Το να προσπαθήσεις να γράψεις για τον Νόβακ Τζόκοβιτς και να σταθείς σε μία γραμμή παραμένει ένα ανυπέρβλητο και απροσπέραστο εμπόδιο. Πολλά έχουν αλλάξει από τις μέρες, που μας έσφιξε για πρώτη φορά -έστω και από την τηλεόραση- το χέρι και μερικά μένουν ίδια, προκειμένου να μας θυμίζουν το αλαζονικό παιδί από τη Σερβία.
Αλαζόνας, εκνευριστικός, παρορμητικός σε βαθμό κακουργήματος, με ταλέντο βγαλμένο από βιντεοπαιχνίδι. Στα χέρια του οι ρακέτες γινόντουσαν σαΐτες, οι φωνές του τρυπούσαν το φάσμα του ήχου και για πολλούς διαιτητές ήταν ο απόλυτος εφιάλτης μία ενδεχόμενη αντιπαράθεση μαζί του. Κλασικός Βαλκάνιος, οξύθυμος σε κάθε λάθος και αντιξοότητα, κοιτούσε τις εξέδρες, απατώντας στον καθένα ξεχωριστά. Αμέσως δημιουργήθηκε ένα δίπολο αντιπαλότητας με τον κόσμο, καθώς το ευγενές σπορ είχε ως αφίσες δύο από τους μεγαλύτερους gentleman, τους Ρότζερ Φέντερερ και Ράφα Ναδάλ.
Πώς ξαφνικά έγινε αυτός ο σοφός γέροντας που κατόρθωσε να ισοπεδώσει κάθε έντονο βλέμμα και να σε κοιτάει στωικά, ενώ παράλληλα το ύφος του εξακολουθεί να κρύβει την ειρωνεία;
Το έχει εξηγήσει πολλάκις, όμως φαίνεται ότι μόνο εκείνος κατόρθωσε να ξεφύγει από τον βάλτο των συναισθημάτων και να στέκεται μπροστά στην ήττα, γνωρίζοντας πως θα την υπερβεί. Επισήμανε πως τα πρώτα χρόνια της καριέρας του επιδίωκε να εμποδίζει τα συναισθήματα του να βγουν στην επιφάνεια και σαν καζάνι, που βράζει, με την πάροδο της αναμέτρησης ξεσπούσε προς πάσα κατεύθυνση, χαλώντας επί της ουσίας οποιαδήποτε πρόοδο είχε κάνει.
Τι διαφοροποιήθηκε; Αντί να προσπαθεί να αποκρύψει κάθε συναίσθημά του, τα άφηνε ελεύθερα σαν σκέψεις μέσα του, να χαθούν.
Στον τελικό του Wimbledon του 2019 κοντραρίστηκε για τρίτη φορά με τον Ρότζερ Φέντερερ, έχοντας ήδη δύο επιτυχημένες προσπάθειες με τον Ελβετό αρτίστα. Το Center Court εκείνο το μεσημεριανό έκανε το Μαρακανά να μοιάζει με ανοιχτό γηπεδάκι γειτονιάς. Κατάμεστο, ατμόσφαιρα οπαδική, οιωνός του αγώνα, που θα παρακολουθούσαμε.
Με ποιανού το μέρος βρισκόντουσαν οι Βρετανοί, δεν χρειάζεται να ειπωθεί, φαντάζει αυτονόητο και στο κάτω-κάτω της γραφής δικαιολογημένο. Ο Φέντερερ ανέπτυξε μία σχέση αξεπέραστη με το φημισμένο Grand Slam και γενικότερα αδιαπραγμάτευτα ήταν ο πρώτος τενίστας, που προώθησε σε κάθε μεριά και γωνιά του πλανήτη το άθλημα. Ο πρώτος αληθινός αστέρας, που χρησιμοποιούσε τη ρακέτα σαν πινέλο και όχι ως ρακέτα.
Κάθε πόντος του Φέντερερ πανηγυρισμούς, κάθε πόντος του Φέντερερ περίτρανη απόδειξη για τον Τζόκοβιτς ότι οι άνθρωποι στη κερκίδα «πέθαιναν» για να δουν τον Σέρβο να αποχωρεί από το court με σκυφτό το κεφάλι. Ούτε η πρώτη φορά ήταν, ούτε η τελευταία όπως αποδείχθηκε, μολονότι το πάθος διέφερε από τις υπόλοιπες και τις επόμενες. Ζητούσαν την κεφαλή επί πινάκι, μία ιαχή εκδίκησης για τις προηγούμενες ήττες που έδωσε στον ήρωά τους.
