Η αγωνιστική πορεία μίας ομάδας και τα αποτελέσματά της, επισκιάζουν τις πλείστες φορές τα υπόλοιπα κι αυτό δεν είναι και το πιο δίκαιο. Κάτι που ισχύει στην περίπτωση της ΑΕΚ. Όσο κι αν ως διοίκηση έχει το δικό της κομμάτι στην πίτα της ευθύνης στη μη αναμενόμενη πορεία του τελευταίου τριμήνου, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να περνάνε σε δεύτερη μοίρα όλα τα υπόλοιπα.
Μα για μισό λεπτό. Για να κατανοήσουμε για ποια διοίκηση μιλάμε:
-Αυτήν που παρέλαβε το Δεκέμβριο του 2013 ένα σωματείο που βρισκόταν μισό βήμα απ’ το λουκέτο κι αναγκάστηκε να διώξει διψήφιο αριθμό παικτών τον Ιανουάριο του ’14.
-Που ξεκίνησε από το μηδέν και έφτασε την ομάδα εδώ που την έφτασε.
-Που έφτιαξε το δικό της γήπεδο, δίχως να ζητιανέψει, δίχως υπερβολές, δίχως κομματικά δεκανίκια. Το οποίο, παρεμπιπτόντως, έχει ξοφλήσει.
-Που δεν χρωστάει σε κανέναν, έχοντας ξοφλήσει τις οφειλές στο κράτος και σε τρίτους.
-Που την οδήγησε από το κλείσιμο του 2013, στα κέρδη του 2023.
Ξέρω, ξέρω. Ο διακαής πόθος είναι το πρωτάθλημα. Λέτε των ιδίων, που έχουν δαπανήσει τόσα χρήματα και χρόνο, να μην είναι; Κάτι της λείπει για να φτάσει (και) σ’ αυτό.
Δεν είναι μακρύς ο δρόμος που της απέμεινε. Τον μεγαλύτερο άλλωστε τον έχει διανύσει –και μόνο στρωμένος με ροδοπέταλα δεν ήταν. Με λάθη, με παραλείψεις, αλλά η πλευρά των θετικών στη ζυγαριά είναι κατά πολύ βαρύτερη απ’ την άλλη.
Τα χέρια που κρατάνε την ΑΕΚ της προσδίδουν το αίσθημα της ασφάλειας.
Ανδρέας Βεντούρης
