Η ισοπαλία με τον Εθνικό και γενικώς το αρνητικό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα, αποτελεί το μικρότερο πρόβλημα για την ΑΕΚ. Εδώ και μήνες η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μόνο ιδανική δεν είναι και γι’ αυτό υπάρχουν βεβαίως αιτίες κι ευθύνες, από τις οποίες δεν ξεφεύγει κανείς. Η κάθε πλευρά έχει το δικό της μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση στην οποία έχει φτάσει η ομάδα της Λάρνακας κι αν η καθεμία δεν σταθεί απέναντι από τον καθρέφτη της αυτοκριτικής, αφήνοντας τον εγωισμό της στην άκρη, δύσκολα-πολύ δύσκολα-η ΑΕΚ θα σταθεί στα πόδια της. Είναι λοιπόν η ώρα να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, για την κάθε πλευρά ξεχωριστά.

ΔΙΟΙΚΗΣΗ: Τα γραπτά-ως γνωστόν-μένουν. Έχω καταγράψει πρόσφατα την προσωπική μου άποψη, πως θεωρώ ότι καμία άλλη διοίκηση στο κυπριακό ποδόσφαιρο δεν έχει προσφέρει τόσα πολλά σε μία ομάδα, όσο η υφιστάμενη στην ΑΕΚ. Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι έχει το αλάθητο ή ότι τα πολλά, μα πάρα πολλά που έχει δώσει σ’ αυτόν τον σύλλογο, μπορούν να αποτελούν άλλοθι εις τον αιώνα των αιώνων.
Το πληρεξούσιο στον Τσάβι Ρόκα είναι μία κίνηση λανθασμένη. Άλλο το «παρεμβαίνω» κι άλλο το «ελέγχω». Έχει τεράστια διαφορά. Κανείς δεν (πρέπει να) παρεμβαίνει, αλλά ασφαλώς θα πρέπει να υπάρχει ένας έλεγχος. Όχι βεβαίως οικονομικής φύσεως-προς Θεού. Συνάμα, δεν έχει καταφέρει να περάσει στα αποδυτήρια την περιβόητη πίεση του πρωταθλητισμού, ενώ δεν έχει δημιουργήσει τις υποδομές για να εξελίξει το μοντέλο που η ίδια εισήγαγε στο κυπριακό ποδόσφαιρο, αυτό του τεχνικού διευθυντή. Το 2010 μπορεί να αποφάσιζε ένας, στο 2023, ο κάθε τεχνικός διευθυντής έχει ένα άλλο γκρουπ ατόμων από πίσω του. Πριν από λίγο καιρό είχα σημειώσει πως η ΑΕΚ χρειάζεται ένα τμήμα σκάουτινγκ, ώστε να γίνεται ένας πιο σωστός προγραμματισμός και να μην περιμένει το πότε θα πέσουν οι απολαβές των παικτών για να προχωρεί σε μεταγραφές που θεωρητικά θα κάνουν τη διαφορά. Τέτοιο τμήμα είναι ανύπαρκτο. Ομολογώ πως εκπλήσσομαι: μια διοίκηση που έχει χτίσει όχι απλά βάσεις, αλλά κολώνες ολόκληρες σε υποδομές, να μην έχει προχωρήσει ακόμη σε μία τέτοια κίνηση.

