Μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες, οι Γερμανοί απηύδησαν, νεύριασαν, ενοχλήθηκαν, πέταξαν το τηλεκοντρόλ, έβρισαν αλλά και χάρηκαν, έκλαψαν, αισθάνθηκαν υπερηφάνεια και ανέβηκαν στον «έβδομο ουρανό». Όχι, δεν είναι κάποιο τέχνασμα ψυχολογικής φύσης, απλά τα συναισθήματα των Αλεμάνων από την παρωδία του Βόλφσμπουργκ και το διασυρμό από τους «σαμουράι» ξανά, μέχρι την κορυφή του κόσμου στο… ριγμένο τους μπάσκετ.
Οι Γερμανοί έπαθαν ακριβώς ό,τι και οι Αργεντίνοι πίσω στο χειμώνα με τη βασική διαφορά πως το στραπάτσο της «αλμπισελέστε» στοίχισε περισσότερο. 70 μερόνυχτα είχαν περάσει τότε από το ζενίθ στο ναδίρ. Από την εξιλέωση του Λιονελ Μέσι στο σοκ του αποκλεισμού από το Παγκόσμιο Κύπελλο μετά από 41 ολόκληρα χρόνια. Μία διθυραμβική επιτυχία που θα μνημονεύεται για χρόνια, θα γίνει τραγούδι, ποίημα, λαϊκό άσμα κλπ. και μία παταγώδης αποτυχία ολκής. Και από ότι φάνηκε το δεύτερο Σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη, η… πάθηση αυτή των άκρων είναι κολλητική.
Η ποδοσφαιρική Εθνική Γερμανίας, όσο καλοζωισμένη και αν είναι όλα αυτά τα χρόνια και δικαίως εν πολλοίς, ήρθε ο καιρός να κριθεί και να επικριθεί. Οι ανορθογραφίες πάμπολλες, αναρίθμητες και δυστυχώς για εκείνη και τους φανατικούς φίλους της, ξετυλίγονται μία μία στο χορτάρι.
«Ο καλός ο καπετάνιος, στη φουρτούνα φαίνεται» με τον Χάνσι Φλικ να… πνίγεται μόνος του βέβαια. Η – κατά ανάγκη – πειραματική έκδοση της εθνικής Γερμανίας του (πρώην πλέον) αγνοεί το νέκταρ της νίκης εδώ και πέντε (!) ολόκληρους αγώνες, εκ των οποίων τους 4 έχει γνωρίσει την ήττα.
Βέβαια για να μην καλύψουν όλα τα… βελάκια την ύπαρξή του και να μην κριθεί ως ο μόνος υπαίτιος (το μάρμαρο το πλήρωσε βέβαια και πως αλλιώς να συνέβαινε) τα ατομικά λάθη και οι μουτζούρες ολοένα και αυξάνονται. Με την πηγαία δεξαμενή παραγωγής ταλέντων να έχει μείνει από βενζίνη και την ενσυνείδηση των διεθνών να έχει πάει περίπατο, η Γερμανία «τρώει» τέσσερα από την Ιαπωνία και έρχεται αντιμέτωπη με το φάσμα της ήττας κόντρα σε Κολομβία και Πολωνία. Το κυριότερο όμως και πιο σημαντικό είναι ότι η ταυτότητά της, έχει πάει… περίπατο.
Το πάθος, η αυταπάρνηση, το μπρίο, η μαχητικότητα, η άρνηση σε κάθε αρνητικό αποτέλεσμα, οι ηγετικές φυσιογνωμίες έχουν δώσει τη θέση τους σε μία πιο ανάλαφρη εθνική, πιο εύφλεκτη, λιγότερο ταλαντούχα, περισσότερο μεταβλητή και παραπαίουσα. Η λατρεμένη νασιοναλμάνσαφτ σε κρίση.
Από ότι φαίνεται, όποιο στοιχείο είχε στο DNA της η ποδοσφαιρική Γερμανία, το βρήκε στο δρόμο η μπασκετική, σε μια χρονική αλληλουχία. Μετά την έλευση του ξανθού-κομήτη στο δρόμο της (Ντιρκ Νοβίτσκι), τα… βότσαλα στη θάλασσα του Αμβούργο έγιναν σταδιακά στέρεα τούβλα και ξεκίνησε η ανόρθωση. Με τριγμούς και τοπικούς σεισμούς (17η θέση στο Παγκόσμιο της Τουρκίας και 18η στην Κίνα), αργά μεν αλλά στιβαρά βήματα, η απαξιωμένη πορτοκαλί θεά βγήκε από το βάθος του παταριού και να που έφτασε μέχρι το τέλος της διαδρομής σε ένα μεγάλου βεληνεκούς ραντεβού. Αποκορύφωμα, το πάνθεον του κόσμου (με ένα ευρωπαϊκό χάλκινο παραμάσχαλα) για το ιδανικό αυτό μοντέλο λειτουργίας.
Οι αντιπαθητικοί για τους πολλούς στα μέρη μας Γερμανοί, τα έβαλαν κάτω διέγνωσαν τα ανδραγαθήματά τους, αποφάσισαν να καλύψουν τις αδυναμίες τους και ιδού τα αποτελέσματα. Κυρίως όμως η αρμάδα του Χέρμπερτ λειτουργεί την τελευταία διετία με το… μαχαίρι στα δόντια. Ατομική ικανότητα, πλάνο, στήριξη σε αυτό και «ένας για όλους και όλοι για έναν». Οι εποχές των παραμυθάδων και των δράκων έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί αρκεί κανείς να φωτογραφίσει τα δύο αυτά αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα και θα καταλήξει μόνος του στο συμπέρασμα. Εκεί που χάθηκε η μάνσφατ, τη βρήκε η Γερμανία για να αλλάξει ο τροχός και να βγει και η «σπυριάρα» στο φως, παίρνοντας παράδειγμα από ποδοσφαιρικούς συμπατριώτες τους.
