Θα το γράψω όπως ακριβώς το νιώθω: έχω την εντύπωση ότι αρκετοί δεν έχουν αντιληφθεί τι σημαίνει ο αγώνας της Πέμπτης για την ΑΕΚ. Ξέρω, ξέρω…
-Απογοητεύτηκες από την ισοπαλία με τον Ακρίτα (διαγράφηκε μεμιάς, για κάποιους, η τρομερή πορεία του τελευταίου τετράμηνου).
-Κάνει…κρύο.
-Είναι αργά το ματς, στις 10 το βράδυ…
-Τα παιδιά την επομένη θα πάνε σχολείο…
Βεβαίως και θα πάνε. Θα είναι ωστόσο άλλη μια μέρα στο σχολείο -απλά θα κοιμηθούν λιγότερο…
Όλοι ανεξαιρέτως που διαβάζουν τούτες εδώ τις γραμμές, έχουν την ευκαιρία να το ζήσουν για πρώτη φορά. Να δουν, να θαυμάσουν από κοντά αυτήν την ομάδα να αγωνίζεται μετά το Δεκέμβριο, σε νοκ άουτ φάση ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗΣ.
Μου μοιάζει ειλικρινά αδιανόητο να σκέφτεται κανείς την οποιανδήποτε δικαιολογία. Σύμφωνοι, το πρωτάθλημα αποτελεί τον διακαή πόθο όλων. Ο δρόμος ωστόσο μέχρι τον τίτλο, είναι ακόμη μακρύς. Αυτό το ματς όμως, είναι ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ και δεν ξέρεις πότε θα έχεις την ευκαιρία να το ξαναζήσεις…
Η ΑΕΚ κλείνει 29 χρόνια ύπαρξης, σχεδόν…τριανταρίζει και θα βιώσει αυτή την μοναδική εμπειρία για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ στην ιστορία της. Για πρώτη! Ουδείς βεβαίως μπορεί να γνωρίζει πότε θα είναι η επόμενη…
Μια μεγάλη μερίδα έφτασε στα 40, στα 50 ή 60 και βάλε, για να δουν την ΑΕΚ σ’ αυτό το επίπεδο. Αναλογιστείτε πόσο τυχερά είναι τα παιδιά των 8, των 9, των 12 και των 15 ετών, που έχουν τη δυνατότητα να το απολαύσουν, κάτι που εσύ δεν είχες στην παιδική σου ηλικία.
Όταν εσύ τότε πήγαινες στο ΓΣΖ. Όταν η ΑΕΚ έπαιζε στην Ευρώπη μια στο τόσο. Όταν η 4η θέση ήταν επιτυχία. Όταν χαιρόσουν απλά με μια νίκη σε ντέρμπι. Όταν, όταν, όταν… Σκέψου σε ποιο σημείο θα βρίσκεται αυτός ο σύλλογος το βράδυ της Πέμπτης. Το ψηλότερο που έχει φτάσει ποτέ στην ιστορία του…
«Την Πέμπτη θα πάμε να δούμε την ΑΕΚ στην Ευρώπη». Δέκα λέξεις ακριβώς. Πού να το φανταζόσουν, κάποτε, ότι θα το ‘λεγες μήνα Φεβρουάριο… Ας ξυπνήσει λοιπόν κανείς τις προ 20ετίας μνήμες και τι (διαφορετικό) μπορεί να ζήσει το δικό του παιδί. Ας σκεφτεί ο καθένας, πώς θα ένιωθε αν ο δικός του πατέρας τού στερούσε αυτή τη χαρά κι εμπειρία. Ας σκεφτεί όχι αν ο μικρός και η μικρή θα ξυπνήσει να πάει στο σχολείο, αλλά τι θα πουν την Παρασκευή στους συμμαθητές τους…
Η Πέμπτη δεν είναι, για τους ΑΕΚτζήδες και για τη Λάρνακα, μια απλή μέρα. Ούτε καν…Τσικνοπέμπτη. Είναι Η ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΜΕΡΑ. Για τις δυσκολίες και τις πίκρες του παρελθόντος, για όσα ζουν και θα ζήσουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους σε παρόν και μέλλον, αλλά και για το σήμα στο κασκόλ στη φωτογραφία…
Ανδρέας Βεντούρης
