Αν είσαι ΑΕΚτζής, θα συγκινήθηκες, θα βούρκωσες και θα δάκρυσες. Όποιος κι αν παρευρέθηκε στην εκδήλωση, όποιος την παρακολούθησε διαδικτυακά, όποιος την άκουσε, θα… ένιωσε. Πολλά, πάρα πολλά.
Θα ανάγκασε το μυαλό του, θέλοντας και μη, να επιστρέψει χρόνια πίσω, να βγάλει αναμνήσεις στην πρώτη γραμμή του σκληρού δίσκου της μνήμης του. Τις ευχάριστες, μα και τις δύσκολες. Ανεξαρτήτου ηλικίας.
Αν είσαι… παλιός, θυμήθηκες. Αν είσαι… νέος, έμαθες. Περισσότερα τουλάχιστον, απ’ όσα ήδη ξέρεις. Πρωτίστως, το λόγο που υποστηρίζεις αυτή την ομάδα. Που περηφανεύεσαι και καμαρώνεις γι’ αυτήν. Που περιμένεις με τόση ανυπομονησία αυτό το πρωτάθλημα. Που ακόμη κι αν δεν έρθει, θα απογοητευτείς, αλλά… πάλι ΑΕΚ. Τόσο απλό. Για σένα. Για τους άλλους… όχι.
Το να κάθεσαι και να έχεις μπροστά σου τον Κλήμη Αλεξάνδρου, τον Γιώργο Θεοδότου, το Λούη Στεφανή, τον Σταύρο Παπαδόπουλο, τον Γιώργο Κωνσταντίνου, τον Μάριο Κωνσταντίνου, τον Δημήτρη Παναγιώτου, τον Στέλιο Στυλιανίδη, τον Γιάννο Σταυρινό, δεν μπορείς να μην… σκέφτεσαι. Το πρώτο ματς. Τις δυσκολίες.
Το πόσο πράσινο και πόσο κίτρινο είχε η φανέλα και το σορτσάκι. Τους… ρόμβους στη φανέλα, την πρώτη και τη δεύτερη χρονιά. Το πόσοι ποδοσφαιριστές του Πεζοπορικού και πόσοι της ΕΠΑ είναι στην ενδεκάδα. Τότε, μετρούσες. Το καθετί. Με καχυποψία. Θυμήθηκα επίσης, για να είμαι ειλικρινής, τον αείμνηστο Μιλένκο Κοβάσεβιτς. Τον αείμνηστο, Φοίβο Βωβίδη. Ο αγαπητός σε όλους Διευθυντής στο Παγκύπριο Λύκειο Λάρνακος. Καλά να ‘ναι, εκεί στα ψηλά που βρίσκεται, να νιώθει περήφανος για την απόφαση του 1994.
Να θυμάσαι ακόμη και τα σκαλιά του ΓΣΖ στα οποία καθόταν ο κόσμος, τότε, με τον Εθνικό Άχνας, διότι οι καρέκλες είχαν ήδη καταληφθεί. Σκεφτόμουν, πραγματικά σας λέω, ότι όλοι αυτοί, αλλά και τόσοι άλλοι που δεν έχω αναφέρει, αξίζουν ένα πρωτάθλημα. Από τους… πρώτους.
Αυτοί που, να το πω στα κυπριακά, «εφάσιν την φάκκα» στα πρώτα χρόνια, αλλά… άντεξαν. Αυτοί που την κράτησαν στις μεγάλες φουρτούνες, στα προβλήματα, που πλέον μοιάζουν ως μια μακρινή ανάμνηση. Αυτοί όμως ήταν που έβαλαν τα θεμέλια αυτού του οικοδομήματος, για να φτάσουμε στην ΑΕΚ του σήμερα.
Μια ΑΕΚ, να ‘ναι καλά ο άνθρωπος που όταν επετεύχθη η πρόκριση στο Κόζιτσε, μιλούσε βουρκωμένος για τη Λάρνακα. Αυτός που της άλλαξε τον ρου της ιστορίας της, για να φτάσει σήμερα, το 2024, δέκα χρόνια και κάτι μετά την ανάληψη της προεδρίας, να διεκδικεί το πρωτάθλημα, με το δικό της σπίτι, μακριά από τον βραχνά των χρεών που ταλαιπωρούν τόσα άλλα σωματεία, αλλά και που λίγο έλειψε να βάλουν λουκέτο στην ίδια, στο «φευγιό» του 2013. Για να φτάσουν στο σημείο οι Σκαλιώτες, όπως πολύ σωστά είπε ο αυτός ο άνθρωπος, ο Άντρος Καραπατάκης, να είναι πλέον περήφανοι για την ΑΕΚ.
Στα δάκρυα του Ντίνου Λευκαρίτη, του κύριου Ντίνου, δεν υπήρχε κανείς που να μην βούρκωσε, να μη σήκωσε το χέρι για να στεγνώσει τα μάτια. Υπάρχουν φορές που τα συναισθήματα είναι αδύνατον να αποτυπωθούν μέσα από τα οποιαδήποτε λόγια. Σε κανένα άρθρο. «Ενώσαμε την πόλη μας». Ατάκα με βαθύ νόημα, που δείχνει ταυτόχρονα τι πραγματικά είναι η… 30άρα ΑΕΚ. Για όσους ξέρουν και κυρίως, για όσους το νιώθουν. Το… μωρό του 1994, όπως έλεγε ο Ανδρέας Μουσκάλλης, έγινε πλέον το καμάρι της πόλης.
Με πρωτάθλημα ή χωρίς στο τέλος της σεζόν, δεν αλλάζει κάτι. Σωστά λοιπόν κατάλαβες, κ. Ντίνο. Ήταν όντως, η πιο σωστή απόφαση…
Ανδρέας Βεντούρης
