Ένα άρθρο που αφορά ΜΟΝΟ την ΑΕΚ και τον κόσμο της…

Αυτό το άρθρο δεν είναι ρεπορτάζ. Δεν έχει καμία σχέση με το αγωνιστικό κομμάτι του ντέρμπι με το ΑΠΟΕΛ, με την ενδεκάδα που θα επιλέξει ο Ραν Μπεν Σιμόν, με ποδοσφαιρική ανάλυση της αναμέτρησης, με τον αντίπαλο. Καμία, μα καμία απολύτως.
Αφορά μονάχα την ΑΕΚ, τους ανθρώπους της, τον κόσμο της. Το διευκρινίζω, για όσους επιθυμούν να πατήσουν το τόξο προς αριστερά και να επιλέξουν κάτι άλλο να… διαβάσουν. Το παρακάτω, αφορά ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και μόνο την ομάδα της Λάρνακας και τον κόσμο της. Το βράδυ του Σαββάτου λοιπόν παίζει τα ρέστα της για το πρωτάθλημα.
Λάθος, ΑΕΚ. Δεν παίζεις ΜΟΝΟ για το πρωτάθλημα, αλλά:
-Για τη φανέλα με τον Κίμωνα.
-Για τον άνθρωπο που σου άλλαξε την ιστορία και σ’ έβαλε στο τρένο στο οποίο προοριζόσουν το 1994.
-Για τον άνθρωπο που πρωτοστάτησε πριν από 30 χρόνια για να γίνει εφικτή η ενοποίηση.
-Για τον αείμνηστο Φοίβο, που επίσης χωρίς αυτόν ίσως τώρα να… γράφαμε γι’ άλλα.
-Για τον τεχνικό σου διευθυντή, που έφτασε η ώρα να πάρει αυτό που πραγματικά του αξίζει.
-Για τον κάθε ποδοσφαιριστή ξεχωριστά, για να γράψει το όνομά του στην πέτρα της ιστορίας που δεν θα σβηστεί ποτέ.
-Για τον προπονητή που άλλαξε τη μοίρα σου τη φετινή σεζόν και μετέτρεψε το όνειρο σε στόχο.
-Για τον αρχηγό σου, τον εμβληματικό αρχηγό που πιθανόν να τερματίσει την ποδοσφαιρική του καριέρα και θα είναι το ιδανικό να το πράξει ως πρωταθλητής.
-Για όλα τα στελέχη της διοίκησης που έκανε τόσα πολλά, αλλά και τα παιδιά που εργάζονται στο σύλλογο, που έζησαν από πρώτο χέρι τις χαρές, αλλά και τις πίκρες…
-Για τους παλαίμαχους σου, που έζησαν τα πρώτα πολύ δύσκολα χρόνια, αλλά… άντεξαν.
-Για όσους έβαλαν έστω κι ένα λιθαράκι στην ιστορία σου για να σε βοηθήσουν.
-Για τα 30 χρόνια ζωής και τα 100 χρόνια ιστορίας σου.
-Για όσα βίωσες κι αισθάνθηκες στο πετσί σου εδώ και 30 ολόκληρα χρόνια.
-Για τον υποβιβασμό στη β’ κατηγορία, που δεν αποτελεί το μελανό σημείο στην ιστορία σου, αλλά την απαρχή για να φτάσεις εδώ που βρίσκεσαι σήμερα.
-Γι’ αυτούς που για σένα τσακώθηκαν με τη γυναίκα τους, τον άντρα τους, τα παιδιά τους, τους φίλους τους.
-Για τις φορές που η επιστροφή στο σπίτι ήταν ποτισμένη με μαράζι.
-Για τις αγρυπνίες, το άγχος και την ανυπομονησία γι’ αυτό το πρωτάθλημα…
-Για τις φορές που έφτασες κοντά αλλά δεν τα κατάφερες.
-Για τα χρόνια της προσμονής, της αγανάκτησης, της κούρασης…
-Γι’ αυτούς που έκλαψαν για σένα, είτε από χαρά είτε από στεναχώρια.
-Γι’ αυτούς που δεν έπαψαν στιγμή να πιστεύουν, να ελπίζουν, να ονειρεύονται, να προσδοκούν, να καρτερούν…
-Γι’ αυτούς που δεν τα παράτησαν ποτέ, που σε στηρίζουν ανελλιπώς έχοντας μόνιμη θέση στην «Αρένα» και παλαιότερα στο ΓΣΖ.
