Ο Σαχίμπ Αμπάς επέστρεφε στην Καρμπάλα με το λεωφορείο. Όπως ακριβώς έκανε μετά από κάθε παιχνίδι. Αυτήν τη φορά, όμως, κάτι έλειπε. Δεν ήταν μαζί του ο Φαντχίλ.
Ο αδερφός του, που είχε ακρωτηριαστεί στον Πόλεμο του Κόλπου, χάνοντας ένα μέρος του ποδιού του, περίμενε πάντα τον Σαχίμπ στη στάση και οι δυο τους περπατούσαν τα 200 μέτρα μέχρι το σπίτι κουβεντιάζοντας. Ο Σαχίμπ ζητούσε από τον Φαντχίλ να μαντέψει το αποτέλεσμα και εκείνος χαιρόταν μαζί του όταν κέρδιζε και τον συμπονούσε όταν έχανε.
Όμως, μετά τον τέταρτο αγώνα του 21χρονου Σαχίμπ στην κορυφαία κατηγορία με τη Σαλαχαντίν, ο Φαντχίλ δεν φαινόταν πουθενά.
«Αυτοί»
«Αυτοί ήρθαν και τον πήραν πριν από μια εβδομάδα», εξήγησε στον Σαχίμπ η μητέρα του όταν έφτασε σπίτι. «Αυτοί» είναι οι αξιωματικοί ασφαλείας. Είχαν περάσει μόνο λίγοι μήνες από τότε που ο Σαντάμ Χουσεΐν διέταξε τον στρατό του να εισβάλει στο γειτονικό Κουβέιτ, προτού αποσυρθεί από τον συνασπισμό υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.
Ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους κάλεσε τον ιρακινό λαό να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να αναγκάσει τον Σαντάμ να παραιτηθεί. Μαζί με τα δύο αδέρφια του και μια ομάδα φίλων, ο έφηβος Σαχίμπ έβγαινε με το Toyota Land Cruiser του πατέρα του και έκανε επιθέσεις σε σημεία ελέγχου του στρατού. Όταν, όμως, η κυβέρνηση κήρυξε μια πλήρη νίκη, ο Σαχίμπ αναγκάστηκε να φύγει. Για να σωθεί.
Ενώ κρυβόταν, επικοινώνησε μαζί του ένας από τους πρώην προπονητές του, ο οποίος του πρότεινε να επιστρέψει στο ποδόσφαιρο. Του είπε πως η Σαλαχαντίν, με έδρα το Τικρίτ, την πατρίδα του προέδρου του Ιράκ, αναζητούσε έναν επιθετικό. Έκανε το ταξίδι των τεσσάρων ωρών από την Καρμπάλα, δοκιμάστηκε και τους έπεισε να του προσφέρουν συμβόλαιο. Στο ντεμπούτο του με την Ιράκ FA σκόραρε δύο φορές, επιστρέφοντας σπίτι, για να γιορτάσει με τον αδερφό του. Αλλά τώρα, τέσσερα παιχνίδια μετά, ο Φαντχίλ δεν ήταν εκεί.
«Ποιος είσαι;»
Ο Σαχίμπ είπε στη μητέρα του ότι θα πήγαινε στην τοπική διεύθυνση ασφαλείας, για να ρωτήσει τι είχε συμβεί. Ως παίκτης της Σαλαχαντίν, έναν σύλλογο με επικεφαλής έναν υψηλόβαθμο αξιωματούχο του κόμματος Μπάαθ και υποστηριζόμενο από το καθεστώς, πίστευε ότι θα ήταν ασφαλής. Για παν ενδεχόμενο, ο πρόεδρος του συλλόγου, Μοχάμεντ Αλ-Γουατάνι -γνωστός ως Αμπού Κάλα- του είχε δώσει μια επαφή στην Καρμπάλα, με την οποία είπε στον Σαχίμπ ότι θα έπρεπε να επικοινωνήσει εάν είχε οποιοδήποτε πρόβλημα.
Ο Σαχίμπ πήγε να δει τον αρχηγό Ζουχάιρ, την επαφή, δηλαδή, που του είχε δώσει ο πρόεδρος του συλλόγου του. Ήταν ο υπεύθυνος για τις έρευνες στη διεύθυνση ασφαλείας στην Καρμπάλα. «Ρώτησα για τον αδερφό μου», θυμάται ο Σαχίμπ. «Ποιος είσαι;», ρώτησε ο Ζουχάιρ ως απάντηση. «Ο Σαχίμ Αμπάς», ήρθε η απάντηση. «Ρωτήσαμε για σένα», είπε ο αρχηγός. «Θέλαμε να σε συλλάβουμε στο παιχνίδι με τη Νατζάφ, αλλά ο Άμπου Κάλα είπε ότι ο σύλλογος δεν είχε επιθετικό».
Ο Σαχίμπ πάγωσε. Οι ντόπιοι στην Καρμπάλα έλεγαν ότι όποιος έμπαινε σε κτίριο της διεύθυνσης ασφαλείας δεν επέστρεφε ποτέ. Προσπάθησε να μιλήσει, αλλά δεν βγήκε τίποτα. Ο Ζουχάιρ τού είπε να του μιλήσει για όσα είχε κάνει εναντίον του κράτους. «Τι ήθελες να γίνεις, κυβερνήτης της Καρμπάλα; Τι έκανες; Πόσους σκότωσες; Τι βομβάρδισες; Το όνομα και ο φάκελός σου, είναι όλα εδώ».
