Ο Κώστας Μανωλιουδάκης αναλύει την αναγκαιότητα στοχευμένης ενίσχυσης του Παναθηναϊκού, προκειμένου να κλείσει η ψαλίδα και να έχει αντίκρισμα η αξιόλογη δουλειά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Ο Παναθηναϊκός ως τεράστιος σύλλογος που είναι δεν γίνεται να συμβιβάζεται. Οταν κερδίζει και δεν παίζει καλό ποδόσφαιρο, υπάρχει πρόβλημα. Οταν δεν κερδίζει αλλά παίζει καλό ποδόσφαιρο, υπάρχει πρόβλημα.

Και προφανώς ουδείς μπορεί να είναι ικανοποιημένος ούτε στην πρώτη περίπτωση (βλέπε περυσινά ντέρμπι και όχι μόνο, επί των ημερών του Μπόλονι), ούτε στη δεύτερη περίπτωση (βλέπε ντέρμπι με την ΑΕΚ επί Γιοβάνοβιτς).

Το βράδυ της Κυριακής στο ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός έχασε μία τεράστια ευκαιρία. «Εγκλημάτισε», έβαλε τα χέρια του και έβγαλε τα μάτια του κι έφυγε από το γήπεδο με χέρια αδειανά.

Σ’ ένα ντέρμπι που δύσκολα μπορεί να θυμηθεί κανείς στο παρελθόν να υπάρχει τόσο εμφατική κυριαρχία εκτός έδρας, σ’ ένα ματς που ήταν ανώτερος ποδοσφαιρικά και τακτικά, που έπαιξε μονότερμα την αντίπαλό του στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα.

Η ΑΕΚ έπεσε από την Ακρόπολη και βρήκε πορτοφόλι, ενώ ο Παναθηναϊκός χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο διότι έχασε ένα «δικό» του ματς, που θέλει προσπάθεια να το χάσεις και απώλεσε μία τεράστια ευκαιρία να μπει στο κόλπο της δεύτερης θέσης και να κοιτάξει επιτέλους ψηλά.

Ελάχιστοι θα μπορούσαν να φανταστούν τη συγκεκριμένη εικόνα, ιδίως εάν αναλογιστεί κανείς ότι η Ενωση είναι η μοναδική ομάδα με ανταγωνιστικές αξιώσεις για τον τίτλο τη φετινή σεζόν, έχει επενδύσει ποδοσφαιρικά και παρασκηνιακά και έπαιζε στην έδρα της.

Ακόμη λιγότεροι θα μπορούσα να μαντέψουν ότι θα έδειχνε ο τέταρτος διαιτητής έξι λεπτά καθυστερήσεις και από τις εξέδρες θα έβγαινε ένα βουητό αγανάκτησης, του τύπου «ωχ αμάν», προϊόν ανασφάλειας και αποτέλεσμα της πράσινης ποδοσφαιρικής πολιορκίας.

Προς Θεού, δεν ισχυριζόμαστε ότι η ΑΕΚ έκανε κάτι μεμπτό. Αλίμονο. Στο ποδόσφαιρο, αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα κι από τη στιγμή που βρήκε γκολ από τα αποδυτήρια, στην πρώτη υποσχόμενη ευκαιρία και τιμώρησε το πρώτο λάθος των παικτών του Παναθηναϊκού, είχε κάθε δικαίωμα να εφαρμόσει όποια στρατηγική εκτιμούσε ότι θα της φέρει τη νίκη.

Οπως και να το κάνουμε, ωστόσο, ήταν κάπως οξύμωρο να βλέπει κανείς τον Παναθηναϊκό να είναι τόσο κυριαρχικός μέσα στο ΟΑΚΑ.

Και είναι σαφώς εντυπωσιακό πως ο Παναθηναϊκός έχει μεταμορφωθεί ως ομάδα σε σχέση με το κατενάτσιο που έπαιζε επί Μπόλονι, ασχέτως εάν πέρυσι νικούσε με 2-1 και έπαιρνε 1-1 στο ίδιο γήπεδο κόντρα στην ΑΕΚ, δεχόμενος την ισοφάριση στις καθυστερήσεις.

Οπως είχε νικήσει και τον Ολυμπιακό με παρεμφερή τρόπο, σπάζοντάς του τότε το αήττητο.

Σε βάθος χρόνου ωστόσο έκανε μία τρύπα στο νερό.

Διότι εάν δεις ένα αποτέλεσμα μεμονωμένα και δεν αντιληφθείς τα μηνύματα που σου δίνει η εικόνα, αυτό (το αποτέλεσμα) θα σου γυρίσει μπούμερανγκ στην πορεία. Με μαθηματική ακρίβεια.

Το δύσκολο είναι να κυριαρχείς στο γήπεδο, να έχεις τη μπάλα, να πολιορκείς και να δημιουργείς υποσχόμενες ευκαιρίες. Και το εύκολο είναι να καταστρέφεις και να βγαίνεις στην αντεπίθεση. Δεν το λέμε εμείς, το ξέρουν και το επικοινωνούν όσοι ασχολούνται καθημερινά/επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο.

