Στις 8 Φεβρουαρίου του 1981 γράφτηκε η πιο μαύρη σελίδα του ελληνικού αθλητισμού. Φέτος συμπληρώνουμε 42 χρόνια από την τραγωδία της Θύρας 7 και κανείς δεν ξεχνάει, κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει! Δεν πρέπει να ξεχάσει αυτό που συνέβη, αλλά κυρίως αυτές τις ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα, πηγαίνοντας απλά να δουν την αγαπημένη τους ομάδα. 21 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και 55 τραυματίστηκαν. Ωστόσο, οι αδικοχαμένοι είναι ακόμα εδώ, σε κάθε παιχνίδι του Ολυμπιακού, κρατούν τη δική τους θέση και παρακολουθούν την ομάδα τους από την κερκίδα.
Πάμε να τα πιάσουμε από την αρχή και να δούμε το χρονικό της τραγωδίας, η οποία στιγμάτισε και στιγματίζει ακόμη και σήμερα όλη την κοινωνία.
20η αγωνιστική του πρωταθλήματος, μια σεζόν όπου Ολυμπιακός και Άρης κονταροχτυπιόντουσαν για τον τίτλο. Οι «ερυθρόλευκοι» υποδέχονται την ΑΕΚ στο «Γ. Καραϊσκάκης» με τον Ολυμπιακό να επικρατεί με το εμφατικό 6-0! Το γήπεδο ήταν κατάμεστο και επειδή ήταν και σε μεσημεριανή ώρα, ένας λόγος παραπάνω να πάνε οικογένειες, παιδιά, να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους ομάδα.
Ενθουσιασμένοι φίλοι του Ολυμπιακού έφυγαν από την Θύρα 7 για να πάνε στην Θύρα 1 λίγο πριν ολοκληρωθεί ο αγώνας. Εκεί θα προλάβαιναν τους παίκτες, να τους μιλήσουν, να τραγουδήσουν όλοι μαζί, να πουν συνθήματα. Ωστόσο αυτό δεν συνέβη ποτέ. Αυτό που συνέβη ήταν η μεγαλύτερη τραγωδία που θα μπορούσε να γίνει.
Οι φίλαθλοι έπρεπε να περάσουν από έναν μακρόστενο διάδρομο, στο τέλος του οποίου υπήρχαν τουρνικέ. Εκεί ένας φίλος της ομάδας γλιστράει σε ένα σκαλοπάτι και έπειτα ακολουθεί το χάος. Κόσμος πέφτει ο ένας πάνω στον άλλον, πάνω σε έναν πέντε, δέκα, είκοσι, εκατό. Σύμφωνα με μαρτυρίες οι πόρτες ήταν κλειστές ή μισάνοιχτες, τα τουρνικέ μπλοκαρισμένα και δεν υπήρχε κανένας φύλακας εκεί να βοηθήσει την κατάσταση.
Όσο περνούσε η ώρα τόσο τα πράγματα χειροτέρεψαν. Στην συγκεκριμένη σκάλα υπήρχαν κάγκελα μόνο στις δυο άκρες, ο κόσμος που ήταν στη μέση δεν είχε από πουθενά να πιαστεί. Πάλευαν όλη να σωθούν, άνθρωποι ποδοπατήθηκαν, άφησαν σε εκείνα τα σκαλιά την τελευταία τους πνοή.
Ένα απόγευμα απλό, μια Κυριακή, όπου αποφασίζεις να πας να δεις την αγαπημένη σου ομάδα. Νικάει, πανηγυρίζεις, χαίρεσαι, ενθουσιάζεσαι… Και μετά τι; Τι έρχεται; Θάνατος. Και ποιος φταίει για αυτό; Ποιος τιμωρήθηκε για αυτό; Ποτέ κανείς! 42 χρόνια μετά και κανένας δεν ξεχνάει! Κανένας δεν πρέπει να ξεχάσει ένα έγκλημα το οποίο έμεινε ατιμώρητο. Μανάδες που ακόμα κλαίνε τα παιδιά τους, άνθρωποι που πέθαναν έτσι απλά μια Κυριακή. Παιδιά που δεν μεγάλωσαν ποτέ.