ΔΙΟΙΚΗΣΗ-ΚΟΣΜΟΣ: Έχω την άποψη ότι η (κάθε) διοίκηση, δεν μπορεί-και δεν πρέπει-να ακούει τη μάζα του κόσμου, διότι πολύ απλά υπάρχουν…χιλιάδες απόψεις. Αυτό που χρειάζεται ωστόσο είναι το εξής: να φιλτράρει τα όσα ακούει και κυρίως, να πιάνει τον παλμό και τον σφυγμό του κόσμου. Η διοίκηση ΔΕΝ το κάνει. Παραθέτω ένα πολύ απλό παράδειγμα: στο τελευταίο ματς της περσινής σεζόν, με την Ομόνοια στο ΓΣΠ, η ατμόσφαιρα στην εξέδρα ήταν σαν…νεκροταφείο –συγγνώμη και για την έκφραση, ακριβώς επειδή ο κόσμος ήταν απογοητευμένος για το πώς χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Στο τέλος του αγώνα, η επίσημη θέση της ΑΕΚ ήταν πως η σεζόν που τελείωσε, ήταν «ίσως η πιο πετυχημένη στην ιστορία της ομάδας». Μια άποψη με την οποία δεν διαφωνώ (προσέξτε, έχει σημασία), ΑΛΛΑ: αν πιάνεις τον σφυγμό του κόσμου, πολύ απλά ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΣ. Όταν ο κόσμος είναι απογοητευμένος γιατί δεν πήρες το πρωτάθλημα, δεν λες ότι ήταν ίσως η πιο πετυχημένη σεζόν της ιστορίας σου. Ομολογώ ότι τότε αντιλήφθηκα στον απόλυτο βαθμό την απόσταση που υπάρχει.
Κλείνω το συγκεκριμένο κεφάλαιο με κάτι τελευταίο: σ’ αυτή την ομάδα θα πρέπει επιτέλους να πάψει το ερώτημα «αν φύγει ο Καραπατάκης». Φτάνει. Όταν έρθει αυτή η ώρα, αυτού του ανθρώπου θα πρέπει να του γίνει όχι… προτομή, αλλά άγαλμα έξω από το «Αρένα». Αυτή η συζήτηση όμως κάνει κακό στην ομάδα και διχάζει τον κόσμο. Πρέπει να μπει ένα τέλος και σ’ αυτό οφείλει να συμβάλει πρώτα απ’ όλα ο ίδιος ο πρόεδρος. Αν η ΑΕΚ τερματίζει…ένατη επειδή «έφυγε ο Καραπατάκης», τότε πρώτα απ’ όλα θα αποτελεί αποτυχία του ιδίου που δεν θα έχει θέσει τις βάσεις για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο.

ΤΣΑΒΙ ΡΟΚΑ: Του έχω ασκήσει κατά καιρούς αυστηρή κριτική, όπως επίσης τον έχω αποθεώσει –διότι πολύ απλά αυτό είναι το σωστό. Ο Τσάβι παρέλαβε καμένη γη, έφτιαξε μια ομάδα που χρειαζόταν 2-3 πραγματάκια για να κάνει επιτέλους το πολυπόθητο βήμα, αλλά στο…finish δείχνει να κολλάει.
Η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Όπως και στην πρώτη του θητεία στην ΑΕΚ, έτσι και στην δεύτερη, δείχνει ικανότατος να φτιάξει μια ομάδα από το μηδέν και να την πάρει στο «7», αλλά να αδυνατεί να την ανεβάσει στο «9». Έχω την αμφιβολία αν μπορεί να τα καταφέρει κι αυτό αντί να αποτελεί επιπλέον πρόκληση για τον ίδιο, του δημιουργεί πίεση και του γυρίζει μπούμερανγκ.
Όπως έχει πάρει τα εύσημα για την ομάδα που έφτιαξε την προηγούμενη διετία, είναι φυσιολογικό να γίνεται δέκτης κριτικής για τα λάθη του από τον Ιανουάριο κι έπειτα. Κατ’ ακρίβεια, ο Ρόκα δεν έχει κάνει απλά λάθη: τα έχει κάνει θάλασσα.
Ο προγραμματισμός του Ιανουαρίου απέτυχε στα πρόσωπα, αλλά αυτός του καλοκαιριού οφείλω να ομολογήσω ότι είναι ακατανόητος. Το να αποχωρεί ο Μίκελ κι αντί να προορίζεται για τη θέση του ο Τόμοβιτς, να έρχεται ένας αμυντικός 36 ετών, ενώ ήδη η άμυνά σου είναι αργή, το να ψάχνεις βαρβάτο σέντερ φορ εδώ και δύο χρόνια, το να δίνεις θέση στον κατάλογο Α σε αναπληρωματικό τερματοφύλακα, είναι κινήσεις που δύσκολα μπορείς να κατανοήσεις.
Το φετινό παζάρι είναι δύσκολο για πολλούς λόγους και (αν θυμάστε) τον είχα πιστώσει. Προκύπτουν όμως πολλά «αλλά». Πάνω απ’ όλα, ας αφήσει στην άκρη τον εγωισμό του και να (μάθει να) δέχεται την κριτική. Κανείς δεν είναι υπεράνω κριτικής, είτε λέγεται Τσάβι Ρόκα, είτε Άντρος Καραπατάκης, είτε…Ανδρέας Βεντούρης είτε ξέρω ‘γω τι άλλο. Το ότι του προκαλεί εκνευρισμό, είναι γνωστό. Δυστυχώς ωστόσο (δείχνει ότι) τον επηρεάζει. Απόδειξη αυτού, η ανάρτησή του για την…πρωτιά της ΑΕΚ από τις κυπριακές ομάδες στο ranking του IFHHS, στην οποία μάλιστα άφηνε ξεκάθαρα αιχμή σε όσους κριτικάρουν. Δεν υπάρχει κανείς οπαδός στον κόσμο που θα πανηγυρίσει για το…ranking, ασχέτως αν αποτελεί μια ένδειξη, όντως, της δουλειάς που γίνεται ή γινόταν. Ο Ρόκα έδειξε μ’ αυτή την κίνηση ότι –περισσότερο ήθελε να προβάλει τη δουλειά του, τον εαυτό του, παρά την…επιτυχία της ομάδας. Εν κατακλείδι, ας μη ξεχνάμε ότι ο Τσάβι (κι ο κάθε Τσάβι) είναι ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ της ΑΕΚ. Κι από τη στιγμή που είναι υπάλληλος, οφείλει να δέχεται την κριτική και να προσπαθήσει να κατανοήσει τα λάθη του. Ο Ρόκα έχει γράψει τη δική του ιστορία στον σύλλογο, έχει συμβάλει ΤΡΟΜΕΡΑ στην ανέλιξή του, όμως αν νιώθει ότι είναι αναντικατάστατος (λέω, ΑΝ…), υπάρχει πρόβλημα. Ουδείς αλάνθαστος, αλλά η πολύ καλή δουλειά που έχει πραγματοποιήσει τα προηγούμενα δύο καλοκαίρια δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για τα όποια λάθη ακολουθούν. Κλείνω με το εξής: παρά τα λάθη του, ας μη ξεχνάμε ότι οι προσδοκίες που υπάρχουν οφείλονται ΚΑΙ στον Ρόκα, είτε αρέσει είτε όχι. Το να τον βρίζεις όμως, το θεωρώ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ. Η έλλειψη σεβασμού σε άτομα που προσφέρουν, είναι πολύ χειρότερο από το αν πετύχει μια μεταγραφή ή από ένα πρωτάθλημα.