Ηλεκτρική καρέκλα
Πέταξαν τον Σαχίμπ σε ένα κελί. Τα μάτια του ήταν καλυμμένα και τα χέρια του δεμένα πίσω από την πλάτη του. Ήταν κλεισμένος με άλλα τέσσερα άτομα, που είχαν τσακωθεί μαζί του και κάθε μέρα τους πήγαιναν στις ανακρίσεις, όπου τους ξυλοκοπούσαν ανελέτητα. Είπαν στον αιμόφυρτο Σαχίμπ ότι οι ξυλοδαρμοί γίνονταν εξαιτίας του, αλλά αρνήθηκαν να δώσουν το όνομά του στους βασανιστές του. Δεν ήθελαν επειδή ήταν ποδοσφαιριστής να τον αναγνωρίσει -και να τον λυπηθεί- κανείς.
Αργότερα, εκείνη την ημέρα, ο Σαχίμπ αναγκάστηκε να καθίσει σε μια ηλεκτρική καρέκλα με καλώδια τοποθετημένα στα πόδια, τα χέρια και τα γεννητικά του όργανα. Του είπαν ότι αν έλεγε ψέματα, η συσκευή θα το ήξερε και θα πάθαινε αμέσως ηλεκτροπληξία.
Σαχίμπ Αμπάς: Ο επιθετικός που σώθηκε παίζοντας ποδόσφαιρο
Ο Σαχίμπ Αμπάς με τη φανέλα της Αλ-Ζαουράα πάνω αριστερά
Πριν φύγει από το σπίτι, ο Σαχίμπ είχε πει στη μητέρα του ότι αν αργούσε ή δεν επέστρεφε ποτέ, έπρεπε να πάει κατευθείαν στη Σαλαχαντίν και να πει στον Άμπου Κάλα και στον προπονητή του πού ήταν. Κάπως έτσι, την ημέρα της ανάκρισής του έφτασαν στην Καρμπάλα, εν μέρει, επειδή οι παίκτες της ομάδας έκαναν απεργία και είπαν στη διοίκηση ότι δεν θα έπαιζαν αν ο Σαχίμπ δεν ήταν στην ομάδα.
Την επόμενη μέρα ο Σαχίμπ αφέθηκε ελεύθερος, με τη θανατική ποινή να αιωρείται πάνω από το κεφάλι του. Άρθηκε λόγω του ελέους, που έδειξε ο πρόεδρος του συλλόγου του και της παράκλησης του προπονητή του. Το ποδόσφαιρο είχε σώσει τη ζωή του, αλλά ο Φαντχίλ και οι τέσσερις φίλοι του εκτελέστηκαν από το κράτος για τη συμμετοχή τους στις εξεγέρσεις του 1991.
Ήταν μια τραγωδία, που σημαδεύτηκε από αίμα και δάκρυα, αλλά το 2003, μετά την πτώση του καθεστώτος, υπήρξαν και καλά νέα, με την ανακάλυψη ότι ο άλλος αδελφός του Σαχίμπ, ο Μοχάμεντ, ήταν ακόμα ζωντανός! Η οικογένεια πίστευε ότι και αυτός είχε σκοτωθεί, αλλά μάλλον είχε δραπετεύσει και διέφυγε στο γειτονικό Ιράν.
Ο Σαχίμπ είχε δύο εξαιρετικές σεζόν στο Τικρίτ ως πρώτος σκόρερ της Σαλαχαντίν, προτού πάρει μεταγραφή στην κορυφαία ομάδα της χώρας, την Αλ-Ζαουράα, με την οποία κατέκτησε τρία σερί νταμπλ στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Έφυγε από την Αλ-Ζαουράα το 1998 μετά από μια διαμάχη με ένα μέλος του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου και για αρκετά χρόνια, οι αθλητικές αρχές είχαν ένα μεγάλο κόκκινο Χ με το όνομα του Σαχίμπ, έτσι ώστε να μην μπορέσει να παίξει ποτέ για το Ιράκ, ούτε να μετακομίσει στο εξωτερικό, για να αναλάβει ένα προσοδοφόρο συμβόλαιο στο Κατάρ.
Ωστόσο, υπό την τεράστια πίεση του κοινού, ο καλύτερος επιθετικός στο ιρακινό πρωτάθλημα κλήθηκε από τον σπουδαίο προπονητή Άμο Μπαμπά για τα προκριματικά του Κυπέλλου Ασίας το 1996. Σκόραρε στο ντεμπούτο του και κράτησε τη θέση του στην αποστολή για τα τελικά στα ΗΑΕ. Ο Σαχίμπ έγινε ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο ιρακινό πρωτάθλημα με 177 γκολ, μεταξύ 1991 και 2012, αλλά ποτέ δεν είχε την ευκαιρία του με την εθνική ομάδα, κάνοντας μόνο 14 εμφανίσεις και σκοράροντας τρία γκολ, μεταξύ 1996 και 2001.
Κρέμασε τα παπούτσια του δύο φορές, πρώτα το 2010, για να προπονήσει τον σύλλογο Αλ-Χιντίγια με έδρα την Καρμπάλα, προτού επιστρέψει για μια τελευταία σεζόν, σε μεγάλη ηλικία, 41 ετών, για την Καρμπάλα Sports Club. Προφανώς δεν ήταν εύκολο για τον καλύτερο επιθετικό του Ιράκ να αφήσει το ποδόσφαιρο, που του έσωσε τη ζωή.
