Προτού βιαστεί κανείς να μιλήσει για ιεροσυλία, τον προτρέπω να συνεχίσει να διαβάζει το κείμενο για να εξαγάγει ασφαλή συμπεράσματα για το νόημα του τίτλου του κειμένου. Προφανώς τα μεγέθη είναι εντελώς διαφορετικά και δεν τίθεται σε καμία περίπτωση θέμα σύγκρισης των επιτυχιών από καθαρά αγωνιστικής πλευράς ή οικονομικής.
Δεν είναι άλλωστε αυτό που επιθυμώ να αναδείξω, αλλά την ανιδιοτελή αγάπη και τη διαχρονική προσφορά της οικογένειας Λευκαρίτη στον αθλητισμό της Λάρνακας, στον Πεζοπορικό παλαιότερα και στην ΑΕΚ από το 1994 κι εντεύθεν. Την ίδια ακριβώς αγάπη είχαν οι αείμνηστοι Παύλος και Θανάσης για τον Παναθηναϊκό.
Δεν υπάρχει καμία άλλη οικογένεια στην ιστορία του κυπριακού αθλητισμού με την προσφορά των Λευκαρίτων. Καμία. Ασφαλέστατα, τεράστια είναι (και) η προσφορά της οικογένειας Παπαέλληνα στον Κεραυνό, εντούτοις, η σφραγίδα της οικογένειας Λευκαρίτη δεν αφορά μονάχα το μπάσκετ ή ένα μόνο άθλημα, αλλά σε όσα συμμετέχει η ΑΕΚ. Είτε πρόκειται για το ποδόσφαιρο, είτε για το μπάσκετ, είτε για την πετόσφαιρα και το φούτσαλ.
Αν το αμφισβητεί κανείς, μπορεί εύκολα ο καθένας να του αντιπαρατάξει πως πρόκειται για μία οικογένεια, που βρίσκεται στον αθλητισμό εδώ και 40 ολόκληρα χρόνια. ΣΑΡΑΝΤΑ. Μοιάζει εξωφρενικό. Ο Ντίνος Λευκαρίτης μπήκε στα διοικητικά του Πεζοπορικού το 1982, αναλαμβάνοντας τη θέση του βοηθού γραμματέα. Τη σκυτάλη από ένα σημείο και μετά πήρε ο Ανδρέας, αλλά ο πατέρας του παραμένει πάντοτε στο μπροστινό μέρος της σκηνής, έστω χωρίς να κατέχει κάποια διοικητική θέση –που δεν έχει άλλωστε κι ανάγκη.
Δεν είναι απλά δύο μεγάλοι και σημαντικοί παράγοντες, αλλά δύο άτομα που λειτουργούν σαν θεματοφύλακες της ιδέας της ΑΕΚ, σαν… Κύπριοι «Γιαννακόπουλοι». Ο τρόπος που μιλάνε όταν η συζήτηση φτάνει στην ομάδα, στη Λάρνακα, όπως για παράδειγμα χθες, την οποία ο Ανδρέας χαρακτήρισε ως την πιο όμορφη πόλη της Κύπρου. Το θέμα βεβαίως δεν είναι το τι λέει, αλλά το πώς και η εικόνα που βγάζει προς τα έξω, ότι δηλαδή πάνω απ’ όλα αυτά που δηλώνει βγαίνουν κατευθείαν από την καρδιά του κι όχι από το μυαλό του. Η οικογένεια Λευκαρίτη δεν βάζει απλά τη σφραγίδα της, αλλά και την υπογραφή της.
Όπως εύστοχα είπε ο Μανωλόπουλος μετά το τέλος του πέμπτου τελικού, «όσο η οικογένεια Λευκαρίτη είναι στην ΑΕΚ, η Λάρνακα δεν έχει να φοβάται τίποτα».

Ανδρέας Βεντούρης