Υπάρχουν φορές που η δύναμη της θέλησης είναι μεγαλύτερη από κάθε τι, ειδικά σε ΑμεΑ αθλητές.
Αυτό ακριβώς έχει και η Μαρία Μάρκου, Παραολυμπιονίκης της Άρσης Βαρών.
Η Μαρία, το 2009, μετά από ένα ατύχημα, έμεινε καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι, αλλά, αυτό δεν της στέρησε τη δυνατότητα να κάνει μεγάλα πράγματα.
Η 29χρονη πρωταθλήτρια μίλησε στο Podcast του Βalla.com.cy, και αναφέρθηκε, ανάμεσα σε άλλα, για την πρώτη της παρουσία σε Παραολυμπιάδα, για τη βοήθεια που δεν είχε από το κράτος, τους επόμενους της στόχους, ενώ έστειλε και μήνυμα στην κοινωνία και στα νεότερα παιδιά!
Οι δηλώσεις της:
Για το πώς ένιωσε όταν εξασφάλισε τη θέση της στην πρώτη της Παραολυμπιάδα: «Εξασφάλισα τη θέση μου με wildcard γιατί έχω συμμετάσχει σε πρώτο αγώνα το 2020. Δεν μπορούσα εξασφαλίσω από την κατάταξη μου, γιατί έπρεπε να πάω σε προηγούμενους αγώνες αναγκαστικά. Ήμουν ήδη στις θέσεις που θα περνούσαν στην κατάταξη, αλλά λόγω του ότι δεν είχα συμμετοχές το 2017 και 2018 δεν μπορούσα να περάσω από την κατάταξη. Έτσι διεκδίκησα τον τρόπο πρόκρισης με τη wildcard και το είχα καταφέρει. Για μένα είναι ένα κομμάτι ξεχωριστό. Ευχαριστώ το Θεό που με βοήθησε να το καταφέρω. Ήταν το όνειρο μου. Μακάρι να υπάρξουν κι’ άλλες Παραολυμπιάδες. Για κάθε αθλητή είναι ο στόχος του η Ολυμπιάδα και η Παραολυμπιάδα».
Για τις εντυπώσεις της: «Ήταν μια εντελώς διαφορετική Παραολυμπιάδα απ’ ότι μου έχουν πει και προηγούμενοι αθλητές που συμμετείχαν σε Παραολυμπιάδες. Με την κατάσταση που ήταν με την πανδημία, ήταν όλα διαφορετικά. Ήταν δύσκολη διαδικασία και ψυχολογικά και με αντοχές. Δεν παύει να ήταν η πρώτη μου Ολυμπιάδα και πήρα πολλές εμπειρίες σαν πρώτο ταξίδι. Επειδή εργαζόμουν ταυτοχρόνως, είμαι εκπαιδευτικός, ήμουν πολύ κουρασμένη κατά τη διάρκεια της συμμετοχής μου. Με όσες αντοχές είχα, έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό, μάζεψα όσες εμπειρίες μπορούσα για τις επόμενες Ολυμπιάδες. Είναι μια ξεχωριστή μνήμη για κάθε αθλητή που θα μείνει αξέχαστη».
Για το πόσο δύσκολο ήταν: «Εγώ είχα πάρει την πρόκριση ενώ εργαζόμουν και όποτε είχα ελεύθερο χρόνο να γυμναστώ. Δηλαδή, δεν πήγα προετοιμασμένη εντελώς στους πρώτους μου Παραολυμπιακούς. Όσο χρόνο είχα τόσο γυμναζόμουν. Ήταν πάρα πολύ λίγος ο χρόνος. Δεν κοιμόμουν καθόλου, δεν είχα ξεκούραση. Κοιμόμουν μόνο 1-2 ώρες. Δεν ήμουν έτοιμη όπως ένας αθλητής που πάει σε Παραολυμπιακούς. Οι άλλοι η μόνη τους ασχολία είναι να αγωνίζονται, να κάνουν προπονήσεις, να είναι αφοσιωμένοι, να κάνουν διατροφές. Εγώ δεν τα είχα όλα αυτά. Παράλληλα εργαζόμουν, κουραζόμουν. Να έχεις ευθύνη 200-300 μαθητών και άλλων καθηκόντων, το να έχεις την ευθύνη ενός μεγάλου σχολείου όπως το ‘’Λανίτειο’’, αντιλαμβάνεστε δεν ήταν το πιο εύκολο. Είχα άγχος που έφευγα να πάω στους αγώνες για να πάρω την πρόκριση αν οι μαθητές πήγαν καλά στις Παγκύπριες εξετάσεις. Είναι ψυχοφθόρο, όμως βρήκα τις δυνάμεις επειδή και ευελπιστώ τώρα που είναι καλύτερες οι συνθήκες για μένα, να πάω όσον καλύτερα μπορώ».
