Το «διπλό» επί του Ολυμπιακού έδωσε στον Παναθηναϊκό τρεις «χρυσούς» βαθμούς, την ηθική ικανοποίηση στους οπαδούς του που πάντοτε προσφέρει μία τέτοια νίκη, αλλά για τους «πράσινους» το σημαντικότερο, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι αυτό που άκουσαν μετά το τέλος του αγώνα από τον προπονητή τους:
«Αν ήμουν προπονητής σε άλλη ομάδα μπορεί να χαίρομαι. Όταν όμως είμαι προπονητής στον Παναθηναϊκό και ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής με τόσους βαθμούς διαφορά δεν μπορώ να χαίρομαι. Πρέπει να δυναμώσουμε, να είμαστε καλοί σε όλα τα παιχνίδια. Μπορεί για τους φιλάθλους να είναι σημαντικό, αλλά εμένα δεν με ικανοποιεί. Θα με ικανοποιούσε αν ήμασταν κι εμείς ομάδα που δίνει μάχη για το πρωτάθλημα. Τώρα δίνουμε μάχη για την Ευρώπη και το Κύπελλο».
Τάδε έφη Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Σέρβου προπονητή δεν είναι το φετινό αήττητο επί του «αιωνίου» αντιπάλου, ούτε το ότι ο Παναθηναϊκός θα επιστρέψει στην Ευρώπη ή μπορεί να πάρει και το κύπελλο, αλλά το ότι «ξύπνησε» ξανά τον κόσμο της ομάδας. Πολλοί… επέστρεψαν στην τηλεόραση εκεί που δεν ήθελαν καν να την ανοίξουν. Πολλοί ψάχνουν από τώρα αεροπορικά εισιτήρια και τον τρόπο να δώσουν το παρών τους στον τελικό. Πολλοί ξέρουν ήδη τον επόμενο αντίπαλο, ενώ μέχρι πέρυσι δεν ήθελαν καν να ακούνε.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του Ιβάν. Ο Παναθηναϊκός είναι τυχερός που τον έχει στον πάγκο του όχι μόνο για όλα τα παραπάνω, αλλά γιατί επιτέλους έχει έναν προπονητή που έχει συναίσθηση του πραγματικού του μεγέθους. Κι αυτό είναι τεράστια υπόθεση για το τριφύλλι, με τα όσα δεινά έχει τραβήξει τα τελευταία χρόνια.
Θυμίζω τη δήλωσή του κατά την παρουσίασή του το περασμένο καλοκαίρι: «Στόχος μου να πάρω τον Παναθηναϊκό εκεί που πρέπει». Κι ο Ιβάν ξέρει ότι αυτό το «πρέπει» είναι ο πρωταθλητισμός κι όχι η έξοδος στο Europa Conference League. Ο ΠΑΟ βαδίζει ξανά με τον Γιοβάνοβιτς στο μονοπάτι της-δικής του-κανονικότητας…
Ανδρέας Βεντούρης
