Του Αντρέα Καλλινίκου
Ένα από τα μεγαλύτερα βήματα στον εργασιακό τομέα έγινε πριν από μερικές μέρες. Ένα βήμα που αλλάζει όλα τα δεδομένα στα εργασιακά στη χώρα μας.
Ο καθορισμός του κατώτατου μισθού είναι πια γεγονός. Πλέον κανένας δεν θα μπορεί να εκμεταλλεύεται εργαζομένους αφού δημιουργείται ένα προστατευτικό δίκτυ που δεν θα επιτρέπει σε κανένα να καταπατήσει τις εργατικές συμβάσεις.
Ο ορισμός του από την κυβέρνηση αποτελεί και ένα φόρο τιμής για την αείμνηστη Ζέτα Αιμιλιανίδου η οποία έθεσε τις βάσεις για την μεγάλη αυτή αλλαγή.
Πολλοί ήταν αυτοί που «πολέμησαν» την αλλαγή αυτή. Φωνές που δεν ήθελαν να αλλάξουν τα αρνητικά δεδομένα. Άνθρωποι που κώφευαν στις ανάγκες των εργαζομένων, των εργατών και των μισθωτών.
Σίγουρα υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν. Σίγουρα τα 940 ευρώ δεν είναι ένας μισθός που θα προσφέρει όλα όσα χρειάζεται ο μέσος πολίτης. Σίγουρα κανένας δεν μπορεί να φτιάξει οικογένεια με 940 ευρώ.
Έλα, όμως, που δεκάδες – αν όχι εκατοντάδες εργαζόμενοι στη χώρα μας ζούσαν μέχρι πρότινος με ποσά κάτω των 800 ευρώ.
Που ήταν άραγε η αντιπολίτευση για όλα αυτά τα άτομα; Π ου ήταν αυτοί όλοι που οι εργατοπατέρες που δεν συμμερίζονται το σημαντικό αυτό επίτευγμα;
Ο κατώτατος μισθός είναι εδώ. Το πρώτο βήμα έχει γίνει και κανένας δεν μπορεί να γυρίσει πίσω το ποτάμι…
Οι φωνές (εργοδοτών ή αντιπολιτευόμενων) που αντιδρούν εξακολουθούν και θα εξακολουθούν να είναι φάλτσες…