ΟΛΤΡΑ-ΠΑΙΚΤΕΣ: Ο Χοσέ Λουΐς Όλτρα δείχνει να ψάχνεται και να το…παλεύει. Άλλαξε σχήμα και τακτική με την Μακάμπι στο Ισραήλ, δεν δίστασε με τον Εθνικό να αφήσει στον πάγκο τους Λέδες-Λόπες που δεν βλέπονται, αλλά το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει είναι αν μπορεί πλέον να αλλάξει την κατάσταση. Τον θεωρώ ικανότατο προπονητή, πλέον όμως έχω αμφιβολίες αν μπορεί να εμπνεύσει τους ποδοσφαιριστές του. Η γλώσσα του σώματος, μέσα στα ίδια τα παιχνίδια, μιλάει πολλές φορές από μόνη της. Έχει σοβαρές ευθύνες γι’ αυτό που βλέπουμε, όπως επίσης και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. Όποιος έρχεται στην ΑΕΚ, έχει πραγματικά όλα όσα χρειάζεται. Πληρώνεται κανονικότατα στην ώρα του (μισθούς και πριμ), η καθημερινότητα του στην πόλη είναι ότι χρειάζεται, ξέρει όμως ότι αν χάσει, η επόμενη σελίδα θα γυρίσει πανεύκολα. Σ’ αυτό, παρεμπιπτόντως, έχει μεγάλη ευθύνη η ίδια η διοίκηση. Το…χάιδεμα, στην προκειμένη περίπτωση, μόνο καλό δεν κάνει.

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ: Η ΑΕΚ χρειάζεται ποιοτική ενίσχυση, αλλιώς μ’ αυτό το ρόστερ, θα παλέψει για την πρώτη 6άδα. Η ενίσχυση από μόνη της ωστόσο, δεν αρκεί. Χρειάζονται συγκεκριμένες αλλαγές και δεν εννοώ απαραίτητα προσώπων, αλλά ΚΥΡΙΩΣ στον τρόπο σκέψης και λειτουργίας του ποδοσφαιρικού τμήματος. Περισσότερο απ’ όλα, η ΑΕΚ έχει ανάγκη να αποκτήσει ξανά την ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ που είχε η κάθε πλευρά στην άλλη. Μια εμπιστοσύνη που όχι απλά έχει κλονιστεί, αλλά έχει χαθεί για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω. Αν οι εγωισμοί μπαίνουν ψηλότερα από τον σύλλογο, το πράγμα ΔΕΝ θα φτιάξει. Και στο τέλος όχι μόνο δεν θα μας απασχολεί το πρωτάθλημα, αλλά δεν θα ‘χουμε να ασχολούμαστε ούτε με το…ranking.

Ανδρέας Βεντούρης