την επιβράβευση που τους αρμόζει.
Με αφορμή τον Κουρμπέλη, ας αναλογιστούμε τι σημαίνει να φωνάζουμε για απουσίες. Τι σημαίνει να τα βάζουμε με αθλητές επειδή δεν έχουν… ψυχή να «σφίξουν» τα δόντια και να αγωνιστούν, ενώ καθόμαστε στη ζεστασιά του σαλονιού μας. Ή ακόμη περισσότερο όταν ανθρώπους σαν κι αυτόν, τους αποκαλούμε «περιουσιακό στοιχείο» λες και είναι οικόπεδα.
Δημήτρη Κουρμπέλη, καλώς ήρθες πίσω και είναι τεράστια χαρά που από εδώ και πέρα θα σε αντιμετωπίζουμε όπως σου αρμόζει και θα σε κρίνουμε για αυτό που μοχθείς από παιδάκι. Για να παίζεις ποδόσφαιρο σε υψηλότατο επίπεδο.
Τα υπόλοιπα στον καιρό τους…
