Δεν υπάρχει παιδί που δεν έχει την φανέλα σου είτε αυτή είναι γνήσια είτε απομίμηση. Ειλικρινά, έχεις σημαδέψει την ζωή όλων μας. Και αυτό κατά την γνώμη μου είναι πολύ ανώτερο από την κατάκτηση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Κανείς δεν μπορεί να το πάρει αυτό από εσένα και αυτός είναι ο τρόπος να σου εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για όλη αυτή την χαρά που έχεις φέρει σε τόσο πολύ κόσμο».
Ο Λιονέλ Μέσι άρχισε να την κοιτά μαγεμένος. Δεν ήταν μία συνηθισμένη συνέντευξη τύπου στην μεικτή ζώνη. Δεν υπήρχαν ερωτήσεις ή απαντήσεις. Δεν υπήρχε πρωτόκολλο.
Τα μάτια του άρχισαν να γυαλίζουν λες και είχε μπει ένα σκουπιδάκι μέσα σε αυτά. Ένα αμήχανο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του, θαρρεί κανείς ότι θα μπορούσε να ακούει με τις ώρες αυτή την νεαρή ρεπόρτερ που είχε καταφέρει αυτό που δεν πέτυχε κανείς αντίπαλο του σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο: τον είχε μπλοκάρει! Τον είχε αφοπλίσει!
Αίφνης, ένιωθε πιο ανάλαφρος λες και είχαν φύγει τόνοι άγχους από μέσα του. Ναι, θα ήταν σπουδαίο, υπέροχο, ανεπανάληπτο να γράψει το απόλυτο happy end και να προσδώσει απόλυτη αθανασία στο legacy που θα αφήσει πίσω του, αλλά ακόμα κι αν όχι, για λίγο ένιωθε γεμάτος. Πλήρης. Ένιωθε πως αυτό που έκανε όλα αυτά τα χρόνια, η προσπάθεια του να φτάσει σε αυτό το χρυσό αγαλματίδιο είχε κάποιο αντίκτυπο. Γέμισε τις ζωές κάποιων. Τις έκανε καλύτερες. Κι αυτό ήταν αρκετό.
Στην προαναγγελία του τελικού που έκανε για τους Financial Times, ο σπουδαίος Σάιμον Κούπερ επικαλείται τα λόγια του Ντιέγκο Μαραντόνα στο βιβλίο: «The Last Interview And Other Conversations» αναφορικά με τον λατρεμένο του, «Λίο».
Ήταν ακόμα 2014 και η ερώτηση ήταν αν χρειάζεται να κατακτήσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο για να μπει στην κουβέντα του κορυφαίων όλων των εποχών.
Ο Ντιέγκο θα μπορούσε να γνέψει καταφατικά και να υψώσει ένα πανύψηλο πήχη στην απόσταση του από εκείνον. Όχι, δεν ήταν τέτοιος. Δεν ήταν ποτέ «διπλωμάτης», ούτε του άρεσε να στρογγυλεύει τις γωνίες: «Τι; Όχι βέβαια. Καμία σχέση. Μην μπερδεύετε δύο διαφορετικά πράγματα. Το ότι δεν έχει πάρει ακόμα ένα Παγκόσμιο Κύπελλο δεν μπορεί να του αφαιρέσει τίποτα από όλα όσα έχει κάνει».
Ο Ντιέγκο ήξερε. Ένιωθε. Καταλάβαινε. Στην θητεία του στον πάγκο της Εθνικής Αργεντινής ήταν αυτός που προσπάθησε να σπάσει την προστατευτική φούσκα, στην οποία ζούσε και να τον εντάξει στα εγκόσμια. Να τον κάνει πιο εξωστρεφή, να τον τσιγκλήσει να του βρει κι άλλα ενδιαφέροντα, να τον κάνει πιο ηγετικό.
Η δικαίωση ήρθε με πολλά χρόνια καθυστέρησης. Ο Λιονέλ Μέσι έκανε ότι κι εκείνος το 1986, με τον πιο Μαραντονικό τρόπο. Όχι, γιατί ήταν αρχή… Μέσι και τέλος σε κάθε τι καλό συνέβαινε στο γήπεδο.