Εξάλλου, πάντα ο κακός στο τέλος συναντάει τη μοίρα του.
«Ρότζερ, Ρότζερ, Ρότζερ…» Καθ’ όλη τη διάρκεια, σε κάθε σερβίς, σε κάθε επιστροφή, με το κάθε δευτερόλεπτο το ηχόχρωμα ντυνόταν στα χρώματα της Ελβετίας και ο Τζόκοβιτς έβλεπε το court να γέρνει σαν ζυγαριά, με τις μπάλες να γίνονται με κάθε χτύπημα πιο βαριές.
Σε μία τιτανομαχία δίχως προηγούμενο με 2-2 σετ και με τον Φέντερερ να επιζητά έναν πόντο, με τα μπαλάκια στο χέρι για να «κλειδώσει» τον θρίαμβο και με 40-15 ήδη στον ηλεκτρικό πίνακα… έμεινε στα χρονικά μία εικόνα. Η κάμερα έπιασε τον κόσμο να σηκώνει εμφατικά το ένα δάχτυλο τους, σηματοδοτώντας τον πόντο που χρειαζόταν ο Ελβετός για να δώσει το ιδανικό τέλος σε μία παράσταση που ξεπέρασε τις τέσσερις ώρες.
Φάση πρώτη: Σερβίρει ο Ελβετός μόνο με τη σιωπή συντροφιά, ο Νόλε επιστρέφει και ο πολυνίκης του Wimbledon δεν κατόρθωσε να βρει γραμμή.
Φάση δεύτερη: Ίδιο σκηνικό, επιστρέφει ο Τζόκοβιτς. Ο Φέντερερ με ένα forehand επιχειρεί να ασκήσει πίεση, ανεβαίνοντας παράλληλα προς το φιλέ. Οι τηλεσχολιαστές σε δεύτερα ετοιμάζονται να πουν το επιμύθιο.
«Ο Ρότζερ Φέντερερ για ένατη φορά κατακτά το Wimbl…»
Σιωπή, σαν να παρακολουθούμε την προθέρμανση ενός άσημου παιχνιδιού. Μόνο για τελικός δεν έμοιαζε. Ο Νόβακ Τζόκοβιτς στο πιο κομβικό σημείο, με τον τίτλο να κρίνεται στις απόλυτες λεπτομέρειες, έπραξε μία επιστροφή που ανάγκασε τους πάντες με τη «μουγκαμάρα» τους να χειροκροτήσουν ένα highlight που άμεσα πέρασε στο πάνθεον. Επιστροφή που μόνο ο Νόλε μπορούσε να φανταστεί και μόνο εκείνος με τον ιδρώτα να στάζει από το πρόσωπό του μπορούσε να επιχειρήσει, πόσο μάλλον να βγει αλώβητος.
Τοίχος…
Ο ορισμός του «πέφτω μαχόμενος», αλλά ο συγκεκριμένος δεν λύγιζε ούτε υπό την απειλή μπουλντόζας.
Αλώβητος προς στιγμήν, υπήρχε στην εξίσωση ένα τάι μπρέικερ, που θα καθόριζε ποιανού ονόματος θα χαραζόταν στο τρόπαιο. Εκεί η πίεση βρήκε θέση στη καρδιά και στη ψυχή του Φέντερερ, η θολούρα σκέπασε το νου του και με 6-3 πίσω στέλνει το μπαλάκι στην εξέδρα!
Πρωταθλητής Νόβακ Τζόκοβιτς, με το βλέμμα του απευθύνεται στην εξέδρα, μισοχαμογελάει και κοροϊδεύει όσους τον προκάλεσαν. Στα μάτια όλων ήταν ο σίγουρος ηττημένος, αλλά στα δικά του, ο μόνος νικητής.
Στη συνέντευξη Τύπου μετά τον τελικό ο Σέρβος αποκάλυψε το μυστικό της νίκης του και τον τρόπο, που διαρκώς κατόρθωνε να υπερβεί καταστάσεων. Τον λόγο που λογίζεται ως ο πιο δυνατός πνευματικά αθλητής στο κόσμο, που συχνά-πυκνά περπατάει σε τεντωμένο σκοινί με θέα τον γκρεμό και δεν χάνει την ισορροπία του.