Για το πώς ένιωσε όταν εξασφάλισε τη θέση της στην πρώτη της Παραολυμπιάδα: «Εξασφάλισα τη θέση μου με wildcard γιατί έχω συμμετάσχει σε πρώτο αγώνα το 2020. Δεν μπορούσα εξασφαλίσω από την κατάταξη μου, γιατί έπρεπε να πάω σε προηγούμενους αγώνες αναγκαστικά. Ήμουν ήδη στις θέσεις που θα περνούσαν στην κατάταξη, αλλά λόγω του ότι δεν είχα συμμετοχές το 2017 και 2018 δεν μπορούσα να περάσω από την κατάταξη. Έτσι διεκδίκησα τον τρόπο πρόκρισης με τη wildcard και το είχα καταφέρει. Για μένα είναι ένα κομμάτι ξεχωριστό. Ευχαριστώ το Θεό που με βοήθησε να το καταφέρω. Ήταν το όνειρο μου. Μακάρι να υπάρξουν κι’ άλλες Παραολυμπιάδες. Για κάθε αθλητή είναι ο στόχος του η Ολυμπιάδα και η Παραολυμπιάδα».
Για τις εντυπώσεις της: «Ήταν μια εντελώς διαφορετική Παραολυμπιάδα απ’ ότι μου έχουν πει και προηγούμενοι αθλητές που συμμετείχαν σε Παραολυμπιάδες. Με την κατάσταση που ήταν με την πανδημία, ήταν όλα διαφορετικά. Ήταν δύσκολη διαδικασία και ψυχολογικά και με αντοχές. Δεν παύει να ήταν η πρώτη μου Ολυμπιάδα και πήρα πολλές εμπειρίες σαν πρώτο ταξίδι. Επειδή εργαζόμουν ταυτοχρόνως, είμαι εκπαιδευτικός, ήμουν πολύ κουρασμένη κατά τη διάρκεια της συμμετοχής μου. Με όσες αντοχές είχα, έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό, μάζεψα όσες εμπειρίες μπορούσα για τις επόμενες Ολυμπιάδες. Είναι μια ξεχωριστή μνήμη για κάθε αθλητή που θα μείνει αξέχαστη».
Για το πόσο δύσκολο ήταν: «Εγώ είχα πάρει την πρόκριση ενώ εργαζόμουν και όποτε είχα ελεύθερο χρόνο να γυμναστώ. Δηλαδή, δεν πήγα προετοιμασμένη εντελώς στους πρώτους μου Παραολυμπιακούς. Όσο χρόνο είχα τόσο γυμναζόμουν. Ήταν πάρα πολύ λίγος ο χρόνος. Δεν κοιμόμουν καθόλου, δεν είχα ξεκούραση. Κοιμόμουν μόνο 1-2 ώρες. Δεν ήμουν έτοιμη όπως ένας αθλητής που πάει σε Παραολυμπιακούς. Οι άλλοι η μόνη τους ασχολία είναι να αγωνίζονται, να κάνουν προπονήσεις, να είναι αφοσιωμένοι, να κάνουν διατροφές. Εγώ δεν τα είχα όλα αυτά. Παράλληλα εργαζόμουν, κουραζόμουν. Να έχεις ευθύνη 200-300 μαθητών και άλλων καθηκόντων, το να έχεις την ευθύνη ενός μεγάλου σχολείου όπως το ‘’Λανίτειο’’, αντιλαμβάνεστε δεν ήταν το πιο εύκολο. Είχα άγχος που έφευγα να πάω στους αγώνες για να πάρω την πρόκριση αν οι μαθητές πήγαν καλά στις Παγκύπριες εξετάσεις. Είναι ψυχοφθόρο, όμως βρήκα τις δυνάμεις επειδή και ευελπιστώ τώρα που είναι καλύτερες οι συνθήκες για μένα, να πάω όσον καλύτερα μπορώ».