Όχι μόνο γιατί έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία των Μουντιάλ που σκοράρει σε φάση ομίλων, «16», προημιτελικό, ημιτελικό και τελικό στην ίδια διοργάνωση!
Όχι γιατί ήταν έβαλε 7 γκολ, ήταν πρώτος σε ασίστ, σε τελικές, σε ντρίμπλες, σε μέτρα με την μπάλα στα πόδια, σε όλα.
Αλλά γιατί όλα αυτά τα έντυσε με την εξωστρεφή συμπεριφορά ενός απόλυτου ηγέτη, ένας Λιονέλ Μέσι πιο… Μαραντονικός από ποτέ.
Μία πορεία με ομηρική πλοκή και δραματική κορύφωση, που φτάνει στην απόλυτη κάθαρση. Μία διαδρομή με πόνο, δάκρυα, αποκλεισμούς, χαμένους τελικούς, αμφισβήτηση, εμετούς, κι άλλους χαμένους τελικούς, απόσυρση, επιστροφή και τελική λύτρωση.
Ήταν ο πιο άνισος τελικός στην ιστορία, ο Ντιέγκο ήταν αυτός που τον έκανε να είναι έτσι. Στο γήπεδο υπήρχαν πάνω από 50.000 οπαδοί της Αργεντινής, σχεδόν δεκαπλάσιοι από αυτούς που έκαναν το ταξίδι από την πολύ κοντινότερη Γαλλία!
Όλος ο πλανήτης υποστήριζε την Αργεντινή, εκτός από τους Πορτογάλους (λόγω Κριστιάνο) και τους Γάλλους. Κι όχι όλους τους Γάλλους: «ξέρω ότι κάποιοι συμπατριώτες μου θα υποστηρίζουν τον Μέσι και την Αργεντινή», ομολόγησε στωικά πριν τον τελικό ο Ντιντιέ Ντεσάν.
Μία ολόκληρη γενιά οπαδών της «μπιανκοσελέστε» που δημιούργησε, ανέθρεψε και συντήρησε ο «πίμπε ντ’ όρο», η δική του κληρονομιά προς τον Λιονέλ Μέσι.
Για να φτάσει στην λύτρωση, η ήρωας της ιστορίας μας χρειάστηκε να υποφέρει πολύ, να περάσει τα πάνδεινα. Άρχισε να νιώθει σαν τον Σίσυφο με την μαρτυρική τιμωρία να σπρώχνει αιώνια έναν βράχο στην κορυφή ενός βουνού κι εκείνη να του ξεγλιστρά και να επιστρέφει στους πρόποδες λίγο πριν το τέλος.
Το 2-0 έγινε 2-2 εν ριπή οφθαλμού. Το δικό του 3-2, έγινε 3-3 από τον τελευταίο και πιο ισχυρό «κακό» της τελευταίας πίστας: τον υπεράνθρωπο Κιλιάν Μπαπέ.
Όμως στο τέλος, θαρρεί κανείς πως το ίδιο ποδόσφαιρο αρνήθηκε να κάνει ήρωα τον «άγραφο» Κόλο Μουανί, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, έπρεπε να φτάσει στην προσωπική του κάθαρση.
Ο Ντιέγκο είχε δίκιο. Δεν πρέπει να συγχέουμε την κατάκτηση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου με την συζήτηση για τον κορυφαίο όλων των εποχών. Είναι δύο ανεξάρτητα πράγματα. Τώρα όμως, είναι σίγουρο πως δεν υπάρχει τίποτα που να λείπει από την ομαδική ή ατομική τροπαιοθήκη του Λιονέλ Μέσι.
Τα κατέκτησε όλα. Πήρε ότι υπήρχε. Πήρε ότι παιρνόταν. Πήρε το ποδόσφαιρο και το πήγε ένα βηματάκι παρακάτω. Το εξέλιξε. Το απογείωσε. Λιονέλ Μέσι σε ευχαριστούμε…