«Όταν ο κόσμος φωνάζει το όνομα του Ρότζερ, ακούω Νόβακ»
Από τότε που ο πρίγκιπας Ναδάλ το 2006 έβαζε τα θεμέλια για το κάστρο που θα έχτιζε στο Παρίσι, μόλις τρεις επίδοξοι στρατιώτες έχουν αλώσει το αδιαπέραστο φρούριο. Εκείνος που αψήφησε τα δεδομένα και κατέκτησε προς έκπληξη όλων το τουρνουά περισσότερες φορές ξέχωρα από τον Ισπανό είναι το παιδάκι που εμπνεύστηκε από την αύρα του Πιτ Σάμπρας.
Δύο φορές ο Τζόκοβιτς αντιτάθηκε της επιστήμης της στατιστικής και υποχρέωσε τον πρωτοπόρο στη λίστα με τα περισσότερα Grand Slam σε 2 ήττες στο χώμα από τις συνολικά 4, με τη μία εξ αυτών να είναι αποχώρηση από το τουρνουά. Άρα, ουσιαστικά έχει ηττηθεί μόνο από τον Ρόμπιν Σέντερλινγκ το μακρινό 2009 στον τέταρτο γύρο.
Στις 11 Ιουνίου του περασμένου χρόνου με αξιοθέατο το χώμα και τα φώτα του Πύργου του Άιφελ να το φωτίζουν, διοργανώθηκε στα ημιτελικά του Roland Garros ο επονομαζόμενος «χορός» μεταξύ των δύο σπουδαίων εκπροσώπων του τένις. Δράση-αντίδραση, το υπέροχο footwork έμοιαζε σαν χορό πάνω στο χώμα και το αλώνισμα τους κατά μήκος της baseline εκτελεσμένο από κάποιο θεατρικό έργο. Τα ανεβάσματά τους στο φιλέ προγραμματισμένα, πιθανώς αναπόφευκτα, αλλά ήταν σαν την πρώτη φορά. Όμορφο. Απρόβλεπτο.
Ο κόσμος πάντοτε στεκόταν στο πλάι του Ναδάλ, αλλά εκείνο το βράδυ με τα άστρα ψηλά, κέρδισε το τένις και ο νικητής πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Ο Τζόκοβιτς επικράτησε 3-1 σετ, μολονότι ήταν ξεκάθαρο πως ένας τραυματισμός στο πόδι είχε αποδυναμώσει τον Ισπανό, που στο τέλος αγωνιστικά αμυδρά φαινόταν σαν τον πολυνίκη του θεσμού.
Πρόκειται κατά γενική ομολογία για τον πιο ολοκληρωμένο τενίστα στα χρονικά. Ξεκίνησε μία καριέρα όπου αναγνωρίστηκε γρήγορα ως ένας από τους καλύτερους στις σκληρές επιφάνειες, δίνοντας έμφαση στις επιστροφές και τα μεγάλα ράλι, σε συνδυασμό με τα χτυπήματα ακριβείας που διέθετε.
Στο γρασίδι σταδιακά εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους τενίστες και από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας έκανε αισθητό το όνομά του στα αφτιά των Βρετανών με την κατάκτηση του τίτλου το 2011 απέναντι στον Ράφα Ναδάλ. Λίγο που θα ήξεραν πως 11 χρόνια αργότερα θα απείχε μόλις μία πίσω από τον σπουδαίο Φέντερερ (8) και πως θα παραμένει αήττητος για τέσσερα ολόκληρα χρόνια.
Ρομπότ…
Είτε τον συμπαθείς είτε όχι, δεν έχει καθόλου σημασία. Ανήκει στη κατηγορία Ντράζεν Πέτροβιτς: Παραδέχεσαι το άπλετο ταλέντο του και αποδέχεσαι τις ατασθαλίες από εδώ και από εκεί, σε ένα φαινομενικά άψογο πίνακα. Στο τέλος της ημέρας θα απολαμβάνει από το διασημότερο μπαλκόνι του τένις στο Λονδίνο τον καφέ του ήρεμα και γαλήνια, ξέροντας ότι κάθε τι που επετεύχθη, πραγματοποιήθηκε… my way!