-Γι’ αυτούς που έρχονται σε 3-4 ματς το χρόνο -κι αυτοί ΑΕΚτζήδες είναι, ας μην το ξεχνάμε.
-Γι’ αυτούς που είπαν ότι δεν θα ξανάρθουν στο γήπεδο, αλλά… ήρθαν.
-Γι’ αυτούς που ξενέρωσαν και δεν επέστρεψαν στην καρέκλα τους, αλλά η θέση τους τούς περιμένει.
-Γι’ αυτούς που ταξίδεψαν με το πλοίο για το αλήστου μνήμης παιχνίδι με τον ΑΠΟΠ/Κινύρα.
-Γι’ αυτούς που πήραν το αεροπλάνο από τη Νέα Υόρκη για να ‘ρθουν στη Ζυρίχη, τους 1000 στο Κόζιτσε, τους 1500 του Λονδίνου.
-Γι’ αυτούς που στις 8 Μαρτίου 2009, βρήκαν το κουράγιο και πήγαν στο ΓΣΠ, βιώνοντας από κοντά το μαρτύριο του υποβιβασμού…
-Γι’ αυτούς που έδωσαν το παρών στο γήπεδο της Νήσου, στον πρώτο αγώνα με την ΜΕΑΠ…
-Γι’ αυτούς που δεν ασχολήθηκαν καθόλου με τις γιορτές του Πάσχα, περιμένοντας απλά και μόνο να φτάσει η 11^η Μαΐου.
-Γι’ αυτούς που πιστεύουν ότι μπορείς να πάρεις το διπλό στο ΓΣΠ, αλλά και γι’ αυτούς που δεν το πιστεύουν…
-Γι’ αυτούς που σε κοροϊδεύουν ομαδούλα, loser και ξέρω ‘γω τι άλλο.
-Για τα παιδιά, τους έφηβους, τους 30χρονους, τους μεσήλικες, τους ηλικιωμένους. Όλους, έναν έναν ξεχωριστά. Ειδικά για τα παιδιά, που περιμένουν το πρωί της Δευτέρας να πάνε στο σχολείο και να πούνε στους φίλους τους ότι «πήραμε το πρωτάθλημα».
-Για την Έλενα (μου), τον Γιώργο, τον Ανδρέα, τον Δημητράκη, τον Νικόλα, τον Τότη, τη Βαθούλλα, τον Αλέκο, τον Τζίμη, τον Ρένο, τη Χριστίνα, τον Ανδρέα, τον Δημήτρη, τον Γιώργο, τον Μάριο, τον Σταύρο, την Χρύσω, τον Μίνο, τον Πανίκο, τον Γιώργο, τον Χρίστο, τον Σωτήρη, τον Νικόλα και πολλούς άλλους που έφυγαν νωρίς και ετοιμάζονται, κάπου ψηλά ή όπου και να βρίσκονται, να πανηγυρίσουν με το δικό τους τρόπο. Έστω κι αν δεν τους βλέπουμε.
-Για όσους έχασαν τον συγγενή τους, τον φίλο τους, τον δικό τους άνθρωπο και θα σκέφτονται την απουσία του.
-Για τη Λάρνακα, αυτή την πόλη που συνδέθηκε μαζί σου περισσότερο από καθετί άλλο.
Για όλα τους 36 πιο πάνω λόγους, συν άλλους 1958 που μπορεί να βρει κανείς, μέχρι η σούμα να κλείσει στους 1994…
Στο ρόστερ διαθέτεις Ισπανούς, Βόσνιους, Πορτογάλους, Ιταλό, Αργεντίνο, Σέρβο, Ολλανδό, Γάλλους, Αφρικανούς, Βραζιλιάνο, Ούγγρο, Σκοπιανό, μα για μία μέρα, ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΜΕΡΑ, θα πρέπει όλοι να αισθάνονται… Σκαλιώτες.
Για όλα αυτά, καλείσαι να παλέψεις στο ΓΣΠ μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Κι αν στο τέλος δεν τα καταφέρεις, να δώσεις το χέρι στον αντίπαλο και να τον συγχαρείς, διατηρώντας το επίπεδο και τις αξίες που σε χαρακτηρίζουν. Θα είσαι, πάλι, άξια συγχαρητηρίων.
Λένε ότι το πρωτάθλημα το παίρνει ο καλύτερος. Έφτασε λοιπόν, ΑΕΚ, η ώρα σου. Να αποδείξεις ότι είσαι όντως η καλύτερη και να γίνεις πρωταθλήτρια…

Ανδρέας Βεντούρης