Για το αν είχε την κατάλληλη βοήθεια από το κράτος: «Πιστεύω δεν είχα την κατάλληλη στήριξη. Ως δημόσιος υπάλληλος που ήμουν, το κράτος μπορούσε να το διαχειριστεί διαφορετικά. Για να λέμε την αλήθεια, τώρα έχω διεκδικήσει αυτή τη βοήθεια. Το κράτος με στηρίζει και το Υπουργείο με βοήθησε. Έχω φύγει από τα διδακτικά μου καθήκοντα για να μπορώ ανταποκρίνομαι με τις αθλητικές μου υποχρεώσεις, να γυμνάζομαι και πρωί και απόγευμα. Έχω φτάσει να πάθω και υπερκόπωση. Επέστρεψα από την Ολυμπιάδα και μετά από λίγες ώρες πήγα δουλειά. Δεν διευθέτησε κάποιος να μου παραχωρηθούν κάποιες μέρες ξεκούραση. Όλοι οι αθλητές παγκοσμίως ξεκουράστηκαν δύο βδομάδες, εγώ πήγαινα σερί από τον Μάιο που είχα πάρει την πρόκριση. Υπήρχαν φορές που δεν έκανα και καθόλου προπόνηση. Τραυματίστηκα σοβαρά στην Ολυμπιάδα του Τόκιο. Προσπαθώ μέρα με τη μέρα να πάρω τον εαυτό μου εκεί που ήταν».Από πού βρίσκει αυτή τη δύναμη: «Από αυτά που πέρασα. Όταν κάποιος περάσει δύσκολα πρέπει να βρει τη δύναμη να ανταπεξέλθει. Πρέπει να έχεις και το μικρόβιο μέσα σου. Πρέπει να είσαι δυνατός και να πεις ότι ‘’μπορώ’’. Εγώ είμαι σαν χαρακτήρας έτσι. Προσπαθώ μέρα με τη μέρα να γίνομαι καλύτερη. Σίγουρα υπάρχουν λάθη, αλλά, με τα λάθη βελτιωνόμαστε. Θέλω να είμαι δυνατή πάντα και να προχωρώ μπροστά. Βλέπουμε πάντοτε όσο πιο ψηλά μπορούμε. Πάντοτε βάζουμε καινούριους στόχους. Το όνειρο μου ήταν να πάω στην Παραολυμπιάδα και το έκανα, άρα τώρα βάζω καινούργιους στόχους. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει δικούς το δικό του στόχο για να πηγαίνει μπροστά πάντα. Πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι από το χθες».
Για το ατύχημα της το 2009: «Για κάθε άνθρωπο, το να περπατά κανονικά και ξαφνικά την άλλη να μην περπατά δεν είναι και το πιο εύκολο. Πόσο μάλλον για εμένα που ήμουν από μικρή στον αθλητισμό. Έτρεχα, έκανα ενόργανη γυμναστική. Ήταν κάτι που μου έκοψε τα φτερά. Ήθελα να γίνω σπουδάσω γυμναστική ακαδημία, αλλά τα όνειρα μου αυτά δεν πραγματοποιήθηκαν, όμως βρήκα τη δύναμη. Είπα ‘’πρέπει να προχωρήσουμε, να πάμε μπροστά και όσο μπορούμε να γινόμαστε καλύτεροι’’».
Για το πόσο τη βοήθησε ο αθλητισμός που αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή της: «Στον αθλητισμό από μικρή ηλικία μαθαίνεις να πειθαρχείς. Μαθαίνεις να γίνεσαι πιο σκληρός, πιο δυνατός για να ανταπεξέλθεις. Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει ‘’δεν θέλω’’. Είμαι αυτής της άποψης. Άρα, μέρα με τη μέρα, ο ανταγωνισμός, η πειθαρχεία σε κάνει πιο σκληρό και πιο δυνατό και με βοήθησε πάρα πολύ να ανταπεξέλθω και να σταθώ σε εισαγωγικά στα πόδια μου».
