Το να χάσεις είναι ένα πράγμα, το να διασυρθείς είναι κάτι άλλο. Το 1-0, το 4-0 ή το 10-0, όποιο κι αν είναι το σκορ σε αφήνει με μηδέν βαθμούς, αλλά η βαριά ήττα σου δημιουργεί πρόβλημα στην αυτοπεποίθησή σου.
Η ΑΕΚ δεν έχασε μόνο το ματς με τον Άρη, αλλά επιπλέον: τη ψυχολογία της, την πίστη του κόσμου προς αυτήν κι αυτό είναι το χειρότερο. Μια τέτοια ήττα, μ’ αυτή την αποκαρδιωτική εμφάνιση, το πλέον φυσιολογικό είναι να κλονιστεί η εμπιστοσύνη του κόσμου προς την ίδια την ομάδα. Αυτή η…ήττα είναι πολύ χειρότερη από κάθε άλλη.
Ομολογώ ότι έχει περάσει ένα χρονικό διάστημα από το τέλος του αγώνα κι ακόμη αδυνατώ να πιστέψω πώς είναι δυνατόν η ΑΕΚ να τον έχει προσεγγίσει τόσο, μα τόσο άστοχα. Λαμβάνοντας υπόψη την κούραση της Ευρώπης και τα πλεονεκτήματα του Άρη, περίμενα πως θα προσέγγιζε το ματς όπως στον α’ γύρο στο «Αντώνης Παπαδόπουλος»: να παίξει πιο συντηρητικά, να κλείσει τους χώρους, να μην επιτρέψει στους γρήγορους επιθετικούς του αντιπάλου να βγουν στην κόντρα. Αντί αυτού, ο Άρης την διέλυσε στο τρανζίσιον!
Προφανώς, η ευθύνη βαραίνει τον Χοσέ Λουΐς Όλτρα, ο οποίος βρέθηκε στη χειρότερη του βραδιά στον πάγκο ενώ οι αλλαγές του ήταν (οι πλείστες) ακατανόητες, αλλά συνάμα και τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι μάλλον έμειναν στο…Λονδίνο. Η Ευρώπη όμως τελείωσε κι έφτασε η ώρα να καταλάβουν ΟΛΟΙ στις τάξεις της ΑΕΚ ότι αυτό δεν ισχύει και για τη σεζόν, ούτε μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για το οτιδήποτε.
Τα ψέματα και οι δικαιολογίες έχουν πλέον τελειώσει. Αυτό που είδαμε στο «ΑΛΦΑΜΕΓΑ» ήταν ένα σύνολο που σε καμία περίπτωση δεν δικαιούται να μιλάει για τίτλο. Είναι εμφανές ότι η ΑΕΚ έχει πρόβλημα και μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι το +4 έγινε -4 σε έξι αγώνες. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι η διαφορά αυτή καθ’ αυτή, αλλά η εικόνα της στο πρωτάθλημα.
Είναι εμφανές ότι δεν παίρνει ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ βοήθεια από τις μεταγραφές του Ιανουαρίου κι αυτό της κοστίζει αφάνταστα. Δεν ξέρω αν ο Γκρόμοφ θα… βγάζει μάτια σε δύο μήνες, αν ο Γιάκολις μεταμορφωθεί σε top class εξτρέμ ή ο Νίκολιτς θυμηθεί ότι ήταν κάποτε μηχανή των γκολ, βλέπω όμως αυτό που διακρίνουν ακόμη και τα πιτσιρίκια στην εξέδρα: ενώ μας αποχαιρετάει σύντομα ο Μάρτιος, έχουν βοηθήσει ελάχιστα.
Αυτό φέρνει μεγάλο κόστος στην ΑΕΚ, ακριβώς διότι τώρα που έχει προβλήματα λόγω τραυματισμών και κούρασης, ΔΕΝ παίρνει τη βοήθεια που χρειαζόταν και είχε τεράστια ανάγκη.
Η απάντηση στο (ρητορικό) ερώτημα «ποιος απ’ αυτούς που ήρθαν είναι καλύτερος απ’ αυτούς που είχε;», καταδεικνύει και το μέγεθος του προβλήματος, όπως και το ότι εδώ και ενάμιση μήνα συζητάμε για την απουσία του Γκιούρτσο, πέραν του ότι κάποιοι άλλοι ποδοσφαιριστές είναι στα κάτω τους. Προβλήματα ωστόσο υπάρχουν σε όλες τις ομάδες. Αν θεωρηθεί ως δικαιολογία η οποιαδήποτε απουσία, τότε τσάμπα κόπος να μιλάμε για πρωτάθλημα.
Επιμένω ότι ο τίτλος δεν έχει χαθεί για την ΑΕΚ. Όχι τουλάχιστον μέχρι το ντέρμπι με το ΑΠΟΕΛ, το οποίο δεν είναι απλά κρίσιμο, αλλά καθοριστικό. Η πίεση είναι πλέον πολύ μεγαλύτερη, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό: επιτέλους ας δούμε ποιοι πραγματικά την αντέχουν.
Ξαναλέω: οι δικαιολογίες έχουν τελειώσει ΚΑΙ για τον προπονητή, ΚΑΙ για τους παίκτες. Εδώ και μήνες έχουν πάρει δικαιότατα το χειροκρότημα, τώρα είναι η ώρα της δικής τους ευθύνης ώστε να μην χαλάσουν ότι με τόσο κόπο έχουν οι ίδιοι χτίσει.
Η υπόθεση πρωτάθλημα δεν τελείωσε, αλλά αυτό ισχύει υπό μία και μόνο προϋπόθεση: να επιστρέψει η…ΑΕΚ.
Υ.Γ 1. Ο Ναούμ ήταν ο κορυφαίος στο Λονδίνο και μακράν η καλύτερη αλλαγή εδώ και ένα μήνα. Πόσο χειρότερος θα μπορούσε να ήταν απ’ αυτούς που αγωνίστηκαν;
Υ.Γ 2. Η εικόνα στον πάγκο όταν έγινε αλλαγή ο Άνχελ Γκαρσία είναι θέμα προς συζήτηση. Αν υπάρχουν θέματα, ας κλειδωθούν στα αποδυτήρια και να βρουν τη λύση.
Υ.Γ 3. Δεν είναι η ώρα του τελικού απολογισμού. Είναι η ώρα της ευθύνης. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Ανδρέας Βεντούρης