Η τόσο μεγάλη διαφορά στην αγωνιστική εικόνα του Παναθηναϊκού μέσα σε λίγους μήνες, καταδεικνύει ότι ο Γιοβάνοβιτς δουλεύει προς τη σωστή κατεύθυνση και ότι το τριφύλλι οφείλει να στηρίξει τη δουλειά του, αλλά και να τη θωρακίσει η διοίκηση με τα κατάλληλα όπλα για να έρθουν πιο γρήγορα τα αποτελέσματα.

Για να συνδυαστεί το κυριαρχικό ποδόσφαιρο με νίκες, για να ξαναγίνει ο Παναθηναϊκός το γρηγορότερο δυνατόν κανονικός Παναθηναϊκός. Πρωταγωνιστής, με ποδόσφαιρο κυριαρχίας.

Το ντέρμπι με την ΑΕΚ έδειξε επίσης και τα τεράστια ελλείμματα που υπάρχουν στο ρόστερ. Στο αποτέλεσμα παίζουν τεράστιο ρόλο οι συγκυρίες, πόσο σε ευνοούν, αλλά και πόσο τις κυνηγάς αναλογικά με την προσωπικότητα και την ποιότητα των ποδοσφαιριστών που διαθέτεις.

Συγκυριακό είναι το να δέχεσαι γκολ στην πρώτη φάση και να πληρώνεις το πρώτο σου λάθος, συγκυριακό είναι να μην περνάει πιθανότατα η μπάλα, αν και ουδείς μπορεί να είναι απόλυτα σίγουρος από τα ριπλέι που είδαμε, τη γραμμή στο σουτ του Παλάσιος.

Συγκυριακό είναι να είναι οφσάιντ ο Τσούμπερ για λίγα εκατοστά στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων.

Συγκυριακή δεν είναι η πνευματική ετοιμότητα και νοοτροπία, ο τρόπος που μπαίνει μια ομάδα στο γήπεδο, το αν γυαλίζει το μάτι της ή όχι.

Ειδικότερα σε τέτοιου είδους ειδικών συνθηκών ματς, είναι πάρα πολύ σημαντικό να μπαίνεις με το μαχαίρι στα δόντια. Ο Παναθηναϊκός θέλει πολλή δουλειά ακόμα και ο Γιοβάνοβιτς θα πρέπει να δώσει μεγαλύτερη βάση σε αυτό, εκτός από τα τακτικά ζητήματα, για να πάψει το τριφύλλι να εμφανίζεται σοφτ.

Δεν νοείται ο Παναθηναϊκός να μπαίνει στα εκτός έδρας του ματς δίχως νοοτροπία μαχητή και να μην έχει από το πρώτο δευτερόλεπτο το μαχαίρι στα δόντια.

Συγκυριακή δεν είναι επίσης η έλλειψη αποτελεσματικότητας και εκτελεστικής δεινότητας των παικτών μπροστά από το αντίπαλο τέρμα.

Οι πράσινοι δίνουν την εντύπωση ότι πρέπει να σπαταλήσουν αρκετές ευκαιρίες για να σκοράρουν, τη στιγμή που οι παίκτες της ΑΕΚ σκόραραν και στα… οφσάιντ.

Η συγκεκριμένη παράμετρος δεν είναι θέμα προπονητή. Η δουλειά του προπονητή είναι να βγάλει τους παίκτες σε θέσεις για υποσχόμενα γκολ, να δημιουργήσει τις συνθήκες για να υπάρξουν ευκαιρίες μπροστά από την αντίπαλη εστία. Μετά είναι θέμα ποιότητας και προσωπικότητας του εκάστοτε παίκτη να εκτελέσει σωστά.

Οπως το μπάσκετ η δουλειά του προπονητή στο επιθετικό πλάνο είναι να βγάλει συστήματα για ελεύθερο σουτ ή για λέι απ. Δεν μπορεί να… ευστοχήσει ο προπονητής.

Οπως είναι δουλειά και υποχρέωση της διοίκησης να βάλει το χέρι στην τσέπη και να φέρει παίκτες μεσοεπιθετικά που θα κάνουν γκολ τη… μισή ευκαιρία. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται έναν φορ περιοχής τύπου Μπεργκ, διότι ο Καρλίτος δεν είναι 9άρι και ο Μακέντα δεν είναι ο κλασικός γκολτζής.

Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ένα εξτρέμ τύπου Λέτο, με την προσωπικότητα και την ποιότητα του Αργεντινού άσου όταν ήταν στα ντουζένια του.

Δεν αναφερόμαστε σε στόπερ μόνο και μόνο διότι αναμένουμε τον Σένκεφελντ, με τη διαφορά ότι έχει ήδη πληρώσει η ομάδα τα λάθος συμπεράσματα της επιστροφής του και την πολύμηνη απουσία του, με συνέπεια να κάνει «μπαμ» η απουσία ενός στόπερ με ηγετικά χαρακτηριστικά τύπου Μολέδο.

Κενά υπάρχουν ασφαλώς και σε άλλες θέσεις (δεξί μπακ, αριστερό μπακ, κεντρικό χαφ), αλλά το ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό δεν είναι να έρθουν -πάλι- καραβιές παικτών αμφιβόλου αξίας.

Ας έρθουν λίγοι, αλλά ικανοί να κάνουν τη διαφορά, τύπου Μπεργκ και Λέτο, που θα κουμπώσουν στα θέλω του προπονητή για να θωρακιστεί η δουλειά του, να κλείσει η ψαλίδα και να μπει το νερό στο αυλάκι.