Ποιοι οι στόχοι της: «Το πιο σημαντικό είναι να επανέλθω μετά τον τραυματισμό μου και να είμαι υγιείς. Να καταφέρω να πάρω ένα μετάλλιο σε μια αθλητική διοργάνωση. Επιπλέον, επόμενος μου στόχος είναι η Ολυμπιάδα που είναι στο Παρίσι και δεν είναι μακριά. Είναι το 2024, σε μόλις δύο χρόνια. Ευελπιστώ, και με περισσότερος αθλητές από το Παραολυμπιακό κίνημα, γιατί παραμείναμε δύο αθλητές που υψηλού επίπεδο. Ευελπιστούμε στο μέλλον να υπάρχει περισσότερη στήριξη και οικονομική και από διάφορους παράγοντες για να φέρουμε περισσότερα ΑμεΑ στον αθλητισμό και να πάμε με μεγαλύτερη ομάδα στους επόμενους Παραολυμπιακούς».
Ποιο το μήνυμα που θέλει να στείλει: «Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν σταματά η ζωή εκεί. Ο καθένας πρέπει να πιστεύει μέσα του. Να θέτουν ψηλούς στόχους και να προχωράνε στη ζωή τους. Προβλήματα θα υπάρχουν. Είτε είναι αναπηρίες, είτε κάτι άλλο. Υπάρχουν πολλά προβλήματα. Μπορεί να είναι κάποια αρρώστια, αλλά δεν σταματά εκεί η ζωή μας. Πρέπει να βρούμε λύσεις και να προσπαθούμε να μην μας πάρει από κάτω. Συστήνω στα παιδιά να ξεκινήσουν να αθλούνται γιατί ο αθλητισμός είναι υγεία. Εμένα με βοήθησε και μετά το ατύχημα μου, γιατί με βοήθησε σωματικά και ψυχικά να ανταπεξέλθω.
Συνεχίζοντας είπε: «Πρώτα-πρώτα να ευαισθητοποιηθεί περισσότερο ο κόσμος με την αναπηρία. Να μην φοβάται να αντιμετωπίσει την αναπηρία. Να προβάλλεται προς τα έξω. Να σκεφτόμαστε και να σεβόμαστε περισσότερο τα ΑμεΑ και με τους χώρους στάθμευσης και διάφορα άλλα. Πρέπει να σκεφτούν ότι και αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν στην καθημερινότητα μας και είναι απλοί άνθρωποι και αυτοί. Το κράτος ήδη ξεκίνησε και δραστηριοποιείται, όμως, έπρεπε να είναι περισσότερο δίπλα στον αθλητή. Με τη βοήθεια του ΚΟΑ, της Παραολυμπιακής επιτροπής, μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά. Ευχαριστώ όλους όσοι είναι πάντα δίπλα μου και σιγά-σιγά θα προβάλλεται περισσότερο ο Παραθλητισμός».
Το καταληκτικό της σχόλιο: «Συστήνω στους νέους γονείς, που έχουν παιδιά με αναπηρία να τους βοηθήσουν να μπουν στον Παραθλητισμό και με αυτό θα κάνουν και καλύτερη την καθημερινότητα τους τα μωρά. Τώρα, στους νέους θέλω να ευχηθώ να μην τα βάζουν κάτω ποτέ. Να βάζουν στόχους στη ζωή τους. Όταν ο καθένας βάζει στόχους, βήμα-βήμα μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Βλέπουμε πολλά παραδείγματα, όχι μόνο εμένα, και από διάφορα άλλα άτομα, είτε με αναπηρία, είτε όχι. Σας ευχαριστώ που με καλέσατε στο Podcast σας, είναι ωραίο να προβάλλεται και ο παραθλητής. Να προωθήσουμε τον πρωταθλητισμό και τον αθλητισμό στην Κύπρο και να βοηθήσουμε τους νέους γενικά να έχουν στόχους στη ζωή τους».
Θράσος Δημητρίου