Όταν… ηρέμησε όλη αυτή η κατάσταση, χιλιάδες μεταφέρθηκες στο Τζάνειο νοσοκομείο του Πειραιά. Γιατροί να τρέχουν πανικόβλητοι να προλάβουν να σώσουν όσους περισσότερους μπορούν, έκκληση στην τηλεόραση για περισσότερους γιατρούς, κόσμος έξω από το νοσοκομείο να τρέχει με δάκρυα στα μάτια να πηγαίνει να δει μήπως είναι κάποιος δικός τους άνθρωπος. Κόσμος να περιμένει, να περιμένει να ακούσει κάτι. Ή μάλλον, να μην ακούσει το όνομα κάποιου δικού του ανθρώπου.
Γύρω στις 20:00 το βράδυ και μετά οι τηλεοράσεις ανακοινώνουν τα ονόματα των ανθρώπων που έφυγαν από τη ζωή, εκείνων που άφησαν την τελευταία τους πνοή πηγαίνοντας να δουν την ομάδα τους…
42 χρόνια μετά και ακόμα να βρεθεί ο ένοχος
14 Φεβρουαρίου του 1984. Οι οικογένειες των θυμάτων ζητούν δικαιοσύνη στο δικαστήριο, σε ένα κλίμα οδύνης και πένθους για όλα όσα συνέβησαν εκείνη την Κυριακή.
Στο εδώλιο του κατηγορουμένου 5 φύλακες και 5 αστυνομικοί για εγκληματική παράβλεψη. Οι δικαστές εξέταζαν τα πάντα, μήπως η χωρητικότητα της Θύρας δεν ήταν επαρκής, μήπως οι πόρτες ήταν κλειστές, που ήταν οι φύλακες, γιατί συνέβη αυτή η τραγωδία. Έγινε εισήγηση από τον εισαγγελέα για φυλάκιση δέκα μηνών για κάθε θάνατο και άλλων τριών για κάθε τραυματισμό και τελικά επιβλήθηκε ποινή 10 ετών συν χρηματικό πρόστιμο, με τους κατηγορούμενους να ασκούν έφεση κατά της απόφασης και να αφήνονται ελεύθεροι.
Οι αστυνομικοί αφέθηκαν ελεύθεροι λόγω αμφιβολιών, όπως και ο διευθυντής του γηπέδου. Και τελικά ποιος τιμωρήθηκε; Στις 22 του ίδιου μήνα κλείνει η υπόθεση και όλοι αυτοί που ήταν κατηγορούμενοι ήταν ελεύθεροι. 21 άνθρωποι πέθαναν και κανείς… δεν έφταιγε! 42 χρόνια μετά και ακόμα υπάρχει αυτό το γιατί, ποιος; Οι μάνες που έχασαν τα παιδιά τους μεγαλώνουν, ίσως μερικές από αυτές να μην ζουν πια και δεν έμαθαν ποτέ για ποιον λόγο έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους.
«Αδέρφια ζείτε εσείς μας οδηγείτε»! Ένα σύνθημα που ακούγεται πάντα μέσα στο Καραΐσκάκη και όχι μόνο όταν πλησιάζει η τραγωδία. Και έτσι είναι. 21 άνθρωποι έφυγαν πριν από 42 χρόνια, αλλά είναι εδώ ακόμα. Είναι στη Θύρα 7, είναι στις θέσεις τους σε κάθε ματς και παρακολουθούν την αγαπημένη τους ομάδα, τον Ολυμπιακό. Αυτοί οι άνθρωποι δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ. Τους έμαθαν οι νεότεροι, τους έμαθε έπειτα η δική μας γενιά, θα τους μάθει η επόμενη και πάει λέγοντας. Μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία του αθλητισμού και κάθε χρόνο όταν αλλάζει η ημερομηνία και πάει 8 Φεβράρη, έρχεται και ένας κόμπος στο στομάχι που δεν λέει να φύγει. Άνθρωποι που έφυγαν, αλλά που δεν θα ξεχαστούν ποτέ!
Τα 21 θύματα:
Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών)
Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών)
Ηλίας Παναγούλης (17 ετών)
Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών)
Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών)
Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών)
Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών)
Νίκος Φίλος (19 ετών)
Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών)
Βασίλης Μάχας (20 ετών)
Ευστράτιος Λούπος (20 ετών)
Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών)
Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών)
Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών)
Κώστας Καρανικόλας (26 ετών)
Μιχάλης Μάρκου (27 ετών)
Κώστας Μπίλας (28 ετών)
Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών)
Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών)
Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών)
Δημήτριος Αδαμόπουλος (41 ετών)
